یادداشت|
به گزارش گروه استان‌ها خبرگزاری دانشجو، علیرضا دروگر؛ به ابعاد مختلف حادثه‌ی آتش سوزی مرکز ترک اعتیاد در لنگرود که نگاه می‌کنیم، به جز دومینو هیچ مدل دیگری در ذهنمان نقش نمی‌بندد.
از عدم تناسب مکان انتخابی برای نگهداری از حدود چهل نفر درمان جو تا استفاده از مصالح غیر مقاوم در برابر حریق، استفاده از وسیله گرمایشی نامناسب، جانمایی اشتباه وسیله گرمایشی در مجاورت پرده، عدم وجود سیستم اعلام و اطفاء خودکار، نبود مسیر خروج به تعداد کافی، بسته بودن تمام درب‌های محل نگهداری درمان جویان، عدم حضور نگهبان و مسئول ایمنی در زمان حادثه و حتی دوری مرکز ترک اعتیاد از نزدیکترین ایستگاه آتش نشانی همه و همه به مانند تکه‌های دومینو یکی پس از دیگری سقوط کرده و شرایط را برای پایان دادن به زندگی سی و دو درمانجو فراهم کرد.
به هرکدام از تکه‌های دومینو که می‌نگریم به جز مشکل در نظارت و بی توجهی به ایمنی چیزی توجهمان را جلب نمی‌کند دومینویی که پایان زندگی سی و دو درمانجوی امیدوار که در گام اول رهایی بودند را رقم زد
با طلوع هر صبح، تعداد زیادی از انسان‌هایی که در دام معضل خانمان سوز اعتیاد گرفتار شده اند در سراسر جغرافیای ایران وجهان برای رهایی از این دام، گام اول خود را برمیدارند و گام اول هرکدامشان امید را در زندگی خود و عزیزانشان تزریق میکند، گامی که به مانند نقطه عطفی در زندگی می‌تواند تغییرات زندگی بخشی را در جامعه ایجاد کند.
اما متاسفانه گام اول رهایی همشهریان مان در لنگرود به تلخ‌ترین شکل ممکن با بروز اتفاقی تلخ با شکست مواجه شد.
شکستی تلخ و دردناک که همه مان را در بهت و غصه‌ی این اتفاق فرو برد.
اما اگر از نگاه فنی وتخصصی به این ماجرا بنگریم امکانش بود که در سایه نظارت کافی و توجه حداقلی به ایمنی این اتفاق تلخ رقم نخورد.
امید است با بروز این اتفاق تلخ مسئولین و تمامی دست اندر کاران در سراسر کشور عبرت گرفته و از این پس با دقت نظر، حساسیت و جدیت بیشتری نسبت به شناسایی نقاط ضعف ایمنی، ارزیابی و نظارت مستمر از مراکز و رعایت الزامات ایمنی از بروز چنین حوادثی پیشگیری نمایند.
ارسال نظرات