به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، حدود دو ماه از اعتصاب بازیگران‌هالیوودی می‌گذرد. آن‌ها پیشتر تهدید کرده بودند که در صورت عدم‌قبول شروط‌شان که بیشتر در مدار افزایش دستمزد می‌شود، در هیچ‌یک از جشنواره‌ها و رویداد‌های سینمایی حضور نخواهند یافت. ثبات‌قدم انجمن بازیگران آمریکا با حدود ۱۶۰ هزار عضو، این روزها به کابوس فصل جوایز تبدیل شده است چرا که نبود بازیگران در این رویداد‌ها و جشنواره‌ها به پاشنه آشیل آن‌ها در بعد اطلاع‌رسانی و تبلیغ تبدیل می‌شود. وقتی این حضور نیافتن، جشنواره بزرگ و معتبری، چون ونیز را این‌چنین به خلوتی می‌کشاند، دیگر تکلیف رویداد‌ها و جشنواره‌های دیگر مشخص است. اتفاق اصلی، اما در اسکار رقم خواهد خورد که اگر بازیگران، آن مراسم را هم تحریم کنند، آن‌زمان، اتفاق کم‌نظیری در تاریخ بزرگ‌ترین جایزه سینمایی جهان رقم خواهد خورد.
اما نکته قابل تامل این‌که چرا خبری از غیبت چهره‌های شناخته‌شده‌ای، چون بردلی کوپر، اما استون، ویلم دفو، رامی یوسف، مایکل فاسبندر، پنه‌لوپه کروز، بندیکت کامبربچ، کیفر ساترلند، جیسون کلارک، گلن پاول، میکی رورک و ده‌ها چهره دیگر در رسانه‌ها سخنی به میان نمی‌آید؟ چطور تحریم گسترده جشنواره ونیز از سوی بازیگران شاخص و گمنام بین‌المللی، کمترین بازتاب را در میان رسانه‌های داخلی و خارجی دارد؟
درست در همین نقطه است که بحث عدالت‌محوری و نبود نگاه خیرخواهانه و البته حرفه‌ای پیش می‌آید که سبب می‌شود تا بپذیریم وقتی بازیگران داخلی در جشنواره‌ای که به‌زعم برخی از منتقدان این رویداد، یک دورهمی خودمانی است، به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌های جهان تبدیل می‌شود، که در اثر کینه‌ورزی و پیش بردن منویات ضداخلاقی و سیاسی رقم خورده است و در مقابل، خالی بودن جشنواره ونیز از بازیگران، این‌چنین با سکوت معنادار همان رسانه‌ها مواجه شده است که همین تقابل، نگاه عدالت‌محورانه و استاندارد آن رسانه‌ها را مشخص می‌کند.
منبع: کیهان
ارسال نظرات