باشگاه دانشجویان/
اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- یادداشت دانشجویی*نزدیک به سه سال از روی کار آمدن دولت یازدهم می‌گذرد؛ دولتی که تعامل سازنده با دنیا را یکی از شعارهای خود در ایام انتخابات بیان کرده بود. از ابتدای آغاز بکار دولت کلیددار، ادبیاتی جدیدی وارد فضای دیپلماسی و سیاست خارجه جمهوری اسلامی شد. ادبیاتی که ناکارآمدی آن پیش‌تر و در زمان دولت به‌اصطلاح اصلاحات بر همگان اثبات شده بود.از همان وعده‌های انتخاباتی که گشتن چرخ صنعت را به صنعت هسته‌ای گره زد؛ بوی متعفن مذاکره ذلت‌بار با کدخدا را می‌شد استشمام کرد. قطعا چه کسی جز ظریف که یک‌بار صنعت هسته‌ای را به تعطیلی کشانده بود؛ می‌توانست بر کرسی وزارت خارجه تکیه بزند و هدایت مسیر مذاکرات هسته‌ای را عهده‌دار شود.
از همان ابتدا تمرکز مجموعه دولت بر بحث مذاکرات انجام گرفت و هرکدام از وزرا با سیاه نمایی از دولت قبل سعی در خالی نشان دادن دست ایران داشتند؛ اما به‌راستی کدام عقل سلیمی به انسان اجازه می‌دهد که برای مذاکره با دشمن نقاط ضعف خود را به او نشان دهد؟
مقامات دولتی افراط را از حد گذراندند و آب آشامیدن مردم را نیز به زلف پوسیده مذاکره، گره زدند. همین نشان دادن رغبت بیش ازحد به مذاکره با کدخدا و نشان دادن پاشنه آشیل تاثیر البته کم تحریم‌ها، باعث شد تا آمریکا و هم‌پیمانانش از دو اهرم همزمان تحریم و تهدید نظامی بیش از پیش برای گرفتن امتیازهای بیشتر از ایران استفاده کنند. در طول مذاکرات، آمریکایی بارها جمهوری اسلامی را به حمله نظامی تهدید کردند؛ تهدیدهایی که هرچند باعث ترس برخی از مقامات دولت ایران شد؛ ولی با موضع انقلابی نظامیان ایران، پاسخ دندان‌شکنی به لاف در غریبی دشمن داده شد.
دیپلماسی لبخند ظریف و برخی از دوستان وی در وزارتخانه، حقیقتا چهره جمهوری اسلامی را در دنیا عوض کرد. از دستاوردهای دیپلماسی لبخند همین بس که با یک تلفن جان کری، کشتی حامل کمک‌های انسان دوستانه ملت ایران به مردم مظلوم یمن هیچ‌گاه به ساحل یمن نرسید. آنجا که بحث مصادره ناحق اموال جمهوری اسلامی در آمریکا پیش می‌آید و بدعهدی طرف آمریکایی در رسانه مورد بحث قرار می‌گیرد؛ مسئولان وزارت خارجه با اقدامات قاطع نظیر ارسال ایمیل و پیامک، نارضایتی خود را از این موضوع نشان می‌دهند!
اگر تعطیلی سفارت‌خانه‌های ایران در جیبوتی و مالدیو را هم به‌حساب دیپلماسی لبخند بگذاریم؛ متوجه کارآمدی فوق‌العاده این سبک از مذاکره می‌شویم. بسته شدن سفارت ایران در این کشورها حائز چند نکته است: نخست آنکه این کشورهای نقطه‌ای در نقشه صاحب حق رأی در سازمان ملل هستند و ازآنجایی‌که غالباً مستعمره آمریکا هستند به راحتی می‌توانند بر قطعنامه‌های ضد ایرانی در سازمان ملل تاثیر بگذارند. دوم آنکه این کشورهای به‌اصطلاح نقطه‌ای با قطع رابطه با ایران به‌نوعی عزت ایران و ایرانی را پایمال کرده‌اند.
انفعال وزارت خارجه به اینجا محدود نشد و در قضیه شهادت زائران ایرانی در سرزمین منا، دولت نه‌تنها موضع جدی در قبال جنایت رژیم فاسد سعودی اتخاذ نکرد؛ بلکه برای اخذ ویزا مسئولان ایرانی، در برابر پادشاه کویت مجبور به زانو زدن شد.
این بی‌تفاوتی‌ها و لبخندهای گاه‌وبیگاه به قدری مضحکانه ادامه یافت که وزیر امور خارجه سعودی، که دولتش تروریست بالذات است و تشکیل و تثبیت رژیم سعودی با ترور و کشتار بی‌رحمانه انجام شد؛ بارها و بارها ایران را به حمایت از تروریست متهم کرد؛ اما ظریف وی را با عنوان برادر خطاب می‌کند.
تجربه نشان داده است که مواضع صریح و محکم در برابر دشمن، نتایج بهتری را برای ایران داشته است. باید منتظر بود که ادامه این روند از جانب دولت چه سرنوشتی را برای جمهوری اسلامی در عرصه بین‌الملل خواهد داشت.
میثاق لیث صفار، دانش پژوه دوره سوم نخبه پروری سیاسی شهید دیالمه
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است
ارسال نظرات