به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، مقاومت انسولین شرایطی است که در آن ماهیچه ها، کبد و سلول های چربی به خوبی از انسولین استفاده نمی کنند که در نهایت می تواند منجر به ابتلا به دیابت نوع۲ شود.
تیمی از محققان دانشگاه هرلو کپنهاگ دانمارک به سرپرستی دکتر جان راسموسن به بررسی تاثیر استروئیدهای آنابولیک بر چربی دور شکم و مقاومت انسولین ۱۰۰ مرد ۵۰ سال و کمتر پرداختند. استروئیدهای آنابولیک، داروهای ترکیبی هستند که به دقت عملکرد هورمون های جنسی مردانه نظیر تستوسترون را تقلید می کنند.
تمامی مردان در ورزش های استقامتی شرکت داده شدند. محققان مردان را براساس میزان استفاده از استروئیدهای آنابولیکی به سه گروه تقسیم کردند: ۳۷ مرد که در حال حاضر از این داروها استفاده می کردند، ۳۳ مردی که قبلا استفاده می کردند و ۳۰ مردی که هرگز استفاده نکرده بودند.
از این مردان بعد از گذشت حداقل ۸ ساعت از طول شب که هیچ چیزی نخوردند، تست استاندارد دوساعته دیابت موسوم به OGTT (تست تحمل گلوکز خوراکی) گرفته شد. میزان قند خون و انسولین مردان هر ۳۰ دقیقه یکبار در طول دو ساعت مدت آزمایش اندازه گیری شد.
سپس حساسیت انسولین آنها با استفاده از یک فرمول استاندارد تعیین شد. هرچقدر نتیجه آزمایش مردان بیشتر بود، حساسیت انسولین شان بهتر بود. از سوی دیگر، نمره کمتر، با مقاومت انسولین بیشتر مرتبط بود.
میزان چربی دور شکمی مردان نیز با استفاده از تکنولوژی ویژه ای موسوم به اسکن DEXA اندازه گیری شد.
محققان دریافتند مردانی که همواره از استروئیدها استفاده می کردند دارای درصد کمتر چربی در کل بدن شان بودند. اما این مردان نسبت به سایر مردان، دارای چربی عمیق تری در اطراف اندام شان بودند. این نوع چربی که به «بافت چربی احشایی» شناخته می شود، با افزایش ریسک مقاومت انسولین و دیابت نوع۲ مرتبط است.