به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، این مطالعه نزدیک به ۱۵۰۰ زن در سن ۷۰ سالگی را به مدت سه سال تحت نظر داشت. محققان دریافتند کاهش شاخص توده بدنی از ۵ درصد یا بیشتر، منجر به کاهش ۵۰ درصدی خطر بی اختیاری فعلی یا جدید ادرار می شود.
شاخص توده بدنی (BMI) یک برآورد تقریبی از چربی بدن یک شخص بر اساس قد و وزن او است. به عنوان مثال، خانمی که قدش ۱۶۶ سانتی متر و وزنش ۷۷ کیلوگرم است، شاخص توده بدنی اش ۲۸.۲ است. اگر او ۵ درصد از شاخص توده بدنی خود را کاهش دهد، شاخص توده بدنی اش ۲۶.۸ می شود. این بدین معنی است که در حدود ۴ کیلوگرم از وزن خود را از دست می دهد.
این مطالعه همچنین نشان داد که کاهش قدرت دست تا ۵ درصد یا بیشتر با احتمال ۶۰ درصد بالاتر از بی اختیاری ادرار جدید و یا مداوم در ارتباط بود.
نویسنده اصلی این پژوهش، دکتر مگان ساسکیند دستیار پروفسور اورولوژی در دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو گفت بی اختیاری ادرار همراه با افزایش فشار شکمی (به عنوان مثال، سرفه، خنده، عطسه) است.
در این پژوهش ۱۴۷۵ زن درسن ۷۰ تا ۷۹ سالکی موردتجزیه و تحلیل قرار گرفتند. زنانی که حداقل بی اختیاری ادرار ماهانه داشتند، شاخص توده بدنی آن ها به طور متوسط در حدود ۲۸ بود و برای زنانی که بی اختیاری نداشتند این شاخص کمی پایین تر در حدود ۲۷.۵ بود. شاخص توده بدنی بین ۲۴.۹ تا ۲۹.۹، اضافه وزن محسوب می شود و شاخص بالای ۳۰، چاق در نظر گرفته می شود.
محققان این مطالعه بیان کردند که کاهش وزن- حتی برای یک زن در سن ۷۰ سالگی- می تواند با تسکین برخی از فشارهای وارد بر مثانه به رفع بی اختیاری ادرار کمک کند. به همین ترتیب، عضلات مثانه قوی تر می تواند در برابر فشار، بیشتر مقاومت کند.
پژوهشگران اشاره کردند که هیچ کدام از این عوامل منجر به بهبود فوری بی اختیاری ادرار نمی شوند زیرا که بی اختیاری ادرار ممکن است در نتیجه سال ها آسیب ایجاد شده باشد بنابراین به راحتی برگشت پذیر نیست.