بزرگان جهان از امام حسین (ع) می‌گویند؛
گروه اندیشه «خبرگزاری دانشجو»؛ آنچه پیش‌رو دارید سخنانی کوتاه از اندیشمندان بزرگ جهان درباره سیدالشهداء، امام حسین (ع) است.
موریس دوکبری اندیشمند فرانسوی: پیروان امام حسین (ع) به واسطه عزاداری برای او می‌دانند که پستی و زیردستی استعمار و استثمار را نباید قبول کنند؛ زیرا شعار پیشوا و آقای آنها تن ندادن زیر بار ظلم و ستم بود.
توماس کارلاین دانشمند انگلیسی: بهترین درسی که از تراژدی کربلا می‌گیریم این است که حسین (ع) و یارانش ایمان استوار به خدا داشتند آنان با عمل خود روشن کردند توفق ادبی در جایی که حق و باطل روبه‌رو می‌شونداهمیت ندارند. پیروزی امام حسین (ع) با وجود عقلیتی که داشت موجب شگفتی من است.
جرجی زیدان نویسنده مسیحی لبنانی: پس از رحلت پیامبر (ص) حب به جاه و مال به فضائل اخلاقی فایق آمده و افکار و آرای آل علی (ع) در بیان مردمی بی‌اثر ماند، چنانچه مردم کوفه به خاطر جاه و مال بیعتی را که با حسین ابن علی (ع) کرده‌بودند در هم شکستند و به این نیز اکتفا نکرده او را به شهادت رساندند.
توماس مان متفکر آلمانی: اگر بین فداکاری مسیح و حسین (ع) مقایسه شود حتما فداکاری حسین (ع) پرمغزتر و با ارزش‌تر جلوه خواهد نمود؛ زیرا روزی که مسیح آماده فدا شدن گردید زن و فرزند نداشت و در فکر آنان نبود که بعد از او به چه سرنوشتی دچار خواهند شد، اما امام حسین (ع) زن و فرزند داشت و بعضی از آنان کودک خردسال بودند و احتیاج به پدر داشتند.
علی شریعتی اندیشمند ایرانی: خون حسین (ع)، مایع حیات‌بخشی است که در گذر زمان در کالبد ملت‌ها دمیده می‌شود و آن را به زندگی فرامی‌خواند و حسین (ع) زنده جاویدی است که هرسال، دوباره شهید می‌شود و همگان را به یاری جبهه حق زمان خود دعوت می‌کند.
دیکنز نویسنده فرانسوی: اگر منظور امام حسین (ع) جنگ در راه خواسته‌های دنیایی خود بود من نمی‌فهمم که چرا خواهران، زنان و اطفالش به همراه او بودند؟ پس عقل چنین حکم می‌کند که او فقط به خاطر اسلام فداکاری کرده.
کرت فریشلر مورخ بزرگ آلمانی: امام حسین (ع) در فداکاری قدم را از حدود فدا کردن خود برتر نهاد و فرزندانش را هم فدا کرد. تصمیم ثابت حسین (ع) برای فداکاری مطلق نه ناشی از لجاجت بود و نه معلول هوا و هوس و او با پیروی از عقل مصمم شده بود که به طور کامل فداکاری کند تا اینکه مجبور نشود برخلاف عقیده و آرمان والای خود به وسیله سازش با یزیدبن‌معاویه به زندگی ادامه دهد.
می دانیم که حسین (ع) خود را برای کشته شدن آماده کرده بود و او که عزم داشت خویش را فدا نماید، چرا توقف نکرد تا به قتلش برسانند و چرا دائم اسب می‌تاخت و شمشیر می‌انداخت. حسین (ع) دست روی دست گذاشتن و توقف برای کشته شدن را دور از مردانگی و جهاد در راه عقیده و آرمان خود می‌دانست. در نظر حسین (ع) در همان جا توقف کردن و گردن به فضا دادن، تا اینکه دیگران نزدیک شوند تا او را به قتل برسانند خودکشی محسوب می‌شود. یک مردم دلیر و با ایمان خودکشی نمی‌کند.
منبع: نشریه دانشجویی کمی متفاوت؛ شماره دو؛ صفحه چهار
ارسال نظرات