به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محققان بریتانیایی دریافتند همانطورکه حمایت فرزندان بزرگسال از پدر و مادر نقش حفاظتی دارد، داشتن روباط غیرحمایتی نیز دارای تاثیرات بسیار غم انگیزی است.
میزانور خوندوکر، سرپرست تیم تحقیق در دانشگاه آنجلیا شرقی در نورویچ، در این باره می گوید: «یافته ها بیانگر این است که افراد سالمندی که رابطه قابل اعتماد، نزدیک و قابل درکی با فرزندانشان دارند کمتر در معرض ابتلا به زوال عقل قرار دارند.»
وی در ادامه می افزاید: «بالعکس، رابطه نزدیکی که همراه با رفتارهای سرزنش آمیز، غیرقابل اعتماد و رنج دهنده از سوی همسر یا فرزندان باشد، با افزایش ریسک ابتلا به زوال عقل همراه است.»
محققان برای پی بردن به تاثیر حمایت خانواده بر ریسک زوال عقل، داده های جمع آوری شده بین سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۲ را که شامل بیش از ۱۰ هزار زن و مرد ۵۰ سال به بالا بود بررسی کردند. تمامی این افراد در شروع مطالعه فاقد علائم زوال عقل بودند.
شرکت کنندگان پرسشنامه های را تکمیل کردند که در آن در مورد جزئیات حمایت اجتماعی شان، میزان دریافت و فقدان آن حداقل از یک رابطه اصلی سوال شده بود. این روابط می توانست شامل فرزندان، همسر، دوستان، یا اقوام نزدیک نظیر عموزاده ها، عمه زاده ها، خاله زاده ها، دایی زاده ها، والدین، خواهر و برادر یا نوه ها باشد.
در مصاحبه های بعدی که هر دو سال یکبار انجام می شد، محققان تمامی موارد جدید ابتلا به زوال عقل را ثبت کرده و روابط اجتماعی را بر اساس مقیاس منفی به مثبت از یک تا چهار رده بندی کردند.
در پایان مطالعه، ۳.۴ درصد شرکت کنندگان (۱۹۰ مرد و ۱۵۰ زن) به نوعی از زوال عقل مبتلا شده بودند.
محققان مشاهده کردند افرادی که از سوی فرزندان شان مورد حمایت مثبت قرار داشتند با کاهش ریسک زوال عقل مواجه بودند. به گفته خوندوکر، به ازای هر یک نمره افزایش در حمایت مثبت فرزندان، ریسک زوال عقل به طور میانگین تا ۱۷ درصد کاهش می یافت. در مقابل به ازای هر یک نمره افزایش در امتیاز حمایت اجتماعی منفی، ریسک زوال عقل تا ۳۱ درصد افزایش می یابد.