فریاد‌های گوش‌خراش مربیان نقطه تاریک لیگ حرفه‌ای! / فحاشی به مربی حریف به قیمت کسب سه امتیاز؟

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، از جمله معدود فواید برگزاری مسابقات فوتبال بدون حضور تماشاگران، عیان شدن وضعیت مربیگری لب خط در کشورمان است. اینکه هنوز با گذشت 20 سال از برگزاری لیگ حرفه ای در کشورمان همچنان مربیان تیم ها به یاد بازی در محلات با داد و فریاد بر سر بازیکنان تیم شان دنبال یاد دادن راه و چاه فوتبال به آنها هستند. طوری که تصور می شود بازیکن حرفه ای که حداقل 700 و حداکثر 12 میلیارد تومان دستمزد می گیرد، نمی داند با دریافت توپ باید آن را پاس بدهد. یا بازیکن لیگ برتری نمی داند که با از دست دادن توپ باید به عقب برگردد و در کار دفاعی شرکت کند. یا در بسیاری از موارد، مربی تیم تصور می کند بازیکنانش فراموش کرده اند که باید در حین حرکت بازیکن حریف به سمتش رفته و توپش را بزنند که با داد و فریاد لب خط از آنها می خواهند روی پای بازیکن حریف بروند.

 فریاد شوت بزن، شوت بزن یا اصطلاحاتی دیگر از این دست همگی در طول یک بازی 90 دقیقه ای پخش زنده اینقدر تکرار می شود که نه تنها تمرکز بازیکنان درون زمین بلکه تمرکز بیننده تلویزیونی را هم از بین می برند.شیوه ای قدیمی در مربیگری که دیگر در کمتر لیگ حرفه ای شاهدش هستیم، مشخص می کند ما هنوز راه طولانی تا رسیدن به استانداردهای بین المللی تحت عنوان حرفه ای داریم. انتقال دستورات تاکتیکی ابتدایی و اولیه که هر فوتبالیستی در سطح کوچه و محله آنها را می داند، آن هم با فریادهای گوشخراش کادر فنی تیم ها در همه دیدارهای لیگ برتر در طول این مدت به شدت توی ذوق می زند ولی در این ایام بیش از همیشه روی اعصاب بیننده تلویزیونی است.

این نوع رفتار از سوی مربیان تیم های لیگ برتری البته این تصور را هم برای بیننده ایجاد می کند که بازیکنان هیچ سررشته ای از فوتبال ندارند که مربی شان بدیهی ترین کارها را به آنها گوشزد می کند. پاس سالم، با حوصله باحوصله، بیا بیا، برو برو، پاس پاس، نزن نزن، شوت شوت، اوت اوت و این قبیل اصطلاحات بارها و بارها با فریادهای همه سرمربیان یا دستیاران آنها به بازیکنان توصیه می شود.اما ای کاش این اتفاقات کنار نیمکت تیم های لیگ برتری تنها در همین حد بود و موضوعات دیگر برای کسب نتیجه و امتیازات کامل یک مسابقه در این باره دخیل نبودند.

پدیده جدیدی که در این مدت بارها به ویژه در برخی تیم ها (که در این هفته ها نیز بارها درباره شان صحبت شده) دیده شده این است که سرمربی تیم با استخدام یکی دو مربی خوش صدا روی نیمکت و کنار دستش این مسئولیت را به آنها می دهد که از دقیقه یک بازی با داد و فریاد کنار زمین کاری که تماشاگر میزبان در خانه انجام می دهد را انجام بدهند.

در واقع یکی از حربه ها یا امتیازات تیم های میزبان در دیدارهای خانگی این است که تماشاگران با تشویق و ایجاد سروصدا سعی می کنند تمرکز بازیکنان و کادر فنی تیم مهمان را از بین ببرند و ظاهرا حالا که خبری از تماشاگر نیست کادر فنی با استفاده از چند عامل خوش صدا روی نیمکت و بعضا بی احترامی به مربی تیم رقیب مقدمات از بین بردن تمرکز نیمکت تیم مقابل را فراهم می کنند تا با روشی به شدت منسوخ شده که امروزه حتی در مسابقات فوتبال زمین خاکی هم دیده نمی شود، روی اعصاب کادر فنی تیم روبرو رفته و در نهایت به خواسته شان برسند.

هتاکی به کادر فنی تیم روبرو حتی به قیمت دریافت کارت زرد و قرمز تنها برای کسب یک پیروزی از خجالت آورترین اتفاقات این مدت بوده که در برخی مسابقات لیگ برتری شاهدش بودیم. فریادهایی که حتی در محرومیت مربی از روی سکوها هم اسباب دلخوری کادر فنی برخی تیم ها را به دنبال داشته است! پدیده ای زشت که البته در طول هفته های گذشته لیگ برتر هم شاهد بروز آن در حاشیه تعدادی از مسابقات بودیم.

نکته عجیب در این بین بی تفاوتی ناظران داوری یا ناظران فدراسیون هستند که در کمال تعجب نسبت به تیم های میزبان نرمش غیرمعمولی نشان داده و هیچ گزارشی در این باره به کمیته داوری یا انضباطی ارسال نمی کنند در حالی که قطعا با برخورد قاطع نهادهای نظارتی در فدراسیون و سازمان لیگ این موضوع کنترل می شود.

رفتاری دور از شأن جامعه مربیگری کشورمان که امثال حسین فکری ها، پرویز دهداری ها، حسین فرکی ها و امثالهم را در تاریخچه اش دارد در صورت بی توجهی مسئولان کم کم به عادتی غلط و اشتباه تبدیل می شود تا در نبود اهرم فشار تماشاگر تیم های میزبان این اجازه را به خودشان بدهند که در حین حرف زدن سرمربی تیم مهمان با فحاشی به او مانع از صدور دستورات تاکتیکی مدنظرش شوند!