برادرم دوست داشت با لبی تشنه و فرقی شکافته از این دنیا برود

به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از مشهد، اکرم چراغچی شب گذشته در مراسم «جشن بانوی مهر» که به همت کانون دختران آفتاب و انجمن اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد در آمفی تئاتر پردیس این دانشگاه برگزار شد، گفت: ولی الله چراغچی به دلیل دفاع از این سرزمین و در امنیت زندگی کردن ما به شهادت رسید.

وی افزود: همیشه از خود می‌پرسیدم شهدا زنده‌اند به چه معنا است؟ تا این‌که روزی همسر شهید چراغچی از من خواست تا از فاطمه، دختر شهید چراغچی مراقبت کنم تا وی به حرم امام رضا (ع) برود.

خواهر شهید چراغچی تصریح کرد: کنار فاطمه بودم تا این‌که در ذهنم از شهید چراغچی خواستم تا نشانه‌ای برای من بیاورند تا من متوجه این جمله که «شهدا زنده‌اند» شوم. در همان لحظه احساس کردم دستی گرم به صورت من کشیده شد، در همان لحظه مطمئن شدم، شهدا زنده‌اند.

چراغچی در ادامه با تاکید بر این‌که شهید چراغچی بر احقاق حقوق مظلومین تاکید داشت، خاطرنشان کرد: قبل از این‌که به شهادت برسد به من گفت دلم می‌خواهد هیچ مظلومی به زمین نخورد.

وی ادامه داد: اوایل شهادت شهید چراغچی، هنگامی که به مزار وی مراجعه کردم دیدم دختری بر سر مزار وی نشسته و گریه می‌کند زمانی که علت را جویا شدم به من گفت هنگامی که شهید چراغچی زنده بودند بسیار به ما کمک می‌کرد.

خواهر شهید چراغچی با بیان این مطلب که شهید چراغچی انسانی تنومند بود و همیشه می‌گفت من خجالت می‌کشم که با این اندام تنومند در آن دنیا ظاهر شوم و خداوند این هیکل را از من نخواهد پذیرفت، خاطرنشان کرد: قبل از این‌که به شهادت برسد حدود 23 روز در یکی از بیمارستان‌های تهران بستری بود، زمانی که به ما تحویلش دادند به شدت لاغر و ضعیف شده بود، برادرم دوست داشت با فرقی شکافته و لبی تشنه از این دنیا برود که همین اتفاق نیز افتاد.