به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، «ماجرای نیمروز»، ماجرای «نیم روز» نیست، ماجرای یک عمر خون دل یک ملت است؛ روایت یک سازمان منحرف است که برای سهم خواهی از انقلاب اسلامی حاضر شد دهها هزار نفر را به فجیح ترین شکل ممکن به شهادت برساند.
فیلم روایتگر ورود سازمان مجاهدین(منافقین) به فاز مسلحانه و تغییر ایدئولوژی است که مهدیان و تیمش به خوبی آن را نشان داده اند.
فیلمی که با فیلمنامه، گریم و طراحی صحنه خوبی که داشته توانسته آن روزها را به خوبی به تصویر بکشد؛ هرچند که انتخاب دو بازیگر ژانر طنز در این فیلم (احمد مهرانفر و جواد عزتی) قبل از تماشای فیلم این شائبه را به وجود می آورد که آن طور که باید و شاید اثر هنری خوبی از آب در نیاید اما گریم خوب و نقش آفرینی خوب تر این دو بازیگر خط بطلانی بر این پیش بینی است.
یکی از نقاط قوت فیلم این است، به همان اندازه که چهره منافقین را واقعی نشان داده، بدون هیچ ترسی و فارغ از نگاه های کلیشه ای برخی فیلم ها که پلیس ها همیشه خوب هستند، واحد اطلاعات سپاه را چنان واقعی به تصویر کشیده است که (هادی حجازی فر) فقط به دنبال حذف فیزیکی منافقین است، (مهرداد صدیقیان) کم و بیش دلداده یک عضو سازمان است، (احمد مهرانفر) بیشتر از جنگ با عراق دغدغه وضعیت تهران را دارد، (حسین مهری) نفوذی سازمان در اطلاعات سپاه است، (جواد عزتی) به دنبال شناسایی خانه های تیمی و موسی خیابانی است و (مهدی زمین پرداز) که معتقد به برخورد نرم با اعضای منافقین است، در اواسط داستان، پوست برادر پاسدارش را منافقین از صورتش جدا می کنند و جنازه اش را هم آتش می زدند که این موضوعات سبب شده تا فیلم چهره واقع گرایانه ای داشته باشد.
یکی دیگر از دلایلی که در این فیلم باعث شده تا مخاطب با آن ارتباط برقرار کند و فیلم روایتی واقع بینانه‌تر به خود بگیرد، حرکت دوربین روی دست است و دقیقا سکانس های اکشن از این نوع فیلمبرداری بهترین بهره را برده است به طوری که صحنه های زیبایی خلق شده است.
مهدویان و تمیش بر موضوعی دست گذاشتند که جای خالی آن در سینما محسوس بود؛ هرچند که فیلم هایی همچون «امکان مینا» ساخته شده بود اما این اثر بسیار متفاوت و خوش ساخت تر از بقیه بود.
حسین جهانی