به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، مدتی پیش عکسی با عنوان «آقای رئیس جمهور اروگوئه در صف انتظار ویزیت» به طور گسترده در رسانه‌ها منتشر شد و شاید هر کدام از ما با دیدن این عکس در ذهن خود آرزو کردیم که کاش روزی در کشور ما در پایین‌ترین سطح‌های مدیریتی و نه رئیس جمهوری این اتفاق بیافتد.
شاید بار‌ها در صف نانوایی دیده باشیم که با اینکه مدت زمان زیادی است که در صف ایستاده‌ایم و در حالی که نانوایی بسیار شلوغ است ناگهان فردی از راه می‌رسد و با آقای نانوا خوش و بشی می‌کند و بعد از چند دقیقه نانی که حتی کیفیت آن بهتر است را تحویل گرفته و می‌رود و اعتراض حاضران نیز تغییری در این روند ایجاد نمی‌کند.
روز عید فطر بود و در شهرستان دماوند بودیم، تصمیم گرفتم برای اقامه نماز به حسینیه‌ای که آیت الله جوادی آملی نماز عید را در آنجا اقامه می‌کند بروم. برای اینکه جا گیرم بیاید ساعت ۶ راه افتادم. وقتی رسیدم، خوب بود تازه یک صف بیشتر تشکیل نشده بود و من هم در همان صف نشستم. در حدود ساعت ۷: ۲۰ دیگر حسینیه جا نداشت و افرادی که می‌آمدند یا بیرون در می‌ایستادند و یا دوستی را از دور می‌دیدند و خود را به سختی در کنار او جای می‌دادند. نزدیکی‌های نماز دیگر در حسینیه جایی برای سوزن انداختن نبود، ناگهان گفتند آقا تشریف آوردند و همه از جا برخاستند و آقا در مکان خود حاضر شدند و در آن شلوغی جمعیت چند تن از روحانیون معظم خود از این فرصت استفاده کرده و همراه آقا خود را به داخل جمعیت رسانده و در صف اول پشت آقا خود را جا دادند. در حالی که هنوز افرادی که پیش از این آمده بودند پشت درهای حسینیه برای ورود انتظار می‌کشیدند.
بار‌ها شنیده‌ایم که فلانی جایی آشنا داشت و فلان امتیاز را گرفت. هر جا می‌رویم، برای کارهای اداری، برای کوچک‌ترین امور، به دنبال آشنا می‌گردیم تا کارمان زود‌تر انجام شود و سختی نبینیم. و غافل از اینه همیشه عده‌ای هستند که آشنایی ندارند و از بیرون این حرکت را مشاهده می‌کنند و در دل خود کسی را که حق آن‌ها را ضایع کرده نفرین می‌کنند و شاید روزی ما خود نیز یکی از این افراد باشیم. آن زمان است که زمین و زمان را شاهد می‌گیریم که حق ما ضایع شده و در مذمت رانت خواری بسیار سخن می‌رانیم.
کودکی که در جامعه ما در ساعات مختلف این اتفاقات را مشاهده می‌کند آنچه که از این اتفاقات یاد می‌گیرد این است که امتیاز گرفتن خوب است، همه جا باید آشنا داشته باشیم وآن کودک، دیروز من است. این مسأله در جامعه به یک عادت تبدیل شده و همین است که روزی می‌شنویم که فلان تاجر ۶۵۰ میلیون یورو رانت خواری کرده است و این اتفاق کاملا قانونی هم بوده است. به نظر من این پول با آن نان و با آن نماز هیچ فرقی نمی‌کند و هر سه یک عمل هستند، پس بهتر است آن زمانی که دوست ما به پیشنهاد می‌دهد که فلان امتیاز کوچک را به ما بدهد به این فکر بیافتیم که ممکن است کسی باشد که به هیچ عنوان از حقی که از او ضایع شده گذشت نکند. و یا روزی خود ما شاهد این باشیم که کسی حق ما را به دوست خودش می‌بخشد، آیا این بخشش را می‌پذیریم؟
منبع: اشاره
ارسال نظرات