انتخاب با خود دانشجویان است؛
گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، جنبش دانشجویی که پیش از انقلاب جریان ساز بود و حتی زمانی کوتاه پس از انقلاب خط مشی سیاسیون را تعیین می کرد، به تدریج رسالتش را فراموش کرد و از یاد برد که باید عدالت خواه باشد و این عدالت را از هر کس که هست مطالبه کند.
در برخی مواقع جنبش دانشجویی فراموش کرد که باید جریان ساز باشد، نه عروسک خیمه شب بازی احزاب و اشخاص.
متأسفانه مدتی پس از انقلاب اگر وابستگی جنبش ها به سیاسیون واقعیت هم نداشت، برای جنبش ها عینیت پیدا کرد که حتما باید برای بقا دنباله رو حزب یا شخصی بود.
این سلسله افکار و اتفاقات باعث شد که عدالتخواهی جنبش های دانشجویی زیر سوال برود، اما چگونه با این افکار، عدالتخواهی جنبش ها زیر سوال می رود؟
جواب این سوال واضح است، وقتی شما اجرا کننده بی چون و چرای فرامین شخص یا گروهی باشی، وقتی خط فکری و تئوری هایت را همان گروه تعیین کنند، عملا عضو آن گروه یا حزب هستی، پس وقتی آن گروه دچار انحطاط و اشتباه شود به راحتی نمی توان لب به انتقاد گشود؛ چرا که فکر می کنی آن انتقاد مشمول خود تو نیز می شود و اینجاست که عدالتخواهی زیر سوال می رود.
وقتی به دلیل نزدیکی ات به احزاب و گروه ها و شیفتگی ات به فکر و عقیده شان چشم بروی اشتباهات آنها ببندی، عدالتخواهی زیر سوال می رود.
ما اینقدر به این مسائل فکر نکردیم که رهبر معظم انقلاب مجبور شدند دوباره هدف و شاخص جنبش های دانشجویی را در آبان ماه سال 1383 گوشزد کنند که همان عدالتخواهی بود، اما ما جنبش های دانشجویی در مقابل چه کردیم؟ فقط در حد شعار به این کلمه نگاه کردیم و دوباره از آن رد شدیم و نفهمیدیم که این وابستگی های بی چون و چرا، عدالتخواهی مان را خدشه دار می کند.
وابستگی های ما به گروه ها و اشخاص گاه خیلی واضح بود، مثل زمان اصلاحات که وقت و بی وقت تئوریسین های فکری اصلاحات همچون سعید حجاریان در دفتر تحکیم وحدت حضور می یافتند و تئوری هایشان را به دانشجویان القا می کردند، اما گاهی این وابستگی ها به هیچ وجه با حضور مداوم اشخاص و گروه ها و در دفاتر جنبش ها اتفاق نمی افتد، بلکه این ما هستیم که شیفته مشی و اعتماد آنها می شویم.
البته ناگفته نماند که گاهی اگر می بینیم که گروهی در جهت آرمان های انقلاب حرکت می کنند، باید از آن حمایت کنیم، ولی باید خوب یادمان باشد که ما عضو آن گروه نیستیم و وابستگی بی چون و چرایی به آنها نداریم و هر وقت که اشتباه کردند اولین گروه جنبش دانشجویی باید باشد که از آنها انتقاد می کند.
این همه نوشتن فقط و فقط برای این بود که یادآوری کنیم در سال 1392 که سال انتخابات است، دوباره وابسته به گروه ها و اشخاص نشویم که اگر آن گروه موفق نشد، جنبش هایمان را بخاطرش نابود کنیم و اگر آن گروه پیروز شد آنقدر شیفته اش نشویم که اگر اشتباه کرد، رویمان نشود از آن اشتباه انتقاد کنیم و بدانیم و بدانیم و بدانیم که شاخص ما عدالتخواهی و رهنمودهای ولایت فقیه است و نه شخص و گروه سیاسی.
یادداشت از: مریم همتی
ارسال نظرات