گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سکینه جهانگیری؛ عمربن سعد و تعداد زیادی از سپاهیان مقابل امام، هرکدام یکی از دوازده هزار نفری بودند که پای نامه های ارسالی به امام برای یاری شان در مقابل یزید، امضاء کرده بودند؛اما حتی ۱۰۰ نفر هم به عهد خود پایبند نبودند که یا نشستند و نظاره کردند و یا مقابل امام ایستادند.
تعداد زیادی از این عهدشکنان کسانی بودند که نمازشان قضا نمی شد، حتی به نماز شب هم پایبند بودند. نه خمس نه زکات نه حج و هیچ کدام از فرائض دینی را رها نمی کردند؛ اما چه عاملی باعث شد که در مقابل نوه پیامبرشان بایستند و ایشان را به به طرز فجیعی به شهادت برسانند؟
قطعا اولین عامل به خصوصیات فردی مربوط می شود که آن ها مسلمان واقعی و عاملان واقعی به دین نبودند و حتی می توان گفت فهم شان از دین سطحی بوده که با هر بادی فرو می ریخت و دومین عامل مهم ،جامعه و زمامداران آن جامعه ست که با ابهام پراکنی باعث می شدند مردم در تشخیص درست از نادرست به اشتباه بیافتند و اکثرا جامعه به سمت کشتن امام پیش می رفت و این شیوه ی اداره جامعه آن چنان قوی بود که با وجود گذشت هزار و چندی سال هم از بین نرفته است.
امروز می بینیم که بحث و شبهه های زیادی در مورد برپایی مراسم عزاداری امام حسین مطرح می شود و این تحت تاثیر از همان عنصر قوی"ابهام پراکنی" ست که جامعه ی آن زمان هم، برای تثبیت و ادامه ی قدرت و پوشاندن فساد داخلی شان از آن استفاده می کردند. همین مسئله باعث می شود که مردم کشور در زمان شیوع یک بیماری همه گی، برای برپایی و یا تعطیلی مراسم عزاداری امام حسین(ع) به جان هم بیافتند و عده‌ای مسافرت رفتن ها و خوشگذرانی ها را مقصر بدانند و عده ای هم برپا کنندگان هیئت را. این بدین معناست که مردم در تشخیص درست از نادرست دچار اشکال شده اند به علت این که در جامعه عنصر بسیار قوی ابهام پراکنی وجود دارد که تا لایه های زیرین ارزش های دینی و سیاسی نفوذ کرده است.
یک سوال مهم این است که آیا واقعا باید یکی از دو گروه یا هردو را مقصر دانست؟یا مشکل جدی و ریشه ای جای دیگریست؟؟!!
اگر شیعه پلاستیکی نباشیم،اگر همانند آن عهد شکنان کوفه نباشیم، قطعا می توانیم راه درست را تشخیص دهیم. امام حسین، عمربن سعد و شمر و... نمی خواهد. به قیام احساساتی توابین هم احتیاج ندارد. امثال حر و زهیر بیایند به میدان آلوده..
سکینه جهانگیری - علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.