به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، فدراسیون فوتبال استرالیا اخیراً یک پادکستی به راه انداخته که در آن ستارگان و ملی پوشان سابق خود را دعوت می‌کند و از آن‌ها می‌خواهد که به‌طور مفصل از دوران فوتبال خود و خاطرات تلخ و شیرینی که داشتند صحبت کنند.
یکی از این بازیکنان هری کیول ستاره نسل طلایی فوتبال استرالیا است که دربخشی از این خاطرات ، روایتی خواندنی از دو دیدار رفت و برگشتی که در سال 1997 به مصاف ایران رفتند نقل می‌کند.
او دراین‌باره ابتدا می‌گوید:
شرایط خاصی بود. بازی خارج از خانه. در آن مقطع سنی شما برای هر شرایطی آماده هستی. بازی ما خارج از خانه بود و حساسیت بالایی داشت. حتی راه رفتن در زمین جلوی 120 هزار تماشاگر کار سختی بود. اگرچه زمین‌بازی ازنظر کیفی خیلی تعریف نداشت و صاف و هموار نبود اما فضای استادیوم با آن تماشاگرها فوق‌العاده بود، چیزی شبیه کلوسیوم اما این موضوع در مورد من تاثیری نداشت.
من در آن بازی به‌عنوان یک بازیکن پست شماره ده پشت مهاجم و در بین خطوط به کار گرفته شده بودم درحالی‌که اگر مربی از من به‌عنوان مهاجم ثابت در آن بازی بهره می‌گرفت من می‌توانستم کاربرد بیشتری در بازی داشته باشم. اما به‌هرحال انتخاب این مسئله با من نبود و باید به دستورات تری ونبلز احترام می‌گذاشتم.
در نیمه اول آن دیدار خاطرم است یک ارسال پشت مدافعان به من رسید، از آن توپ‌هایی که شما به‌عنوان مهاجم همواره منتظرش هستید باوجوداینکه توسط مدافعان ایران تحت‌فشار بودم سعی کردم با دست چپم این فشار را کنترل کنم و درحالی‌که توپ به خاطر زمین بد مقداری بالا آماده بود، با پای راستم توانستم دروازه را بازکنم. درست مثل ضربه‌ای بود که شما به توپ گلف می‌زنید توپ را به سمت مخالف دروازه‌بان ایران هدایت کردم. نکته جالب اینکه بعدازاین گل ناگهان سکوتی مرگبار در ورزشگاه حاکم شد.
با این گل یک بر صفر جلو افتادیم ودراغلب بازی هم مسلط بودیم، اما از طرفی در دقایقی از بازی به خاطر فشار تماشاگران به آن‌ها اجازه دادیم که جلو بیایند و ایران از این فرصت استفاده کرد و توانست گل مساوی را بزند که این باعث تأسف است. در بازی برگشت هم همین اتفاق افتاد و ما درحالی‌که 2-صفر جلو بودیم بازهم مساوی کردیم و نتوانستیم به جام جهانی برویم و این شکست برای همیشه در ذهن من باقی می‌ماند و باعث شرمندگی است".
ارسال نظرات