گشایشات یومیه پسابرجامی به‌روایت روحانی/ ارج مُرد از بس که جان نداشت

گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، «ارج» رو به تعطیلی است. قدیمی‌ترین کمپانی لوازم خانگی ایرانی در حالی تخته می‌شود، که جوهر سخنان روحانی مبنی بر گشایشات روزانه‌ی پسابرجامی، خشک نشده بود. روحانی شامگاه چهارشنبه گفته بود: «اکنون هر روز یک گشایش جدید برای مردم حاصل می‌شود. این گشایش‌ها جای شکرگزاری دارد.» وی هم‌چنین با تاکید بر ضرورت بهره‌گیری از فرصت ماه مبارک رمضان به‌ویژه در فضای پسابرجام، اظهار داشت: «باید همه‌ی تلاش‌ها بر تقویت توسعه، پیشرفت و عزت کشور متمرکز شود.»

گشایشات پسابرجامی ادامه دارد/ ارج هم به خاک سیاه نشست

 «ارج» در سال 1316 در یک کارگاه کوچک واقع در خیابان سی متری تهران افتتاح شد؛ به اتفاق 8 کارگر ساده و با همت مهندس خلیل ارجمند، استاد دانشکده فنی دانشگاه تهران. در کارگاه اولیه کارهای آهنگری، ریخته‌گری و جوشکاری انجام می‌شد. به همین دلیل نام «ارج» از سه حرف اول این سه رشته، شکل گرفت. این کارخانه از اول فروردین ماه 1352 به صورت شرکت سهامی عام درآمد. در سال 57 با ملی شدن کارخانجات، عمده سهام آن به صنایع ملی ایران واگذار گردید. تا سال 74 تحت پوشش این سازمان بود. پس از آن بخشی از سهام سازمان صنایع ملی به کارکنان ارج و مردم و عمده سهام آن به بانک ملی ایران واگذار گردید. به‌روز نشدن ماشین‌آلات و انتصاب مدیران دولتی اما بلای جان کارخانه شد.

ارج پیرتر از سامسونگ بود؛ مُسن‌تر از ال‌جی. بزرگ‌تر از تمام صنعت پُرمدعای شرق دور. نزار شد. آنقدر که یک سال بخشی از سوله‌های آن در اختیار ایران‌خودرو به عنوان پارکینگ قرار بگیرد. آنقدر که بحث فروش کارخانه و ماشین آلات آن داغ شود. آنقدر که کارگران بیچاره برای دریافت حق و حقوق معطل شده‌شان طومار امضا کنند. آنقدر که برای تأمین سرمایه در گردش، کاسه‌ی «چه‌کنم» دست بگیرد. آنقدر که ...؛ ارج مُرد، از بس که جان نداشت.

یک نشانک نوستالژیک دیگر برای همیشه زمین خورد؛ زیر سایه‌ی دعاوی دهان پُرکن دولتی‌ها. نشانکی که نماد ساخت ایران بود. نماد صنعتی که این روزها بوقچی‌های مواجب‌بگیر دولت اصرار می‌کنند از رکود عبور کرده است. اگرچه نکرده باشد. اگرچه نزار و نحیف منتظر مرگ باشد. ارج هم خاطره شد. 

وقتی که نه سانتری‌فیوژ می‌چرخد؛ نه چرخ زندگی مردم

«سانتری‌فیوژ باید بچرخد؛ چرخ زندگی مردم هم باید بچرخد.» روحانی گفت؛ سال‌ها پیش. وقتی تنور رقابت‌های انتخاباتی داغ بود. روحانی خیلی خوب توانست با ایجاد این دوگانه در افکار عمومی، کلی رأی کاسب شود. سه سال گذشت. آقای رییس جمهور هر چه را که از سیاست خارجی و یا دیپلماسی می‌دانست، برای حصول یک توافق گذاشت. توافقی که برجام نامیده شد. برجامی که شاهکار بود؛ فتح الفتوح بود و اصلاً بزرگترین دستاورد تاریخ دیپلماسی. معاهده ای که می‌خواست همه‌ی تحریم‌های مالی و اقتصادی ظالمانه علیه مملکت را مرتفع سازد. قراردادی که قرار بود اوضاع اقتصادی مملکت را از این رو به آن رو کند. توافقی که در ازای آنچه امتیاز گرفته بود، صنعت هسته ای را عملاً نابود می‌کرد. اگرچه در حساب و کتاب تدبیر و امیدی‌ها می‌ارزید.

اجرا شد. حتی پس از برجام هم در اوضاع معیشت مردم بهبودی حاصل نشد. اژدهای رکود تمام پیکره‌ی صنایع و تولیدات مملکت را گاز گرفته است. هر روز صنایع بیشتری به ورطه‌ی نبودی و ورشکستگی می‌افتند. کارخانه‌ها تعطیل شده و کارگران از کار بی‌کار می‌شوند. مذاکره کننده‌ی ارشد دولت روحانی اما باز وقت می‌خواهد. «زمان می‌برد مردم نتایج برجام را لمس کنند.» عراقچی گفت؛ در جشن تولد سه سالگی دولت تدبیر و امید؛ در شهر سرخه، شهر روحانی. وی افزود: « اثرات تحریم‌ها علیه کشور در دوازده سال اخیر بسیار بوده و برای بازسازی این خرابی‌ها نیازمند زمان بیشتری هستیم. با توجه به این مشکلات، دولت در تلاش است تا خرابی‌ها و تحریم‌های این مدت را برطرف کند.» این همه در حالی است که چند ماه تا پایان عمر دولت یازدهم باقی نمانده است.

روحانی هم از خروج از رکود می‌گوید. از گشایشات یومیه ای که لابد به برکت برجام نازل شده است. کجا؟ معلوم نیست. باهنر چند روز پیش در یک نشست خبری گفته بود: «اگر دولت از رکود عبور کرده مردم را هم عبور دهد!»

ضعف اقتصادی چگونه دولت روحانی را در معرض تک‌دوره‌ای شدن قرار داده است؟

«معتقدم مهم‌ترین رقیب روحانی تیم اقتصادی دولت است که در بسیاری از موارد به ضرر روحانی عمل می‌کند. آقای روحانی حتماً باید تجدیدنظری در این تیم داشته باشد.» عبدالله رمضان‌زاده به ایلنا گفت. ضعف مفرط اقتصادی بقای دولت روحانی را بیشتر از هر زمان دیگری دور از ذهن کرده است. این مطلبی است که حتی حامیان سینه‌چاک روحانی هم دریافته اند. کسانی که به‌خوبی می‌دانند نمی‌توانند تا همیشه فقر و فلاکت مردم را زیر شعار و عوامفریبی پنهان کنند. ارج مُرده؛ حتی اگر روحانی و تیم تبلیغاتی‌اش مدام از عبور از رکود حماسه سرایی کنند. ناظران سیاسی معتقدند دولت روحانی بیشتر از هر زمان دیگری به خلق دستاوردهای اقتصادی نیازمند است. چیزی که بتواند در ماجرای رقابت‌های احتمالی 96 رو کند. مطلبی که به نظر نمی‌رسد با استمرار رکود و تعطیلی روزاروز صنایع چندان برای روحانی دستگیره شود.

ارج مُرد؛ از بس که جان نداشت. روحانی و همکاران محترمش در دولت تدبیر و امید اما علی الدوام از برجام و گشایشات یومیه ای می‌گویند که بنا است به داد مردم برسد.