گزارش/
به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، هدایت تیمهای پرطرفدار،بخصوص دو قطب سنتی فوتبال ایران،فاکتورهائی را طلب می کند که در داشته های فنی و روحی-روانی هر مربی یافت نمی شود.چند برابر شدن حواشی معمول در سایر باشگاهها اولین موردی است که مربیان سرخابی با آن دست به گریبان خواهند شد آنهم با ذکر این توضیح که برد وظیفه آنها بوده و باخت اصلا قابل هضم نیست.برد هم تازه باید باشکوه خاصی همراه باشد تا به مذاق جماعت هوادار خوش بیاید!
نگاه صرف به سکو و سپردن غالب وضعیت تیم در شرایط بازی و دلخوش کردن به جنگ روانی در طول ۹۰ دقیقه بازی آنهم بیش از مقدار واقعی هر مربی را با این دیدگاه در دو قطب سنتی زمین می زند. همه جا ورزشگاه یادگار قم نیست و همه تیمها صبا نیستند و همه مربیان صمد مرفاوی فاقد کاریزمای لازم برای جنگ روانی نیستند که بشود ۱۰ نفره شان کرد و آنها را برد گو اینکه تیمهای چغری مثل نفت تهران و مربی کاریزماتیکی مثل دائی یافت می شود که در ورزشگاه تختی شما را ببرند!
نفت این فصل به لحاظ شرایط مالی گرفته تا اوضاع مدیریتی و پتانسیل نفری بمراتب ضعیف تر از فصل گذشته است که در اختیار علیمنصور قرار داشت. نفتی که نه بیرانوند سرپنجه را دارد نه سیدجلال سیم خاردار و نه وحید امیری وینگر چپ پا و سرحال. دائی با نفت بمراتب ضعیف تر از فصل گذشته سنگ محکی ناب برای سنجش پتانسیل فنی و عیار تاکتیکی منصوریان بود. حرکات موزون دست درکنار خط به هیچوجه بیانگر دانش فنی یک مربی نیست و بیشتر شبیه یک پانتومیم سرد در عصر یخ زده شرق تهران بود که هیچ کمکی به علیمنصور نکرد.
علیمنصور در این فصل هر ترفند حاشیه ای که وجود داشت را تست زد. نه استفاده از واژه های دهان پرکن در کنفرانس خبری پس و پیش بازی که بیشتر سوژه ساختند کارساز است و نه لیدرها دیگر توان کنترل هوادار روی سکو را دارند. حیاکن،رها کن که در انتهای دیدار استقلال-نفت در ورزشگاه تختی طنین انداز شد در واقع جرقه ای برای خداحافظی با ۱۰ سابق استقلال بود.
وقتی شهاب خورشیدی سوت پایان این دیدار را زد تازه برف در ورزشگاه باریدن گرفته بود .این برف اما آخرین برف پائیز بود .شاید درصورت ادامه بارش برف علیمنصور تحت شرایط هیجان زده و عصبی حاکم بر اتمسفر باشگاه استقلال برف زمستان را در قامت سرمربی استقلال نبیند!
علیرضا دهقانی
ارسال نظرات