به گزارش خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، روز 18 بهمن سال 76 بود که بخاری کلاس سوم مدرسه روستای شفت آتش گرفت و معلم فداکار مرحوم حسن امیدزاده دانش‌آموزان را یکی پس از دیگری نجات داد اما خود در میان شعله‌های آتش اسیر شد و سر وصورت و قفسه سینه‌اس در آتش سوخت.
این معلم فداکار پس از سال‌ها رنج و درد ناشی از آن در شامگاه چهارشنبه 28 تیرماه سال 91 در سن 58 سالگی در بیمارستان امام حسن مجتبی (ع) شهرستان فومن دارفانی را وداع گفت.
از آن پس نیز نام مدرسه محل حادثه به «معلم ایثارگر حسن امیدزاده» تغییر کرد و «نشان لیاقت» از ریاست جمهوری وقت ایران دریافت کرد و توسط آموزش و پرورش به وی اهدا شد.
بزرگداشت این معلم فداکار روز گذشته با حضور وزیر آموزش و پرورش و چندی دیگر از مسئولان استانی و شهری در مسجد ابوذر روستای بیجار سربخش احمد سرگوراب شفت برگزار شد و فانی یاد و خاطره زحمت‌ها و فداکاری این معلم را مجدد بازگو کرد.
بر اساس این گزارش مردم استان گیلان زنده یاد حسن امیدزاده را به عنوان پدری فداکار می‌شناختند که معلمی برای تمامی مردم جهان بود، چراکه او با از خود گذشتگی جان فرزندان و آینده سازان کشورمان را نجات داد و به عالم نشان داد که معلم واقعی چه کسی است.
او با این اقدام شجاعانه خود نشان داد هنوز انسان‌هایی در این جهان شهناور زندگی می‌کنند که خصلت‌‌های فدکاری در وجودشان موج بزند.
شاید ساخت یک مجمسه یاد بود این مرد بزرگ گیلان در یکی از میدان ها شهر نسل‌های آینده کشورمان را نیز از وجود چنین انسانی آگاه سازد و درس مردانگی و فداکاری را بازهم تداعی کند.
همچنین معلمان با یاد و خاطره این معلم فداکار می‌توانند ایثار و فداکاری را سرلوحه آموزش و تدریس خود قرار دهند و هر لحظه ارزش والای معلمی را برای خود گوش زد، کنند.
وزیر آموزش پرورش نیز در این مراسم که روز گذشته برگزار شد، حسن امیدزاده را یک الگو بلند مرتبه خواند و به اهمیت و جایگاه پر ارزش معلمی اشاره کرد.
شاید بهتر باشد برای اینکه تمامی دانش‌آموزان سراسر کشور این رشادت معلم گیلانی را سرلوحه زندگی خود را قرار دهند، داستانی از زندگینامه این معلم ایثارگر در کتب درسی جای داد.
یکی از کسانی که این معلم فداکار را می‌شناخت در گفت و گو با «خبرگزاری دانشجو» گفت: حسن امیدازده همیشه قبلش برای آموزش به تمامی آحاد مردم می‌تپید و درد و رنج مردم را با گوشت و پوست خود احساس می‌کرد.
این فرد که به خواسته خودش نامش برده نشده است، یاد آور شد که این معلم فداکار همیشه شهیدان آموزش و پرورش را مانند شهید رجایی و باهنر سرلوحه زندگی خود می‌دانسته و در تمامی ساعات عمرش حسرت میخورده که چرا نتوانسته است مانند آنان زندگی کند.
گفتنی است: ایثار كلمه ای است كه حد و مرز ندارد و بالاترین متاعی است كه از لابه لای كردارها و رفتارها به یادگار می ماند و قطقا خواندن داستان زندگي حسن اميدزاده هميشه می تواند همچون تلنگری باشد كه اگر معلم، جاودانه مي‌شود، نه به خاطر شغل معلمي كه به سبب عاشقانه معلمي كردن است.
ارسال نظرات