به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، ترامپ پیش از رسیدن به قدرت گفته بود که وقتی رئیس جمهور شود دستور خروج از پیمان را صادر خواهد کرد و پس از آن به دنبال امضای توافقنامه های دوجانبه با کشورها خواهد بود که تامین کننده منافع واشنگتن باشد.
همواره این ایده مطرح بوده است که چنانچه این اتفاق رخ دهد، نفوذ و حضور چین در منطقه قوی تر خواهد شد بخصوص آنکه چین به دنبال امضای پیمان جامع تجاری و اقتصادی شبیه «تی پی پی» با کشورهای منطقه است.
ترامپ توافقنامه ای را کنار گذاشت که پس از ماه ها مذاکرات گسترده آمریکا با 11 کشور دیگر از جمله ژاپن امضا کرده بود و شینزو آبه نخست وزیر ژاپن تلاش زیادی کرد تا مانع این اقدام شود.
ژاپن بویژه از قدرت گرفتن چین خرسند نیست و حالا با توجه به تصمیم ترامپ کار برای توکیو دشوارتر خواهد شد و «آبه» نیز تصریح کرده است که بدون آمریکا این توافق اهمیت واقعی خود را از دست خواهد داد.
اگرچه ترامپ بیشتر یک اقدام نمادین انجام داد زیرا این توافقنامه در آمریکا به تصویب نهایی هم نرسیده بود اما طبیعتا برای چین که به دنبال امضای پیمان مشارکتی راهبردی جامع منطقه ای است این اقدامی خرسندکننده خواهد بود.
بویژه آنکه در ماه می امسال (اردیبهشت - خرداد) چین قرار است یک اجلاس بین المللی در خصوص راه ابریشم جدید موسوم به «یک کمربند و یک جاده» برگزار کند که بسیاری از سران کشورها در آن حضور خواهند یافت و فرصتی مناسب برای امضای توافقنامه های بزرگ اقتصادی و سرمایه گذاری برای چین محسوب می شود.
در واقع ترامپ با حرکت بدیع خود راه را برای توافق جامع راهبردی اقتصادی چین با کشورهای دیگر هموارتر کرد و یک گام دیگر چین را به سمت تقویت قدرت اقتصادی منطقه ای و جهانی سوق داد.
البته برخی هم بر این باورند که هنوز خیلی زود است چین خروج آمریکا از این توافق را جشن بگیرد. آمریکا با این حرکت یک زنجیره اقتصادی منطقه ای را پاره کرد اما این لزوما به این معنا نخواهد بود که چین می تواند خیلی سریع همکاری ها و ارتباطات اقتصادی را گسترش دهد.
«لی لیمین» از کارشناسان موسسه مطالعات بین المللی معاصر در مطلبی که روزنامه «ساوت چاینا» از هنگ کنگ از او نقل کرده، مدعی شده است که کشورهایی نظیر سنگاپور و ویتنام همیشه می خواستند عضو «تی پی پی» باشند و اگرچه آمریکا از پیمان خارج شده است اما آنها همواره سعی داشته اند از چین در زمینه اقتصادی فاصله بگیرند و برای همین باز هم تخم مرغ های خود را تنها در سبد چین قرار نخواهند داد.
استرالیا نیز خیلی زود موضع خود را اعلام کرد و گفت که همچنان با «تی پی پی» همراه خواهد بود و البته نیم نگاهی به پیمان مشارکتی راهبردی منطقه ای اقتصادی چین دارد و ژاپن هم موضعی مشابه اتخاذ کرده است.
«هیروشیگه سیکو» وزیر تجارت ژاپن نیز در سخنانی اعلام کرد که وجود آمریکا به عنوان یک عضو مهم در «تی پی پی» اهمیت بالایی دارد اما به هر حال توکیو به پیمان مذکور پایبند است.
بسیاری بر این باورند که چین زمانی می تواند از این وضعیت خرسند باشد و بهره کافی ببرد که مقررات و قوانین پیمان های تجاری و اقتصادی خود را بهبود بخشیده و شفاف تر کند.
به هر حال نباید فراموش کرد که حتی بدون پیمان مشارکتی راهبردی جامع منطقه ای، چین باز هم این کشور با اجرای برنامه راه ابریشم جدید قدرت مقابله جویی بالایی در برابر «تی پی پی» خواهد داشت.
چین به هر صورت امیدوار است که به اتفاق کشورهای عضو اتحادیه «آ.سه.آن» و همچنین استرالیا، ژاپن، کره جنوبی، نیوزیلند و هند و دستکم با ۱۲ تا ۱۴ عضو بتواند تا پایان سال جاری میلادی پیمان جامع مشارکتی اقتصادی منطقه ای موسوم به «آر سی یی پی» را نهایی کند.
برای چین به نظر بسیار مهم است که زودتر از فرصتی که ایجاد شده برای پیشبرد این هدف استفاده کند آن هم پیش از آنکه دولت ترامپ به این پی ببرد که خروج از «تی پی پی» برای آمریکا چندان سودمند هم نبوده است.
پیمان ترانس پاسیفیک یا یا پیمان مشارکت دو سوی اقیانوس آرام موسوم به «تی پی پی» میان آمریکا و 11 کشور حاشیه اقیانوس آرام شامل سنگاپور، برونئی، نیوزیلند، شیلی، استرالیا، پرو، ویتنام، مالزی، مکزیک، کانادا و ژاپن در 4 فوریه سال 2016 میلادی در اوکلند نیوزیلند پس از چند دور مذاکرات طولانی منعقد شد که اخیرا با امضای ترامپ اجرای آن زیر سئوال رفته است.