به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، با پایان‌بخشیدن به اردوی کیش به بحرین رسید تا به طور رسمی مهیای دیدار‌های برگشت مرحله انتخابی جام جهانی باشد؛ جایی که در گروه سوم باید با تیم‌های عراق، بحرین، هنگ‌کنگ و کامبوج دیدار کند. ایران در جدول این گروه با یک بازی کمتر در مقایسه با چهار تیم دیگر، با شش امتیاز، پشت سر تیم‌های عراق و بحرین ۱۱ و ۹ امتیازی قرار گرفته است. با توجه به شرایط همین جدول، ایران چاره‌ای غیر از آن ندارد که برای رسیدن به مرحله دوم انتخابی جام جهانی در آسیا، یکی پس از دیگری از سد رقبایش عبور کند. واضح است که دو رقیب جدی ایران برای صعود از این گروه، دو تیم بالانشین یعنی عراق و بحرین هستند. از طرفی، تا الان کارشناسان زیادی هم صحبت کرده و با توجه به میزبانی بحرین، این تیم را خطرناک‌ترین رقیب ایران در بازیهای برگشت توصیف و عنوان کرده‌اند اهمیت این دیدار برای ملی‌پوشان ایرانی بیش از سایر بازی‌هاست. با وجود چنین ادعایی، اما به نظر می‌رسد اهمیت دیدار برابر تیم گمنام هنگ‌کنگ به مراتب برای ایران بیش از بازی با بحرین است! شاید این ادعا عجیب و غریب به نظر برسد، ولی با بررسی بهتر شرایط می‌توان بیشتر به اهمیت دیدار ایران با هنگ‌کنگ که قرار است روز سیزدهم خرداد برگزار شود، پی برد. در واقع ایران باید بازیهای برگشت را از همین تقابل با هنگ‌کنگ استارت بزند و سه امتیاز اول را دشت کند، ولی در این بین اماواگر‌هایی وجود دارد.
هنگ‌کنگ؛ تدارکاتی یا جدی؟
اگرچه هنوز تصمیم کادر فنی تیم ملی ایران مشخص نشده ولی برای نوع رویکرد به بازی نخست تیم ملی ایران دو نسخه پیچیده شده است. اولین نسخه می‌گوید با توجه به این که شاگردان اسکوچیچ دیداری تدارکاتی پیش از شروع این بازی‌ها نداشته‌اند، بازی با هنگ‌کنگ بهترین فرصت است تا اسکوچیچ تیمش را بسنجد. نسخه دوم اما فرضیه نخست را خطرناک عنوان می‌کند و می‌گوید با توجه به وضعیت جدول این گروه که ایران نیاز مبرم به پیروزی در بازیهای باقی‌مانده دارد، بهتر است به دید یک بازی کاملا جدی و رسمی به هنگ‌کنگ نگریسته شود. این دوگانگی در شرایطی به وجود آمده که به نظر می‌رسد نسخه دوم منطقی و منطبق با واقعیت موجود باشد چون کوچک‌ترین غافلگیری در این دیدار می‌تواند آرزوهای ایران برای رسیدن به مرحله دوم انتخابی را به باد دهد.
خطر هنگ‌کنگ!
هیچ هوادار فوتبالی در ایران حس نمی‌کند تیم ملی مشکلی برای بازی با هنگ‌کنگ داشته باشد؛ احساسی درست که به واسطه اختلاف سطح زیاد بین فوتبال این دو کشور شکل گرفته است. با این حال در همین زمینه هم یکی، دو نکته نگفته باقی مانده است. هنگ‌کنگی‌ها بدشانس بودند که در اولین دیدارشان در مرحله انتخابی در کامبوج، برابر رقیب ضعیف این گروه به نتیجه مساوی یک – یک رسیدند. چه‌بسا اگر این تیم در آن بازی برنده می‌شد، الان در جدول گروه سوم بالاتر از ایران قرار گرفته بود! این همان موضوع فراموش شده است چون بعد از ایران شش‌امتیازی، هنگ‌کنگ با پنج امتیاز در رده بعدی ایستاده و روی کاغذ خطری بالقوه برای تیم ملی است! از آنجا که فوتبال چندان قابل پیش‌بینی نیست و بیشتر بازیکنان و مربیان برای پیروزی در زمین بازی می‌کنند، اگر ایران این تیم را دست کم بگیرد، ممکن است غافلگیر شود و در صورت غافلگیری حتی جایش در جدول هم متزلزل شده و یک پله سقوط می‌کند! باورپذیری این موضوع زمانی بیشتر می‌شود که بدانیم هنگ‌کنگی‌ها پیش از این موفق شده‌اند بحرین، تیمی که عنوان شده جدی‌ترین رقیب ایران در این گروه است، را متوقف کنند! درست است که سطح فوتبال این تیم قابل مقایسه با تیم ملی فوتبال ایران نیست ولی این تیم نشان داده چندان دست‌وپا بسته هم نیست و می‌تواند ریگی در کفش هر تیم بزرگی باشد. ضمن این که آمادگی بیشتر هنگ‌کنگی‌ها در مقایسه با تیم ملی در این مقطع کنونی را هم باید زیر ذره‌بین برد؛ این مورد را می‌توان از بازیهای شرق آسیا که در حد واسط مرحله رفت و برگشت بازیهای انتخابی جام جهانی برگزار شد، پی برد؛ جایی که این تیم برابر سه قدرت شرق یعنی کره، ژاپن و چین قرار گرفت و توانست دو تا از این سه تیم را آزار دهد. هنگ‌کنگ ابتدا به کره با دو گل باخت، بعد به ژاپن ۵ بر صفر باخت و سپس برابر چین هم ۲ بر صفر مغلوب شد.
فارغ از شکست‌هایی که این تیم در این برهه داشته می‌توان یک مورد را برجسته کرد و آن هم این که پیش از تقابل با ایران، هنگ‌کنگی‌ها سه بازی با تیم‌های خوب و گردن‌کلفت آسیایی داشته و دست کم محک بسیار جدی‌تری در مقایسه با ایرانی خورده‌اند که بدون بازی تدارکاتی (بدون در نظر گرفتن بازی با ازبکستان که زمان زیادی از آن می‌گذرد) پا به این رقابت‌ها گذاشته‌اند. پس هنگ‌کنگ علاوه بر این که ترسی از رقابت با تیم‌های مطرح آسیایی ندارد برای زنده نگه‌داشتن آخرین شانس‌هایش هم که شده چاره‌ای به غیر از پیروزی برابر ایران ندارد. چنین «انگیزه»ای اگر از سوی شاگردان اسکوچیچ نادیده گرفته شود می‌تواند عواقب سنگینی داشته باشد.
اهمیت ۳ امتیاز
در بالا عنوان شد که با توجه به وضعیت جدول، گرفتن سه امتیاز بازی نخست برای ایران از نان شب واجب‌تر است؛ حالا یک نکته دیگر هم در این بین وجود دارد که این اهمیت را پررنگ‌تر جلوه می‌دهد: رسیدن به بحرین. ایران اگر از سد هنگ‌کنگ عبور کند و سه امتیاز را به دست بیاورد با تعداد بازیهای برابر ۹ امتیازی شده و جای بحرین را در رده دوم جدول رده‌بندی می‌گیرد. این مورد فشار مضاعفی به بحرینی‌ها وارد می‌کند تا برای حفظ جایگاهشان در رتبه دوم، در دیدار برابر ایران شکست نخورند. اتفاقا موضوعی که کار بحرین را سخت‌تر می‌کند حذف نتایج تیم کامبوج، به عنوان ضعیف‌ترین تیم گروه در انتهای مسابقات است. اگر چنین اتفاقی رقم بخورد آن وقت یک امتیازی که بحرین در دیدار برابر هنگ‌کنگ از دست داده برایش دردسرساز می‌شود. بحرینی‌ها به این ترتیب با توجه به تساوی رفت و برگشت با عراق آن وقت سه مساوی و یک برد (برابر ایران) خواهند داشت و اگر به ایران هم ببازند که عملا از گردونه رقابت‌ها خارج می‌شوند. اگر چنین شود ایران با سه برد (برد رفت در دیدار برابر هنگ‌کنگ و دو برد احتمالی برابر هنگ‌کنگ و بحرین) ۹ امتیازی می‌شود و بالاتر از بحرین شش‌امتیازی قرار می‌گیرد. پیش‌شرط این اتفاق اما دشت سه‌امتیازی ایران از بازی نخست مرحله برگشت برابر هنگ‌کنگ است؛ موضوعی که علاوه بر کمک زیاد به وضعیت جایگاه تیم ملی در جدول، می‌تواند باعث استرس رقبای مستقیم ازجمله بحرین و عراق هم بشود.
روزنامه شرق
ارسال نظرات