به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، طبق معاهدات بین المللی در خصوص اسیران جنگی، هیچ اسیری نباید مورد آزار و اذیت قرار گیرد، این مساله مخصوصا به وضوح در قرار داد ۱۲ اوت سال ۱۹۴۹ ژنو به چشم می‌خورد.
ماده ۱۳ این قرارداد صراحتا اشاره دارد به اینکه با اسیران جنگی باید در هر زمان با انسانیت رفتار شود و هر عمل و غفلت غیر موجه از طرف دولت بازداشت کننده که موجب فوت یک اسیر جنگی شود و یا سلامت وی را تهدید کند، ممنوع است و در حکم تخلف مهم از این قرارداد شمرده خواهد شد.
مخصوصا هیچ اسیر جنگی را نمی‌توان مورد جرح جسمانی یا آزمایش طبی قرار داد.
همچنین اسیران جنگی باید در هر زمان بالاخص در مقابل هرگونه عمل خشونت آمیز یا تهدید و در مقابل ناسزا حمایت شوند و اقدامات قصاصی علیه آن‌ها ممنوع است.
در حالیکه قوانین مربوط به نوع برخورد و رفتار با اسرای جنگی بر رعایت حقوق اسیران در دوران اسارت تاکید دارد، رژیم بعث عراق بدون توجه به این قوانین، با اسرای ایرانی زمان جنگ تحمیلی به بد‌ترین و وحشیانه‌ترین شیوه برخورد کرد.
گزارش‌های صلیب سرخ جهانی حکایت از این اعمال ناجوانمردانه و عمق فاجعه دارد، هر چند مرور خاطرات آزادگان سرافراز که سال‌های زیادی را در اردوگاه‌های مخوف صدام سپری کردند، نیز گواه بر این ادعاست.
«اسدالله گرامی» آزاده سرافراز در خاطره‌ای از ایام اسارت که در کتاب «گذری بر مسایل حقوقی اسارت» منتشر شده، تصریح می‌کند: از اسارتمان فقط چند ماهی گذشته بود، روزی یکی از دوستان آزاده به نام «علی بیات» را به جرم برپا کردن مراسم عزاداری و سینه زنی از بقیه اسرا جدا کرده و او را با شقاوت تمام و کتک مفصل به وسط اردوگاه کشانده و برای فلک کردن همانجا او را خواباندند.
عراقی‌ها بعد از آن دست و پایش را بسته، به تکه چوبی آویزان کرده و با تکه‌های مقوا و کارتن آتشی را زیر پا‌هایش درست کردند.
فریاد‌ها، ضجه‌ها و استمداد علی از خداوند و ائمه اطهار (ع) آنقدر دلخراش بود که فضای اردوگاه را به شدت تحت تاثیر قرار داد. عراقی‌ها گویا جذاب‌ترین صحنه دوران زندگی خود را به نظاره نشسته بودند و با تماشای زجر کشیدن او قهقهه زنان می‌گفتند: آنهایی که صدا می‌زنی کجایند؟ پس چرا برای نجات تو نمی‌آیند؟
پاهای علی کاملا آتش گرفته بود و تکه‌های جدا شده گوشت پا‌هایش را به وضوح می‌شد، دید.
اما عراقی‌ها دست بردار نبودند، برای اینکه سرگرمی خود را بیشتر و بهتر جلوه دهند، وی را از طرف دیگر آویزان کردند، با ریختن گازوییل روی پاهای او درد و سوزش ناشی از سوختگی‌ها را تشدید می‌کردند و در آن میان تنها صدای دلخراش علی بود که در فضا طنین انداز می‌شد.
بالاخره نمایش وحشیانه آن‌ها پایان گرفت و عراقی‌ها پس از آن علی را با خود برده و ما چند روز از حال و روز وی بی‌خبر بودیم، تا اینکه ماموران صلیب سرخ به اردوگاه آمدند.
در آن گیر و دار، بچه‌ها نحوه شکنجه علی را در حضور دیگران و بدنبال آن مفقود شدنش را به اطلاع آن‌ها رساندند.
ماموارن صلیب سرخ ابتدا زیر بار نمی‌رفتند و تا وقتی که پیکر نیمه جان علی در یکی از توالت‌های صحرایی خارج از اردوگاه پیدا شد، اظهار ناباوری می‌کردند.
با دیدن وضعیت رقت بار علی و ممانعت عراقی‌ها از انتقال وی به اردوگاه، ماموران صلیب سرخ دست به واکنش زده و عنوان کردند که مراتب را به سازمان ملل گزارش خواهند کرد. بعد از آن هم اردوگاه را ترک کردند.
جان کلام؛ زمانی که بشریت برای اسرا ارزش و حقوقی قائل نبود و بد‌ترین رفتار‌ها را با آن‌ها داشت، دین مبین اسلام بالا‌ترین حقوق و ارزش‌ها را برای این افراد قائل شد.
مکتب اسلام نه تنها شکنجه جسمی و روحی را برای اسیر جایز نمی‌داند، بلکه توصیه و سیره پیامبر (ص) و ائمه دین، رفتار همراه با عطوفت و مهربانی و محترم شمردن نیازهای روحی و جسمی وی است بنابراین شایسته است، این شیوه رفتاری الگوی همه مراکز حقوقی و بین المللی قرار گیرد.
جمهوری اسلامی نیز با تاسی از این الگو در دوران دفاع مقدس میزبان خوبی برای اسیران عراقی بود تا جاییکه به دستور امام خمینی (ره) با آن‌ها مانند مه‌مان رفتار می‌شد.
با مطالعه خاطرات اسرای عراقی، می‌توان به رفتار انسانی و اسلامی رزمندگان اسلام با این افراد پی برد؛ رفتاری که به قول خود عراقی‌ها نوعی آرامش خاطر و اطمینان قلبی را در آن‌ها موجب شده بود تا جاییکه گفته می‌شود، فرماندهان عراقی برای اینکه مانع تسلیم سربازان خود به نیروهای ایرانی شوند، اقدام به ساخت و نمایش فیلم‌هایی از شکنجه‌های دروغین سربازان عراقی توسط ایرانی‌ها کردند تا نشان دهند آن‌ها نباید هرگز تسلیم ایرانی‌ها شوند.
منبع: جام‌جم‌آنلاین
تعداد نظرات: ۱
ناشناس
۱۳:۵۹ - ۱۳۹۴/۰۲/۲۹
پاسخ
کجا هستند کسانی که فکر میکنند با کدخدا ببندند همه مشکلات حل میشه ؟؟؟؟
ارسال نظرات