چرا تیم کی‌روش طلایه‌دار طلایی‌ترین نسل فوتبال ایران است؟/ یوزپلنگ‌ها می‌تازند!

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو -محمد صالح سلطانی؛ بهترین تیم ملی ده سال اخیر فوتبال ایران را نظاره می‌کنیم. تیمی منسجم، منظّم، جوان و البته حرفه‌ای که از 4 بازی ابتدایی مرحله مقدماتی جام جهانی 2018، ده امتیاز گرفته و با میانگین فوق‌العاده 2.5 امتیاز از هر بازی، صدرنشین گروه A آسیاست. با تیمی مواجهیم که انگار، بر خلاف همه اسلافش، نمی‌خواهد تا لحظه آخر، در میانه انبوهی از امیدها و ناامیدی‌ها بماند. تیمی که قصد کرده بدون «اما و اگر» بلیت روسیه را رزرو کند. به شرطی که روند تیم ملی همین باشد و حاشیه‌ای بی موقع، گریبان تیم را نچسبد و اجازه بدهند مرد خوش‌فکر پرتغالی کارش را بکند، به نظر می‌رسد به نقطه‌ای رسیده‌ایم که حضور در جام جهانی باید عادتمان شود و به درخشش و کسب پیروزی در این رویداد مهم بیندیشیم. تیم ایران در دو دیدار اخیر خود آن‌قدر اروپایی، مدرن و جذاب بازی کرد که برای نخستین بار در سالهای اخیر، به جمع 30 تیم برتر رنکینگ فیفا برسد و ترسناک‌ترین تیم آسیا به نظر بیاید.

تاشکند، شروع یک درخشش

بازی پنجشنبه هفته گذشته تیم ملی مقابل ازبکستان، یکی از بهترین و باشکوه‌ترین نمایش‌های تیم کی‌روش بود. خط دفاع، اجازه خلق حتی یک موقعیت خطرناک به تیم ازبکستان نداد و در شبی که می‌توانست دستکم سه گل به صدرنشین گروه A بزند، توانست ازبکستان را در خاک خودش شکست داده و صدرنشین گروه شود. بازی روز پنجشنبه تیم ملی، نمایشی امیدوار کننده از بلوغ تاکتیکی تیم بود. درست برخلاف بازی خردادماه سال 91 در تاشکند، که تیم ایران به لطف اشتباه داوری و خوش اقبالی مفرط، با گل دقیقه 91 محمدرضا خلعتبری توانست تیم ازبکستان را شکست دهد.  هماهنگی فوق‌العاده مدافعان، فرصت سازی های خوب خط هافبک و دوندگی قابل توجه خط حمله، در نهایت ترکیبی خوش فرم و جذاب از تیم ملی ایران ساخت. ترکیبی که با حضور مطمئن دروازه بان بلند قامت تیم، یعنی علیرضا بیرانوند، نوید احیای نسل طلایی 98 فوتبال ایران را می‌دهد.

پیروزی، با رمز یاحسین(ع)

جدال روز 20 مهر با کره جنوبی، از همان زمان تعیین میزبان مسابقه، جنجال برانگیز شده بود. تقارن این بازی با شب عاشورای حسینی و نگرانی‌هایی که از بابت شکستن حرمت این شب مقدس ایجاد شده بود، موجی از ابهام و تردید نسبت به اصل برگزاری این مسابقه را تقویت می‌کرد. برخی از مسئولین کشوری با ارسال نامه‌هایی، خواهان لغو یا تعویق این دیدار شده بودند. جامعه فوتبالی کشور، درگیر یکی از مهم‌ترین چالش‌های تاریخ خود ‌شد. تمهیدات گسترده فرهنگی در کنار توجه مردم به حساسیت شرایط شب عاشورا، در نهایت شبی به یاد ماندنی برای فوتبال ایران ساخت. ترکیب عزاداری عاشورا با یک رقابت ورزشی، نتیجه داد و حسینیه 80 هزار نفری آزادی، سه شنبه شب میزبان یکی از پرجمعیت‌ترین و باشکوه‌ترین هیئات عزاداری تاریخ ایران شده بود. تصویر عزاداری هواداران تیم ملی، با دودمه قدیمی «ای اهل حرم میر و علمدار نیامد»، یک تصویر کم نظیر از پیوند ورزش با آموزه‌های دینی بود.

مرد پرتغالی هم با وجود تفاوت‌های اعتقادی‌اش، محترمانه پیراهن مشکی پوشید و ایام عزاداری را به ملت ایران تسلیت گفت. تمام نیمکت تیم ملی، به شریف‌ترین و متواضعانه‌ترین شیوه به ابراز احساسات پس از گل زنی تیم ملی پرداختند. انگار بازی روز سه‌شنبه، شده بود رسانه‌ای برای معرفی اعتقادات محکم مردم ایران. ورزشگاه سیاه پوش آزادی، در شب عاشورا جلوه‌ای خاص از اعتقادات و باورهای مردمی بود که این بار نه با بوق و شیپور، که با طبل و سنج و دمام به ورزشگاه آمده بودند و پرچم «لبیک یا حسین» را بالاتر از پرچم کشورشان به اهتزاز در می‌آوردند.

تصویر حماسی شب عاشورای آزادی، با یک برد حماسی همراه شد. تیم ملی، در ادامه روند امیدوارکننده‌اش، این بار در مقابل یکی از قدرت‌های سنتی آسیا  بسیار عالی ظاهر شد و آمارهای فوق‌العاده خط دفاعی تیم باعث شد کره‌ای ها تنها یک شوت، آن هم خارج چارچوب، به سمت دروازه تیم ایران روانه کنند. در فاز هجومی هم، اگر بی دقتی‌های مهاجمین تیم در ضربات آخر نبود، بی تردید بازی را با اختلاف گل بیشتری برنده می‌شدیم. تیم ایران، تحت هدایت پیرمرد پرتغالی، آن‌قدر مستحکم و مقتدر شده که تنها تیم آسیایی حاضر در نیمه نهایی جام جهانی را، 4 بار پیاپی شکست دهد. برای فهم روند صعودی تیم ملی هم، کافی است بازی 4 سال قبل را با همین کره جنوبی به یاد بیاوریم. 25 مهرماه سال 91 در تهران. زمانی که  هنوز ساختارهای تیم ملی مستحکم نشده بود و نمی‌توانستیم خیال راحتی نسبت به این تیم  داشته باشیم. در آن شب، کره‌ای ها تا آستانه فتح دروازه ایران جلو آمدند و بارها با حملات خطرناک خود، دل هواداران ایرانی را لرزاندند. در شبی که مسعود شجاعی در اواسط بازی از زمین اخراج شد، تیم ملی توانست کره را یک بر صفر شکست دهد و روحیه‌ای مضاعف، برای ادامه مسیر خود پیدا کند. آن پیروزی اما، به زعم بسیاری از کارشناسان همراه با چاشنی شانس به‌دست آمد. پیروزی 20 مهر 95 ، بی‌تردید با خوش شانسی کره‌ای‌ها مقتدرانه‌تر نشد و از یک بر صفر فراتر نرفت.

این تیم ملی حالا همه چیز دارد. میان 30 تیم برتر فوتبال دنیاست و حمایت هواداران هم انگار بازی به بازی بیشتر می‌شود. جدال حماسی شب عاشورا و برافراشته شدن پرچم عزاداری سیدالشهدا (ع) بالای سر ملی پوشان، آنان را برخوردار از سرمایه معنوی ارزشمندی کرده که بی تردید مهم‌ترین پشتیبان آنها در ادامه مسیر خواهد بود. این تیم، با تمام ویژگی‌هایش، شایسته‌ترین تیمی است که می‌توانستیم انتظار داشته باشیم. تیمی که المان‌های مثبت فرهنگی‌اش، به جنبه‌های امیدوارکننده ورزشی‌اش رنگ و جلای خاصی خواهد بخشید.