مخالف: تا قبل از سال ۸۸ تیراژ مطبوعات بالا بود/ موافق: آزادی بیان به معنای فتنه نیست + تصاویر

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو از گرگان، کرسی آزاداندیشی متمرکز دانشگاه فرهنگیان استان گلستان با موضوع «آزادی بیان» و این محورها که «آیا آزادی بیان هست؟ نیست؟»، «حجاب باشد یا نباشد؟» و یا «رسانه ملی باشد یا میلی؟» در سالن فارابی پردیس امام خمینی (ره) گرگان برگزار شد.

در این کرسی دانشجویان بسیاری نظرات خود را اعلام کردند و داوری آن را نیز حجت الاسلام ایمانی مقدم، مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در پردیس امام خمینی (ره) بر عهده داشت؛ اما تعداد دانشجویانی که تریبون در دست گرفتند، زمانی برای جمع بندی داور کرسی باقی نگذاشت و کرسی بدون جمع بندی و تنها با اعلام نظرات شخصی تعدادی از دانشجویان به پایان رسید.

موضوع کرسی به گونه ای بود که نمی‌توان دانشجویانی را که صحبت کردند را به دو طیف موافق و مخالف «آزادی بیان» تقسیم کرد؛ بلکه اختلاف نظرهای اعلام شده بیشتر روی تعریف واژه «آزادی بیان» بود؛ اما گویا پرسش اصلی کرسی این بود که آیا در کشور آزادی بیان وجود دارد یا خیر؟ بر همین اساس، آنانی که پاسخشان به این پرسش «آری» بود در گروه موافقان و آنانی که پاسخشان «خیر» بود در گروه مخالفان نظرات خود را اعلام می‌کردند.

یکی از دانشجویان مخالف در این کرسی بیان کرد: تا قبل از سال ۸۸ تیراژ مطبوعات بیش از ۱۰ میلیون بود که پس از آن سال این تعداد به کم‌ترین حد خود رسید که یکی از دلایل آن پلمپ چند روزنامه، هفته نامه، نشریه و مجله بود که جلوی کار آنها را به بهانه‌های مختلف، مثل قطع یارانه، گرفتن یا دادن کارت قرمز یا زرد به گرفتند.

دانشجوی موافق وجود آزادی بیان در جامعه در پاسخ اعلام کرد: آزادی خوب است؛ اما در حد اعتدال، آیا وقتی مطبوعاتی را پلمپ می‌کنند یا جلوی کارش را می‌گیرند بخاطر نبود آزادی بیان است یا اینکه پای خود را از حد فراتر گذاشته‌اند؟ شاید همان پلمپ یک فتنه یا مشکل را خنثی کرده باشد.

یکی از دانشجویان که در گروه مخالفان بود نیز متذکر شد: آزادی بیان در جامعه به طور مطلق وجود ندارد که البته این را می‌توان به شرایط مکانی و زمانی و محیط زندگی انسان نسبت داد.

دانشجوی دیگری که گویا راجع به آزادی بیان در برهه کنونی صحبت می‌کرد، گفت: بر خلاف اینکه آزادی در قرآن و سنت مشهود است؛ اما متاسفانه در مملکت ما به چشم نمی‌خورد، کسی که انتقادی از دولت کند به او برچسب می‌زنند و او را از حقوق اجتماعی خود محروم می‌کنند.

یکی دیگر از دانشجویان در همین راستا به مواردی همچون برچسب زدن، تهدید کردن و حرف در آوردن برای منتقدین و بردن اصطلاح‌هایی مثل: تازه به دوران رسیده،افراطی،بی شناسنامه اشاره کرد.

دانشجوی مخالف دیگری اظهار داشت: یکی از قوانینی که در هر کشوری وجود دارد اجازه دادن به تظاهرات و راهپیمایی‌های مسالمت آمیز برای استحقاق حق اقشار و افراد مختلف جامعه است که این اجازه توسط وزارت دولت داده می شود، پس از انقلاب چند نمونه از این نوع تظاهرات دیده شده؟

دانشجویی در پاسخ به این نظر تصریح کرد: انقلاب با همین «آزادی بیان» شکل می‌گیرد، در واقع انقلاب زمانی شکل می‌گیرد که خفقان احساس شود و مردم طالب آزادی بیان باشند.

دانشجوی دیگری در همین خصوص گفت: آزادی بیان پس از شجاعت ایجاد می‌شود، اعتراض و راهپیمایی چگونه باشد؟ مسالمت آمیز یا خشن؟ قطعا خشن بودن و سلب آسایش دیگران را نمی‌توان به «آزادی بیان» تعبیر کرد.

یکی از دانشجویان مخالف تصریح کرد: چرا وقتی نماینده مجلس شورای اسلامی در صحن مجلس بر عملکرد مجلس خبرگان را نقد می‌کند و می‌گوید چرا بر اعمال مقام معظم رهبری نظارت نمی‌کنید برخی نمایندگان جبهه می‌گیرند؟ آیا غیر از این است که مقام معظم رهبری خودشان می‌فرمایند حتی بنده را نیز نقد کنید،؟ آیا از رهبر استفاده ابزاری نمی‌کنید؟

یکی از دانشجویان موافق گفت: چرا سئوال نمی کنید که چرا در شورای امنیت عالی تصویب می‌کنند که قرارداد کرسنت و ضررهای غیر قابل جبران آن محرمانه بماند؟ پس گویا صلاح مملکت در مواردی است که به ظن شخصی هر کدام شاید نقض آزادی بیان باشد اما واقعت چیز دیگری است.

دانشجوی مخالف دیگری معتقد بود: آزادی هست ولی نه به معنای مطلق آن، چون فرهنگ نقد و نقدپذیری نداریم، چرا افرادی مثل علی مطهری در این دولت حرف‌های دلشان را به آزادی و بدون ترس بیان می‌کنند؟ مگر نمی‌توانستند در دولت قبل اینگونه حرف بزنند.

دانشجویی در پاسخ اعلام داشت: جالب است که این سوال چرا برایتان ایجاد نمی‌شود که چرا در این دولت صدا و سیما را تهدید می‌کنند و آزادی عمل را از آن برای برجام می‌گیرند و یا چرا سخنرانی آقای جلیلی را در کمیسیون ویژه برجام نصفه پخش می‌کنند؟

چند تن از دانشجویان مخالف نیز به مواردی نظیر «شناسایی معلمین معترض در اعتراض وسیع سال۸۶»، «فیلتر شدن سایت‌ها، بخصوص سایت‌های خبرگزاری و علمی»، «تهدید به ابطال حکم دانشجوی معترض به کسر ۴۵ درصدی از حقوقش» و حتی خواب بودن بعضی نمایندگان در مجلس اشاره کردند و به این موارد معترض بودند.

یکی از دانشجویان در جواب برخی از اظهارات اعلام شده، بیان کرد: هر حزب و گروهی برای خود نشریه و خبرگزاری مخصوص دارد و بر اساس آن نشریه برای گروه و حزب خود تبلیغات می‌کند، اگر گروه و حزبی ندارد از بی عرضگی خودش است، بروید نماینده‌ای انتخاب کنید که خواب آلود نباشد!

یکی از دانشجویان موافق در پاسخ به برخی موارد اعلام شده، گفت: افراد مخالف دچار خود تناقضی شده‌اند، هم منشور سازمان ملل و هم منشور سازمان اسلامی بین الملل، آزادی را درصورتی قانونی می‌داند که موجب سلب آزادی دیگران نشود، در ایران ماجرای فتنه۸۸ یک ماجرای امنیتی بود و نمی‌شود گفت که پس از آن آزادی بیان نداریم، ۸۸ به سمت خروج از حد قانونی خود پیش رفت و نزدیک بود در جامعه تخریب غیر قابل جبرانی پیش آورد، مسئولین با سرکوب این فتنه جلوی یک مشکل بزرگتر را گرفتند.

یکی از دانشجویان نیز تصریح کرد:  اگر اسرائیل جزو خط قرمزهای نظام است و اصل‌ترین خط قرمز ما، چرا اواخر جنگ عده‌ای از اسرائیل سلاح گرفتند؟ اگر شرایط بحرانی جنگ بود چرا امام (ره) دستور داد آن‌ها را پس دهند؟ چرا کسی با آن‌ها برخورد نکرد؟ این چراهایی که بیان می‌شود یعنی آزادی بیان، همین که نشسته‌ایم در این مکان و در حال نقد دولت و مسئولان هستیم نشان دهنده این است که آزادی بیان وجود دارد.

دانشجوی دیگری نیز طی سئوالاتی ابراز کرد: مگر سران فتنه ۸۸ جزو خطوط قرمز نظام نیستند؟ پس چرا وزیر اطلاعات این دولت با اصلی‌ترین عامل فتنه مجلس می‌گذارند و خوش و بش می‌کنند؟ چرا کسی آنها را بازخواست نمی‌کند؟ چرا مناظره پناهیان و زیباکلام را تحت عنوان: «نفوذ امریکا،آری یا خیر» را در سه دانشگاه لغو می‌کنند؟

یکی دیگر از دانشجویان نیز با طرح پرسش‌هایی گفت: این چه سازمان مللی است که قانون آزادی بیان را طرح می‌کند؛ اما از ایران برای نقض آزادی بیان و آزادی مطبوعات و آزادی‌های دیگر شکایت می‌کند؟ آیا می‌شود بر این سازمان تکیه کرد؟

موافقین وجود آزادی بیان در کشور علاوه بر این پرسش‌ها، ادله‌هایی نیز داشتند که از آن جمله می‌توان به این موارد که: «تنها مسئولان ذیربط می‌توانند مشکلات مارا حل کنند، نه هر مسئول دیگری»، «نباید عملکرد یک دولت، نهاد یا سازمان و شخص خاصی را ملاک قرار داد، ملاک قانون اساسی است»، «در مقامی نیستیم که از یک مسئول سوال و جواب کنیم»، « فیلترینگ در همه دنیا وجود دارد و در کشور ما بر اساس اعتقادات،دین و آئین ماست» و اینکه «حجاب یک مسئله اجتماعی است نه صرفا دینی» اشاره کرد.