مدال‌هایی که بر سینه ورزشکاران معلول می‌نشیند و دست‌هایی که برای تشویق فوتبالی‌ها بالا است

گروه ورزشی «خبرگزاری دانشجو»- محیا شهسواری؛ تیم ملی والیبال نشسته کشورمان در حالی در مسابقات والیبال قهرمانی آسیا مقتدرانه بر سکوی نخست ایستاد که این خبر در میان موجی از خبرهای فوتبالی محو شد و شاید درگیری رویانیان و فردوسی پور و بگم بگم های رویانیان بیش از هر چیز دیگر در این کم رنگ شدن موثر بود.

روز گذشته در حالی که رسانه ها چشم به مصاحبه های اهالی فوتبال دوخته بودند، مردان معلول کشورمان باز هم در والیبال نشسته افتخاری دیگر آفریدند و پرچم کشورمان را در آسیا به اهتزاز در آوردند و زنان کشورمان نیز نایب قهرمان آسیا شدند.

در روزی که همه به دنبال گرفتن یک خبر هر چند هم کوچک از اردوی تیم ملی فوتبال کشورمان در آفریقا بودند این مردان والیبال نشسته ایران بودند که خبری بزرگ را تولید کردند اما همه چیز در کنار این میلیاردر ها محو شد.

مردان والیبالیست کشورمان در خاک ایران و در مشهد مقدس با اقتدار حریفان خود را مغلوب کردند و باز هم مانند گذشته یکه تاز آسیا بودند. شاید این افتخار از نظر ما کم مخاطب باشد و شاید همه فراموش کرده باشیم که به جز فوتبال رشته های دیگری نیز در ورزش هستند اما این موضوع باعث نشد تا این مردان و زنان کشورمان دست از تلاش و تمرین بردارند.

آنها منتظر توجه ما رسانه ها نماندند و در زمانی که ما درگیر کی روش و فوتبال و قراردادهای میلیاردی فوتبالیست ها بودیم شبانه روز تمرین کردند.

برای آنها مهم نبود که آیا فوتبال اولویت اول است یا نه؟ آنها فکر خود را درگیر این نکردند که آیا حقوقشان به موقع پرداخت می شود یا نه؟

آنها حتی نگران آجیل شب عید خود نبودند و با همه کمبودهای مالی و بی توجهی ها فقط تمرین کردند مانند مانند همیشه؛  مانند تمام ورزشکاران معلولی که هر روز افتخاری دیگر رقم می زنند.

همه ما برای فوتبال تلاش می کنیم و ساعت ها برای گرفتن یک مصاحبه یک خطی از فلان بازیکن فوتبال وقت می گذاریم اما فراموش کرده ایم که بار این ورزش را امسال سیامند رحمان ها، زهرا نعمتی ها و هزاران ورزشکار معلول دیگر به دوش می کشند.

درست است که سایر ورزشکاران نیز افتخار آفرینی می کنند که البته در جای خود آنها هم مورد بی مهری قرار می گیرند، اما باید به یاد داشت که ورزشکاران معلول با حداقل امکانات این چنین در میادین حاضر می شوند.

وقت آن رسیده که نگاه خود را عوض کنیم و ببینیم که این ورزشکاران چه افتخاری را برای ایران به ارمغان می آورند  و در کنار آن ببینیم که برخی از ورزشکاران و فوتبالیست ها و ورزش ها چه پولی از ورزش کل کشور را برای خود خرج می کنند.

شاید دلیل این بی مهری ها این است که افتخار آفرینی این ورزشکاران برای ما عدای شده و عادت کرده ایم که آنها در هر میدانی برترین تیم باشند و فراموش کرده اینم که آنها به چه سختی ای در مسیر گام برداشته اند و چشم دوخته ایم که فوتبالی که حتی مساوی در جام جهانی برابر یکی از حریفان برایش برد و قهرمانی محسوب می شود.