به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو، تقریبا اگر اقرار نکنم دو سالی هست که این قدر از ته دل خوشحال نشدم. خندیدن ها، با دوستان بودن ها و در کنار خانواده بودن ها کم و بیش لحظات مفرحی را برای آدم فراهم می کند؛ اما خیلی کم پیدا می شود لحظه ای که شادی در عمق جانت اثر کند. خیلی کم پیدا می شود لحظاتی که تو خنکای یک حس خوب را وسط التهاب ها درک کنی. زندگی این روز ها به همه ما روی ناخوشش را نشان داده است و کم بیش همه درگیر رفع و رجوع آنیم.
وضع بد اقتصادی کار را به جایی رسانده که دیگر پای سفره نان و پنیر و ریحان هم که می نشینی دلت هزار جا هست. دیگر اصلا لذت نمی بری. اوضاع غریب فرهنگی که بیشتر هول آور است. ترسی که از شتاب تبدیل فرهنگ ها به جان آدم می نشیند اصلا به این سادگی بر طرف نمی شود. مسایل اجتماعی هم که بماند. مهربانی اصولا یک مفهوم نسبتا انتزاعی شده است. مثلا در زندگی هایی که سال ها رنگ پدیده های اجتماعی تلخ دیده نمی شده است امروز هروز یک اتفاق رخ می دهد. طلاق ....اعتیاد ....بزه...از وضع سیاسی و انتخابات و برجام و تحریم و....بماند.
این به هم ریختگی ارمغانش برای همه ما یک جنگ اعصاب است. آرامش، نشاط، بهجت و... مفاهیمی هستند که باید بیشتر دنبالش باشیم.
من دیروز بعد دیدن این عکس فهمیدم چقدر چروک های صورتم شبیه اخم هایم شده است. فهمیدم چقدر کم می خندیدیم. چقدر همه جدی هستیم. یعنی یک لبخند مهربانانه آقا می تواند این موج شادی را فراگیر کند. شاید باورتان نشود من اول که این عکس را دیدم کلی خندیدم و بعد کم کم اشک هایم سرازیر شد. خودم تا دیروز مفهوم گریه خنده را این گونه درک نکرده بودم.
دیروز فهمیدم کنار همه عنادهایی که با مردم ما میشود باید گاهی به این مسایل هم فکر کنیم. شادی هایمان کم شده است. آنهایی که دوستشان داریم کم تر می خندند.....شادی و نشاط یک نیاز است که باید از نوع عمیقش درجان ها رخنه کند.
من از این شادی متظاهرانه که رسانه‌ها می خواهند به زور به خوردمان بدهند متنفرم. من شادی می خواهم از جنس خنده رهبرم. از عمق جان. شادی می خواهم که نسیمش جانم را خنک کند. شادی می خواهم دلم را جلا بدهد.
خنده دیروز آقا این را به من فهماند که می توان در اوج نگرانی و التهاب و اضطراب شاد بود. و این شادی محصول ایمان است. این شادی وقتی سراغ آدم ها می آید که با خدا معامله کرده باشیم. فهمیدم ما داریم از غصه دق می کینم چرا که خدارا فراموش کرده ایم. و کارهایمان رنگ خدایی خود را از دست داده است. اما آدم هایی مثل آقا که فقط خدارا می بینند در اوج اوضاع برآشفته عصر آخر الزمان می توانند شاد باشند و شادیشان فراگیر باشد.
گمشده این روزها را نباید در روزهای پسابرجام جستجو کنیم باید سراغ لحظات پسا اقتدار برویم. اقتداری که تنها محصول ایمان است. به قلبهایمان سری بزنیم تا ببینیم خدا در گدام دهلیز قلبمان گم شده است. باید خدا را در خودمان پیدا کنیم.
منبع: مشرق
ارسال نظرات