یادداشت/
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، حمیدرضا حسینی دانا در یادداشتی نوشت: در روزهایی که تب انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا بالا گرفته، تکنیک های مبارزاتی و البته برخی شتاب زدگی ها و احتمالاً بداخلاقی ها بویژه در نوع وارد کردن ایرادهای اجرایی یا به رخ کشیدن ضعف کارنامه های کاندیداهای رقیب نسبت به یکدیگر، به جای تقویت عقلانیت در جامعه؛ شکلی از غر زدن و جلوه ای از برخی بن بست ها را به نمایش گذاشته که گویا جز با جدل انتخاباتی؛ راه حل دیگری برای گشایش آنها نیست. نمایش کسل کننده ای که هم راستا با خواست دشمنان برای دلسرد کردن رأی دهندگان، کار را به گونه ای هدایت می کند که گویا برای حل مشکلات داخلی خصوصاً مشکلات اقتصادی، کشور نیازمند یک معجزۀ غیر مترقبه است و در نبود آن رسیدن به ورشکستگی ملی مانند آنچه در یونان رخ داد، حتمی است!
در این ایام، رویداد مهم دیگری هم در جریان است. اجلاس نمایندگان ایران و کشورهای 1+5 در وین برای رسیدگی به شکایت ایران از امریکا به خاطر بدعهدی ها، تعلل، مقابله جویی با اجرای برجام و جهت گیری برای بازنگری در این توافق بین المللی. در این نشست، طرف مقابل برای آنکه دستش خالی نباشد، با طرح مخالفت جویی انگلستان با خرید قانونی و توافق شدۀ مقدار 950 تن کیک زرد از قزاقستان طی یک دوره 3 ساله؛ به میدان آمده است. ناگفته پیدا است که این مخالفت جویی غیرقانونی، تنها برای تداوم فشارهای اقتصادی بر ایران و ابقای سرگردانی کشورهای طرف معامله با این کشور صورت می گیرد و بدون دغدغه از نیاز اضطراری ایران برای گشایش اقتصادی و عبور از رکود ازطریق برقراری ارتباط و انجام معاملات مورد نیاز؛ تنها به بازی مذاکره می پردازد تا امتیازات خود را کامل نماید.
این درحالی است که تمرد جهانی از قوانین و توافقات متقن بین المللی، وارد دورۀ جدیدی از پروندۀ قطور خود شده و کم کم می رود تا به یک رویه عادی تبدیل شود. وقتی سازمان ملل، در چرخشی آشکار و با اعتراف دبیرکل، نام سعودی را از فهرست متناقضان حقوق بشر خارج می کند و در عوض، سکان پیگیری حقوق زنان دنیا را به دست او می سپارد یا در زمانه ای که این سازمان برای تأمین بودجۀ جاری خود، اعضای شورای امنیت را به میهمانی رئیس جمهور امریکا می برد تا بپذیرند که کره شمالی یک تهدید بالفعل برای جامعه جهانی است و لازم است که ایالات متحده برای پایان دادن به این تهدید وارد عمل شود؛ چگونه می توان امیدوار بود که برجام را با همۀ فراز و نشیب ها و حق کشی هایی که در حق ایران کردند، به درستی اجرا کنند تا در مشکلات اقتصادی ایران گشایشی حاصل نمایند.
در این برهۀ حساس لازم است که واقعیت ها دیده شوند. امسال هشتمین سالی است که بر اقتصاد مقاومتی به عنوان یک خواست عمومی تأکید می شود. سیاستهای قانونی و مقررات آن تدوین و ابلاغ شده و ابزارهای اجرایی آن نیز تدارک دیده شده است. اما هنوز نظاره گر قاچاق و دامپینگ هستیم تا به بیکاری کارگران و تعطیلی کارگاهها بیانجامد. توسعۀ ارتباطات خارجی و تقاضا برای سرمایه گذاری برون مرزی، اصل اول در حرکت اقتصادی قلمداد شده و گویا انتظار می رود که برای بهبود اوضاع، ابتدا باید خارجی ها کاری بکنند. حساسیت نسبت به رانت و فساد اداری به اندازۀ گذشته دیده نمی شود و برخی رفتارهای بی سابقه، امر انتخابات را فقط برای مبارزات پرشور آن و رسیدن به موقعیت های جدید دنبال می کند. غافل از اینکه قاطبۀ مردم انتظار دارند تا کاندیداهای دلسوزی که خود را طرفدار مستضعفان و متعهد به نجات اقتصادی کشور می دانند، در قول و رفتارشان این اطمینان را به رأی دهندگان بدهند که مردم می توانند به قول ها و وعده های انتخاباتی آنها اعتماد نسبی داشته باشند.
در این اوضاع است که رهبری معظم انقلاب با ارائۀ یک شاخص کاربردی و گره گشا، مردم و مسئولان اکنون و آینده را به راه اصلی دعوت کردند. ایشان در دیدار عید مبعث با مسئولان کشور و کاندیداهای انتخاباتی فرمودند: "به مردم قول بدهید که برای پیشرفت امور کشور، برای توسعه اقتصادی و برای باز کردن گره ها، نگاه تان به بیرون از مرزها نخواهد بود. نگاه تان به خود ملت خواهد بود". راه حلی که بی کم و کاست، تنها راه چاره ای است که با ضمانت اجرایی بسیار بالا؛ مردم را به کمک مسئولان خواهد آورد تا کشتی اقتصاد کشور را از این تلاطم و طوفانها به سلامت عبور دهند و پس از آن این ایران باشد که برای پذیرش همکاری خارجی ها، حق انتخاب داشته باشد. امید آنکه کاندیداهای گرامی، چه در موضع ریاست جمهوری و چه در عرصۀ شوراهای اسلامی شهر و روستا، این ظرافت را درک کنند و با بازنگری در برنامه های خود، آن معجزه ای که همگان منتظر آن هستند را به واقعبت تبدیل نمایند.
ارسال نظرات