آنچه در برنامه بامدادی هفت گذشت؛
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، بامداد امروز(شنبه) هفتاد و هفتمین قسمت از برنامه سینمایی هفت با حضور منتقدان سینما و کارشناسان رسانه روی آنتن شبکه سوم سیما رفت.
میزگرد نخست برنامه به بررسی وضعیت قانون کپی رایت در سینمای ایران و قاچاق آثار سینمایی باحضور محمد هادی میر شمسی (حقوق دان و استاد دانشگاه ) و امیر سیدزاده (تهیه کننده) برگزار شذ.
محمدهادی میرشمسی در ابتدای این میز گفت: بحث کپی رایت شاخه ای از حقوق مالکیت فکری است که شروع آن از سده 18 میلادی است. تعداد 188 کشور به این کنوانسیون ملحق شده اند. مثلا تاجیکستان که از کشورهای مجاور ایران است به این سازمان جهانی ملحق شده ولی ایران هنوز ملحق نشده است.
وی گفت: در سطح ملی قانون حمایت از حقوق مولفان وجود دارد که در سال 1348 مصوب شد ولی هنوز به روز نشده است. بعد از سال 1348 در سال 1352 ، 11 ماده به آن اضافه شده است. از لحاظ کارشناسی امید داشتیم که در مجلس قبلی به تصویب برسد و الان در کمیسیون های مختلف در حال بررسی است ولی امید زیادی ندارم. مباحث کپی رایت شاخه های مختلفی را در بر میگیرد اینکه بخواهیم به یک اتفاقی نظر مشترک برسیم سخت است. یک اهتمام جدی برای این موضوع وجود ندارد.
وی ادامه داد: اگر ما فرایند الحاق ایران را به مقررات کپی رایت در نظر بگیریم در اواخر دولت احمدی نژاد یک لایحه ای در دست بررسی بود برای پیوستن به کنوانسیون برن و رم که در واقع این دو مکمل هم هستند. اما بعد از آن دوباره به فراموشی سپرده شد.
میرشمسی گفت: بحث از حمایت از هنر در الویت دولتمردان ما نیست چون اگر در الویت بود بررسی میشد. عرض من این است که ارزیابی کنیم که الحاق به این ها به نفع ما هست یا نیست؟
وی در پایان سخنانش گفت: اگر ما به اینکه قانون سال 1348 چه موضوعاتی را پوشش میدهد نگاه کنیم ، مواردی را پوشش نمیدهد اما آیا همان موارد پوشش دهنده را اجرایی میکند؟ این قانون نسبت به گسترده و موضوعی که دارد ناقص نیست. یک خلا دادرسی و یک خلا فرهنگی در این قانون وجود دارد. احترام گذاشتن به آثار فکری دیگران برایمان جا نیافتاده است. در کنار بحث تقویت قانون بحث فرهنگسازی را نباید غافل شویم.
امیر سیدزاده، تهیه کننده سینما گفت: متاسفانه متولیان فرهنگی ما دغدغه فرهنگی ندارند دیگر به فکر برخی اتفاقات نیستند. متاسفانه با گذشت چهل سال از انقلاب در جامعه هنری ما زیر ساخت های فرهنگی وجود ندارد و هنرمندان به عنوان مظلوم ترین قشر متضرر میشوند.
این تهیه کننده خاطرنشان کرد: ما قانون قاطعی در این زمینه نداریم. حدود 12 کشور به این قانون نپیوستن که ایران جز آن است. منافع نپیوستن به این قانون از پیوستن آن برای افراد بیشتر است. در بخش خصوصی برخی کار چاق کن و در بخش دولتی هم برخی دست های پشت پرده وجود دارد که به قاچاق آثار هنری کمک میکنند و چون قانون درستی برای این اتفاق وجود ندارد دچار فراموشی میشویم. فیلم خود من قبل از اکران سر از شبکه های ماهواره ای در آورد.
وی ادامه داد: بیماری کرونا سبک زندگی بشر را تغییر داد. به هنرمندان هیچ وقت به عنوان یک صنف صنعتی نگاه نشده است. نهایت برخورد با قاچاق آثار، یک جریمه نقدی مختصر است ولی برخورد شدید و قاطعی نیست که نفر بعدی این کار را نکند. برای یک بار هم که شده شعار را کنار بگذارند و وارد عمل شوند. به این بخش نگاه کنند و برای تولید آثار آنها قوانین بگذارند.
این تهیه کننده در پایان گفت: تولیدات فرهنگی ما یک جا پای قانونی پیدا کند تا امیدوار باشیم با اتکای قانون آثار خوب تولید کنیم.
ارسال نظرات