به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، ستوان دوم وظیفه، حسین سرفراز، از «گردان ۱۲۹» «لشکر ۷۷ پیاده» در خاطره‌ای از عملیات رمضان روایت می‌کند: غروب روز قبل از حمله به ما اطلاع دادند؛ امشب قطعاً عملیات خواهد شد و ما افراد را در ساعت ۹ شب جمع کردیم و آنان را نسبت به هدف‌های نظامی و غیرنظامی این عملیات توجیه کردیم. یک دسته از رزمندگان بسیجی هم همراه دسته نظامی من بودند. در مقابل ما یک گردان خط شکن پیشروی می‌کرد. بعد از اینکه حدود ۱۰۰ متر پیشروی کردیم، آتش توپخانه دشمن به روی ما باز شد.
برای مشخص شدن مسیر حرکت سیم تلفن کشیده بودند، اما این سیم احتمالاً به پای کسی پیچیده و از مسیر خود منحرف شده بود. به همین خاطر ما راه‌مان را گم کردیم و که بعد از تلاش زیاد موفق به پیدا کردن مسیر اصلی شدیم. به هر حال ما به میدان مین دشمن رسیدیم که منظره دلخراشی داشت. تعدادی از افراد گردان خط شکن به روی مین رفته و شهید و مجروح شده و در همان جا افتاده بودند و با وجود زخم‌های شدید به ما روحیه می‌دادند که جلو بروید و به ما توجه نکنید. در مسیر پیشروی به کانال عریض و عمیقی رسیدیم که داخل آن را مین‌گذاری کرده و سیم‌خاردار کار گذاشته بودند.
خبر رسید که مقاومت اولیه دشمن شکسته شده است. شبانه برای پاکسازی منطقه‌ای را که به آن رسیده بودیم، اقدام کردیم. تیربار‌های دشمن به سوی کانال تیراندازی کرده و مانع پیشروی ما می‌شدند. با روشن شدن هوا، تانک‌های دشمن نیز به روی ما آتش گشودند. تلفات ما نسبتاً زیاد بود و این امر سبب نگرانی ما شد. به ویژه اینکه یگان‌های زرهی ما پیشروی نکرده و به ما ملحق نشده بودند. در حالی که واحد‌های بزرگ زرهی دشمن ما را تهدید می‌کردند.
حوالی صبح به ما دستور عقب‌نشینی دادند. عده‌ای از رزمندگان بسیجی با یک واحد تخریب مین‌های باقیمانده را پاک می‌کردند. در بین آنان یک تیم آرپی جی زن وجود داشت که چند تانک دشمن را منهدم کردند و در نتیجه آتش دشمن به روی ما کاهش یافت و تعدادی از افراد دشمن که در خط جلویی بودند، به وسیله نیرو‌های ما اسیر شدند. چند دستگاه نفربر نیز به غنیمت نیرو‌های ما درآمد. متأسفانه حدود ۱۰ نفر از خدمه آرپی جی زن ما نیز به شهادت رسیده بودند.
ارسال نظرات