به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو؛ کنفرانس امنیتی هرتزلیا که هرساله در فلسطین اشغالی برگزار می‌شود را می‌توان یکی از مهم‌ترین وقایع هرساله در جهان سیاست و امنیت دانست. هر سال در این کنفرانس، سران سیاسی، امنیتی و نظامی رژیم صهیونیستی به بررسی عملکرد یکساله‌ی این رژیم و چشم‌انداز پیش‌رو می‌پردازند. میزان صراحت و بی‌پردگی صحبت‌ها در این کنفرانس (که در راستای تلاش برای پیشرفت بیشتر اندیشه‌ی صهیونیزم در عرصه‌ی عملیاتی بیان می‌شود) شاید برای برخی‌ها تعجب‌برانگیز باشد، اما فرصتی است که از خلال توجه به آن می‌توان به پشت‌پرده‌های مسائل مهمی در تاریخ منطقه دست یافت و پیشاپیش به طعم «غذاها»یی که برای منطقه در حال «پخت و پز» است پی برد.
یک هفته از پایان کار کنفرانس هرتزلیای ۲۰۱۷ می‌گذرد، کنفرانسی که در آن آویگدور لیبرمن به نقش مقاومت در جلوگیری از اینکه اسرائیل از طریق تحمیل فرمول سازش منطقه‌ای، بر کل منطقه‌ی عربی چنگ بیندازد اعتراف کرد.
به گزارش علی حید (کارشناس مسائل فلسطین) در روزنامه‌ی الاخبار، آویگدور لیبرمن، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی، در روز سوم و پایانی کنفرانس هرتزلیا طی سخنانی به بررسی دلایلی که مانع تکمیل هیمنه‌ی منطقه‌ای اسرائیل شده پرداخت و دلیل آن را چنین ریشه‌یابی کرد که این رژیم از پنجاه سال پیش تا کنون نتوانسته به «پیروزی قاطع»ی دست یابد.
لیبرمن با مطرح کردن این سوالات که «چرا صلح [سازش] منطقه‌ای وجود ندارد؟ و چرا ده سال پیش به روابط کامل دیپلماتیک با کشورهای عربی نرسیدیم؟» پاسخ داد: «یکی از مشکلات این است که ما از زمان جنگ ۱۹۶۷ تا کنون در هیچ نبردی پیروز نشده‌ایم. از نظر عملی، آخرین نبرد واقعی‌ای که در آن پیروز شدیم جنگ ۶ روزه [۱۹۶۷] بود.»
وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در توضیح ارتباط بین این مسئله با پاسخ سوالات فوق، ضمن شرح مفصلی گفت: «نداشتن پیروزی منجر به عدم اعتماد می‌شود. ما خیلی حرف‌های بزرگی زدیم؛ حرف‌هایی که در نهایت پوشش اجرایی نداشتند. خیلی از چیزهایی که درباره‌ی انجامشان حرف زدیم، پوشش [و امکان] اجرا نداشتند. مثلا، موقعی که ارتش لبنان [در سال ۲۰۰۰] از لبنان خارج شد، بعضی‌ها گفتند اگر یک گلوله از آنجا شلیک شود، خاک لبنان را به توبره می‌کشیم ... ولی هیچ خبری نشد. همینطور، از باریکه‌ی غزه بیرون آمدیم. بعضی‌ها گفتند ما برگشتیم به مرزهای ۱۹۶۷ ولی اگر حرکت تروریستی‌ای از مبدا غزه انجام شود، ویرانش می‌کنیم [ولی عملا اینطور نشد]. خیلی وعده‌های محقق نشده وجود دارد. برخی از این وعده‌ها را هم خود من مطرح کردم. به همین خاطر می گویم و واضح هم می‌گویم: در هرگونه درگیری‌ای در آینده، باید پیروز شویم.»
وزیر جنگ اسرائیل با اشاره به اینکه تعداد زیادی از عملیات‌های نظامی [توسط این رژیم] انجام شده که در آکادمی‌های نظامی بررسی و تدریس می‌شود، افزود: «آخرین حرکت [لشگرکشی] زمینی‌ای که ارتش اسرائیل انجام داد، در جریان جنگ اول لبنان [لشگرکشی سال ۱۹۸۲] بود ولی هرچه بعد از آن بود، همه عملیات بود [نه لشگرکشی واقعی]. و [آخرین] پیروزی واقعی هم در جنگ ۶ روزه بود.»
لیبرمن در سخنرانی‌اش با تاکید بر اینکه عاملی که «موجب شده در پیشرفت و بهبود روابطمان با کشورهای میان‌روی عرب، دستکم ده سال تاخیر ایجاد شود، نبود پیروزی قاطع است» ابراز امیدواری کرد که رژیم متبوعش بتواند در سال‌های پیش رو «با یک آغاز مجدد راهبردی، اقدام به یک شکاف ویژه [در این دیوار] کند.»
لیبرمن که در بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ وزارت خارجه را به عهده داشته، در توضیح انگیزه‌های کشورهای «میانه‌روی عرب» برای نزدیکی به اسرائیل اعلام کرد: «آدم‌ها وقتی بخواهند دوست پیدا کنند، با کسی که جوان و قوی و ثروتمند و موفق باشد دوست می‌شوند. دولت‌ها همینطور، دوست دارند با دولتی که قوی و ثروتمند و موفق و باثبات است ارتباط برقرار کنند.»
هرچند او در ادامه انگشت روی یک نکته‌ی بسیار شایان توجه گذاشته و در اعترافی کم‌سابقه گفت: «هر کس سرنوشتش را به ما گره زد، باخت. از پدربزرگ ملک عبدالله [پادشاه فعلی اردن] و انور سادات گرفته تا بشیر جُمیّل و ارتش لبنان جنوبی. البته حس می‌کنم آنها هم به میران کافی، کاری که باید می‌کردند را نکردند.»
وزیر جنگ صهیونیست‌ها در موضع‌گیری‌ای که نشانگر آن است که درک سران اسرائیل درباره‌ی محدودیت توانشان برای تغییر صحنه‌ی منطقه‌ای به صورت ریشه‌ای، چقدر عمیق است بیان داشت: «[اسرائیل] نیتی برای اقدام به عملیات نظامی ندارد، نه در تابستان، نه در پاییز، نه در شمال و نه در جنوب.» و سپس به صراحت اعلام کرد: «هدف ما این است که جلوی جنگ را بگیریم.» هرچند شاید بتوان گفت این قبیل شعارها، خود می‌تواند به نوعی توجیه‌گر تجاوزهای آتی باشد، به این معنا که اسرائیل اعلام کند خواستار جنگ نبوده، اما هیچ گزینه‌ی دیگری نداشته است.
لیبرمن در بحث فلسطین، با متهم کردن رئیس حکومت خودگردان، محمود عباس، به تلاش برای «افزایش فشار بر حماس در غزه برای اینکه [این جنبش] را به جنگ با اسرائیل بکشاند» ادامه داد که عباس به سمت «کمتر کردن [بودجه‌ی غزه] و به زودی به سمت جلوگیری از پرداخت حقوق‌ها در آنجا و جلوگیری از انتقال سوخت پیش می‌رود. به عنوان یک استراتژی دو لبه: ضربه زدن به حماس و کشاندنش به جنگ با اسرائیل. ابومازن به تنهایی و بدون هماهنگی با اسرائیل یا مصر کار می‌کند.»
لیبرمن در ادامه تاکید کرد: «الان امکان رسیدن به صلح با فلسطینی‌ها وجود ندارد، من دعوت می‌کنم که یک صلح [سازش] منطقه‌ای کامل و روابط دیپلماتیک و اقتصادی کامل و روی میز [یعنی علنی] با عربستان سعودی و کشورهای خلیج [فارس] برقرار شود.» وی سپس به همان مطلبی که این روزها تبدیل به بخش ثابتی از اظهارات رسمی اسرائیلی‌ها برای توجیه نادیده گرفتن مسیر سازش با خود فلسطینی‌ها شده اشاره کرده و گفت: «رسیدن به توافق سیاسی با فلسطینی‌ها، پیش از رسیدن به توافق منطقه‌ای بی‌معنی است و امکان محقق شدنش هم پایین است.»
در بحث لبنان هم لیبرمن حزب الله را متهم کرد که «از وضعیت سوریه سوء استفاده می‌کند که در جنوب سوریه جبهه‌ای ضد اسرائیل باز کند، و از وضعیت سوریه سوء استفاده می‌کند تا سیستم‌های تسلیحاتی پیشرفته را از آنجا به لبنان قاچاق کند و از وضعیت سوریه سوء استفاده می‌کند که حضورش در جنوب لبنان را تقویت نماید.»
او در ادامه با خطاب به دولت سوریه اعلام کرد که این دولت «مسئولیت تبدیل خاک سوریه به پایگاه ضد اسرائیلی را بر عهده دارد» و توصیه کرد که فرودگاه بین‌المللی دمشق، تبدیل به پایگاهی برای رساندن سلاح به مقاومت در لبنان نشود و در عین حال تاکید کرد که اسرائیل «یک دولت مسئولیت‌پذیر است، با رهبرانی مسئولیت‌پذیر. و تلاش‌اش بر بازدارندگی [و راه نیفتادن جنگ] است، اما در شرایط خاص، مطلقا درباره‌ی فعالیت [و حمله‌ی نظامی] تردید نخواهیم کرد.» وی ادامه داد که با وجود مذاکراتی آمریکایی-روسی درباره‌ی مناطق «کاهش تنش»، «هیچ چیزی وجود ندارد که آزادی عمل ما را برای تامین منافع و مصالحمان محدود کند و بدون اینکه با چیزی کار داشته باشیم، کار خودمان را خواهیم کرد.»