ماجرای دانشجویانی که غارنشین شدند! +عکس

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو از بجنورد، در گزارش های پیشین(اینجا) و (اینجا) تلاش کردیم ارتباط کمبود خوابگاه با آسیب های اجتماعی چون اعتیاد، افسردگی و رفتارهای غیر اخلاقی را به صورت میدانی تشریح کنیم، آسیب هایی که در خانه های دانشجویی رخ می دهد. در این گزارش سری زده ایم به پشت پرده این خانه های دانشجویی و هم کلام شده ایم با دانشجویانی که به سبب سنگینی کرایه منزل در خانه هایی با کمترین سطح ایمنی و بهداشت سکنی گزیده اند. قبل از آغاز گزارش لازم به ذکر است تنها کمتر از پنج درصد دانشجویان دانشگاه های استان از خوابگاه پردیس و استاندارد تحت تملک دانشگاه بهره مند هستند و اگر خوابگاه های خودگردان را هم به آن اضافه کنیم، بازهم به 10 درصد نمی رسد.

اینجا خانه نیست، دخمه است!

وارد خانه می شوم، از همان ابتدا بوی رطوبت مشامم را آزار می دهد، در همین خلال که رضا می رود برایم چای بیاورد نگاهی به در و دیوار می اندازم، برخی نقاط خانه گچش ریخته و کاه گل زیر آن هویداست. وارد آشپزخانه که می شوم چشمم به دودکش آبگرمکن می افتد که خیلی زنگ زده و مندرس است، همانجا مصاحبه را آغاز می کنم. از رضا می خواهم ماجرای زندگی اش در خانه دانشجویی را بیان کند، او می گوید: از آنجا که اهل روستاهای خراسان شمالی هستم به این دلیل دانشگاه از دادن خوابگاه به بنده امتناع کرد و این گونه بود که وارد خانه دانشجویی شدم.

او ادامه می دهد: بخاطر مشکل مالی که داشتم مجبور شدم این زیر زمین را برای زندگی انتخاب کنم و این حال روز اکثر دانشجویان مشابه من است، چرا که خانواده نمی تواند هم پول شهریه را بپردازد و هم یک خانه مناسب اجاره کند. وی تصریح کرد: چون این خانه در زیرزمین قرار دارد، با کمبود نور مواجه هستیم و بوی نامتبوع رطوبت و سرویس بهداشتی هم خیلی آزار دهنده است، گاهی اوقات که در خانه تنها هستم احساس افسردگی می کنم اما مجبورم تا انتهای تحصیل ادامه دهم.

وقتی می پرسم فکر نمی کنی با این اوضاع سیستم گرمایشی و آبگرمکن، خطر تهدیدت می کند، جواب می دهد: اتفاقا چندی پیش چون پول تهیه بخاری را نداشتم با تک شعله خانه را گرم می کردم که اگر صاحبخانه ام دیر رسیده بود دچار گازگرفتگی می شدم. رضا می گوید هرچه خانه قدیمی، غیر استاندارد و بی مصرف در شهر وجود دارد و هیچ خانواده ای حاضر به زندگی در آن نیست، به نام خانه های دانشجویی با قیمتی بیش از حد واقعی به دانشجویان اجاره داده می شود.

او البته کمی نیز حق می دهد به صاحب خانه ها؛ چرا که به خاطر نبود نظارت بر خانه های مجردی و رفت و آمد افراد ناباب در برخی از آنها، مردم دچار سوء ظن به این قشر آُسیب پذیر هستند. در انتها از او می خواهم در یک جمله زندگی در خانه دانشجویی خود را توصیف کند و او نام «دخمه» را برای آن انتخاب می کند.

وقتی خانه را دوبرابر قیمت به دانشجویان اجاره می دهند

محمد یکی دیگر از دانشجویان خراسان شمالی است که دانشگاهش هیچ گونه خوابگاهی به آنان ارائه نکرده است، او نیز صحبت خود را با گرانی کرایه ها آغاز می کند و می گوید: برای یک اتاق سه در چهار ماهیانه 170 هزار تومان و یک میلیون رهن داده ام. او ادامه داد: به جز من و صاحب خانه، مستاجر دیگری نیز در این خانه زندگی می کند و چون امتیازات این خانه مشترک است، من مجبورم به اندازه این دو خانواده هزینه آب و برق و گاز بپردازم.

محمد نیز خاطره تلخی از زندگی در این خانه دانشجویی دارد و می گوید به خاطر نقص فنی آب گرمکن تا پای مرگ رفته است و اگر دوستش به دادش نرسیده بود جانش را از دست می داد. او می گوید: اگر همین خانه را (که فقط  بدرد کاربری انبار می خورد)  به غیر دانشجو می خواستند اجاره بدهند، کرایه آن 60 تا 70 هزار تومان بیشتر نبود.

این دانشجوی خراسان شمالی نیز از زندگی خود در این خانه ها به دوران «غارنشینی» تعبیر می کند.

مسئله امنیت پایین این خانه های دانشجویی موضوعی جدی است که تا کنون سه دانشجوی غیر بومی خراسان شمالی را به وسیله گازگرفتگی به کام مرگ کشانده است. مشکل نبود خوابگاه تنها مربوط به دانشجویان دوره کارشناسی نیست؛ بلکه دانشجویان تحصیلات تکمیلی هم با مشکلات خاص خود روبرو هستند.

زندگی در مسافرخانه!

بطور مثال یکی از این دانشجویان که اهل استان مجاور و در مقطع ارشد مشغول تحصیل است به خاطر نبود خوابگاه و نیز اینکه در هفته دو روز بیشتر کلاس ندارد حتی اجاره خانه نیز برایش مقدور نیست. سعید از اوضاع این روزهایش چنین می گوید: با توجه به اجاره های سنگین و شرایط نامطلوب این خانه ها با پولی که ما داریم دیدم اقتصادی ترین روش این است که در مسافرخانه زندگی کنم. او ادامه داد: الان بیش از یک سال است که در یکی از مسافرخانه های شهر اتاق می گیرم و روزهایی که کلاس دارم شب را در مسافرخانه می مانم.

این دانشجوی تحصیلات تکمیلی می گوید همیشه مجبور است با یک چمدان وسایل، نیازهایش را برطرف کند و او را در رفت و آمد هایش حمل کند و از این کار خسته شده است.

وی از مسئولین می خواهد فکری به حال چند هزار دانشجویی که بخاطر نبود خوابگاه تن به زندگی در خانه های غیر استاندارد و بی کیفیت داده اند و هر لحظه خطرات و آسیب های گوناگون آنها را تهدید می کند بکشند و مسئله خوابگاه سازی را در اولویت خود قرار دهند.

مشکلات جدی دانشجویان خانم از نبود خوابگاه

دانشجوی خانمی که نخواست نامش فاش شود نیز در این خصوص بیان کرد: من همراه دو خواهرم جهت تحصیلات دانشگاهی مجبور شده‌ایم از روستای مجاور بجنورد به مرکز استان عزیمت کنیم. وی کاهش هزینه‌های رفت و برگشت به روستا را یکی از مهمترین دلایل اجاره اتاق عنوان کرد و گفت: همچنین دشواری رفت و آمد در ایام زمستان و روزهایی که کلاسها به شب برخورد می کند باعث شده تا دور از والدین زندگی کنیم.

وی در ادامه تصریح کرد: من و دوستم از اواخر شهریور به مدت 20 روز به دنبال یک خانه مناسب بودیم بیشتر بنگاه‌های استان را برای اجاره یک خانه دانشجویی با فضا و کیفیت و قیمتی مناسب زیر و رو کردیم اما قیمت‌ها بسیار بالا بود و برای یک اتاق تقریبا مناسب باید دو تا سه میلیون تومان رهن و حدود 300 هزار تومان اجاره در نظر می‌‌گرفتیم.

حمام، توالت و آشپزخانه مشترک!

وی اظهار کرد: تمامی خانه‌هایی که ما رفتیم هر کدام مشکلاتی داشتند مثلا زیر زمین‌های تاریک و کوچک بدون تهویه بودند که سرویس بهداشتی و حمام آن نیز سرهم بود و از امنیت و کیفیت مناسبی برخوردار نبودند.

این دانشجو ادامه داد: برخی نیز خانه هایی بودند که سقف آن تیر چوبی بود و روی دیوارهایش برف و باران نم انداخته بود، یکی از خانه‌ها نیز حمام و سرویس بهداشتی و حتی آشپزخانه اش در حیاط و بصورت مشترک بود و دو خانواده دیگر نیز در آن زندگی می‌کردند. وی تصریح کرد: شاید باورتان نشود اما ما به خانه‌ای  رفتیم که شبیه مسافر خانه بود، اتاق‌های کوچک در دو سمت راهرو، سمت راست چهار اتاق در سمت چپ نیز همچنین، هر اتاق را با 170هزار تومان کرایه و یک میلیون تومان رهن اجاره داده بودند، آشپزخانه نیز نداشت و باید در حیاط ظرف‌ها شسته می‌شد.

حرف دل او این بود که وضعیت خانه‌های دانشجویی استان بسیار نامناسب است، مسئولین دانشگاهی به جای اینکه به فکر افزایش شهریه دانشجویان باشند بدانند دانشجویان برای اینکه هزینه‌شان کاهش یابد مجبور هستند در کجاها که ساکن شوند یا چه کارهایی انجام دهند. این دانشجو بیان کرد: برخی از دوستان من به خاطر هزینه‌های بالای دانشجویی مجبور به انصراف از دانشگاه شدند.

وی بیان داشت: در نهایت از میان آن خانه‌ها بهترین مکانی را که یافتیم با یک میلیون تومان رهن و ماهانه 200 هزار تومان اجاره بود، یک زیرزمین بسیار تاریک که تهویه مناسب ندارد، سقفش کوتاه و چاه فاضلابش در وسط اتاق واقع شده است. این دانشجو افزود: ما و صاحبخانه یک حیاط مشترک داریم و سرویس بهداشتی نیز در حیاط قرار دارد و هزینه آب و برق و گاز بین نفرات تقسیم می‌شود، بخاری در کنار پنجره قرار دارد و به جای استفاده از دودکش، لوله بخاری از میان پنجره رد شده است و هر لحظه احتمال گازگرفتگی و حادثه هست.

این دانشجوی خانم تصریح کرد: این زیر زمین تنها مکان مورد اعتماد با اجاره مناسب بود که ما را به خود جلب کرد، دیوارهای خانه‌ به علت نمور بودن می‌ریزد و ما با خواهرانم خانه را رنگ کردیم.

هزاران دانشجو با درد مشترک

وی با تاکید بر اینکه این مشکلات تنها درد ما سه خواهر نیست، گفت: هزاران دانشجو مانند ما در این استان درد هایی مثل ما دارند که عمده ترین دلیل آن نبود خوابگاه است. این دانشجوی خراسان شمالی در پایان بعنوان مطالبه ای جدی از مسئولین خواست شهریه دانشجویان را کمتر کنند و در فکر ساخت خوابگاه باشند، برای این کار می توانند کمک های خیرین استانی و کشوری را جذب کنند.

وی تصریح کرد: دانشجویان این استان شرایط سختی را سپری می‌کنند و خسارت‌های زیادی را به خاطر نبود خوابگاه متحمل می شوند، این خانه‌ها باعث گرایش به مواد مخدر می‌شود و گاهی آبرو و حیثیت شخص را به باد می‌دهد. این دانشجوی خراسان شمالی خاطرنشان کرد: دانشجویان با جدا شدن از خانواده تجربیات کافی برای زندگی مستقل ندارند اگر مسئولین سری به این خانه‌ها بیندازند شاید بسیاری از دیدگاهایشان تغییر کند و مسئله تامین خوابگاه را بعنوان محیطی امن، قابل نظارت و هدایت جدی تر بگیرند.