به گزارش گروه بين الملل «خبرگزاري دانشجو»، به نقل از پایگاه اینترنتی سنا ؛ "چاک شومر،" سناتور دموکرات ایالت نیویورک، در بیانیه‌ای علت مخالفت خود را با توافق هسته‌ای ایران این گونه بیان کرد: هر چند سال از نمایندگان خواسته می‌شود رای مهم خود را درباره موضوعی که می‌تواند مخاطرات زیادی به همراه داشته باشد، بدهند و اعضای دو حزب نظرات خود را درباره آن بیان می‌کنند.
در طول سالها من آموخته‌ام بهترین شیوه برای تصمیم گیری درباره این مسائل این است که آنها را به طور دقیق مطالعه کنیم و به اظهار نظر مخالفان و موافقان به دقت گوش کنیم و سپس بدون هرگونه فشارحزبی و سیاسی به طور شایسه تصمیم گیری کنیم.
من سه هفته گذشته را فقط صرف انجام این کار کرده‌ام. من با دقت طرح جامع اقدام مشترک را مطالعه کرده‌ام، من توافق و ضمایم آنرا بارها مطالعه کرده‌ام و دهها سوال از مخالفان و موافقان آن مطرح کرده‌ام و به دنبال پاسخ‌هایی برای سوالاتی که از متن توافق دارم بوده‌ام. این مسائل تبعاتی باید به همراه داشته باشد که باید بررسی شوند.
طرفداران توافق از دو حزب، هرکدام نظرات خود را دارند که نمی‌توان به آسانی از کنار آنها گذشت. این موضوع سبب شده است که من این توافق را با تلاشی قابل توجه و پس از مطالعه عمیق، تفکر دقیق و جستجوی قابل توجه مورد ارزیابی قرار دهم. من تصمیم گرفتم که باید با این توافق مخالفت کنم و من رای مثبت خود را در رد آن خواهم داد.
در حالیکه ما به نتیجه گیریهای متفاوت رسیده‌ایم من ارزش زیادی برای رئیس جمهور "اوباما" به دلیل کار بر روی این موضوع قائلم. رئیس جمهور، "جان کری،" وزیر خارجه، و تیم وی ماهها و سالهای زیادی را برای رسیدن به توافق با ایران صرف کرده‌اند. ایران بدون تلاشهای مستمر "باراک اوباما" برای متقاعد کردن اروپاییها ، روس‌ها و چینی‌ها برای پیوستن به تحریمها بر سر میز مذاکره حاضر نمی‌شد. علاوه بر آن تمرکز دور اندیشانه رئیس جمهور بود که ما بهترین بازدارنده نظامی و پادزهر را در برابر ایران اتمی داشته باشیم. همه آمریکایی‌های منصف باید موفقیت قدرتمندانه رئیس جمهور اوباما در مقابله و متوقف ایران را تصدیق کنند.
من در تصمیم گیری خود این توافق را در سه بخش مورد بررسی قرار دادم. نخست در محدودیت‌های اتمی بر ایران در نخستین ده سال، دوم در محدودیت‌های اتمی بر ایران پس از ده سال و سوم بخش‌های غیر اتمی و تبعات توافق. در هر کدام بخش من از خودم پرسیدم آیا وضع ما با توافق بهتر خواهد بود یا بدون آن؟
در نخستین ده سال توافق ضعف‌های جدی در توافق مشاهد می‌شود. اول بازرسی‌های هر کجا و هر زمان، بیست و چهار روز تاخیر قبل از آنکه ما بتوانیم بازرسی کنیم، مشکل ساز است. در حالیکه بازرسان احتمالا می‌توانند ایزوتوپ‌ها را حتی پس از 24روز در یک سایت رد یابی کنند این تاخیر می‌تواند به ایران این توانایی را بدهد که از هرگونه ردیابی در ساختمانهای غیرقانونی و بعد نظامی احتمالی خود بگریزد. ابزاری که در ساخت بمب به کار می‌روند از خود رادیواکتیو منتشر نمی‌کنند.
علاوه بر این حتی اگر ما مواد رادیو اکتیو را در مکانی که ایران در حال پیشبرد ساخت بمب خود بوده است، ردیابی کنیم، تاخیر 24 روز، توانایی ما برای اینکه تشخیص دهیم آنها دقیقا چه کاری در آن مکان انجام می‌داده‌اند،محدود است. موضوع مشکل ساز دیگر این است که آمریکا نمی‌تواند درخواست یک‌جانبه بازرسی‌ها را داشته باشد. این موضوع به اکثریت هشت عضو کمیسیون مشترک نیازمند است و با فرض اینکه چین، روسیه و ایران همکاری نکنند آنگاه بازرسی‌ها به رای سه کشور اروپایی عضو گروه پنج به علاوه یک و نماینده اتحادیه اروپا نیازمند است. این ترسی معقولانه است که اگر زمانی اروپاییها وارد روابط اقتصادی پرمنفعت با ایران شوند ممکن است که رای به اجازه بازرسی‌ها ندهند.
علاوه بر این قوانین وضع مجدد تحریمها در این توافق به نظر دشوار به نظر می‌رسند. در حالیکه آمریکا باید به طور یک‌جانبه سبب وضع مجدد همه تحریمها شود؛ اما در برخی موارد به نظر می‌رسد که بخشی از آنها و نه همه آنها باید دوباره وضع شوند. وضع مجدد تحریم‌های چندجانبه می‌تواند دشوار باشد زیرا آمریکا به همکاری کشورهای دیگر نیازمند خواهد بود. اگر آمریکا بر روی وضع مجدد همه آنها پافشاری کند که اقدامی یک‌جانبه خواهد بود آنگاه اروپاییها، روس‌ها یا چینی‌ها احساس خواهند کرد که این یک تنبیه سخت است و ممکن است که اجانب نکنند.
به آنهایی که می‌گویند بهتر است توافقی ناقص داشته باشیم تا اینکه توافق نباشد باید بگویم که بدون توافق، بازرسی و وضع مجدد تحریمها هم نخواهد بود. زمانی که شما بخش محدودیت‌ها در نخستین ده سال توافق را بررسی می‌کنید این نوع طرز تفکر حتی برای این بخش از توافق عملی است؛ اما با توجه به ضعفی که در بالا به آن اشاره شد این استدلال کمتر می‌تواند ما را قانع کند.
ثانیا ما باید این موضوع را که این توافق چگونه می‌تواند پیشرفت برنامه اتمی ایران را پس از ده سال محدود کند ارزیابی کنیم.
حامیان این توافق معتقدند پس از ده سال رئیس جمهور آمریکا در موضع ضعیف‌تری از آنچه که در برابر ایران به منظور جلوگیری از دستیابی این کشور به سلاح اتمی قرار دارد، نخواهد بود. آنها موضوع رفع تحریمها را در نظر نگرفته اند. پس از 15 سال که از رفع تحریمها بگذرد ایران از نظر مالی در موقعیت بهتری خواهد بود و بهتر می تواند برنامه اتمی اش را با سرعت بیشتری گسترش دهد.علاوه بر این توافق به ایران این اجازه را می‌دهد پس از ده تا پانزده سال به یک کشور در آستانه اتمی شدن بدل شود. ایران چراغ سبز لازم برای نزدیک شدن به آن را خواهد داشت اگر نزدیکتر نباشد به داشتن سلاح اتمی از امروز نزدیکتر خواهد بود.
اگر قصد حقیقی ایران رسیدن به سلاح اتمی باشد، تحت این توافق می‌تواند به سادگی و با شکیبایی به آن برسد. پس از ده سال ایران به هدف خود بسیار نزدیک خواهد بود و برخلاف دنباله روی غیرمجاز کنونی تسلیحات اتمی آنگاه برنامه اتمی ایران در یک توافق که آمریکا و دیگر کشورها آنرا امضاء‌کرده اند، مدون خواهد شد. از نظر من پس از ده سال اگر ایران همان کشوری باشد که هم اکنون است آنگاه وضع ما با وجود این توافق به مراتب بدتر از زمانی خواهد بود که توافقی با آنها نداشته باشیم.
وی در ادامه مدعی شد: علاوه بر این ما باید اجزای غیراتمی این توافق را هم بررسی کنیم. این بخش توافق سبب تامل بیشتر من می‌شود. برای سالها ایران از نیروی نظامی و تروریسم برای گسترش نفوذ خود در خاورمیانهاستفاده کرده است و به طور فعال از اقدامات نظامی و تروریستی در داخل اسرائیل ، سوریه، لبنان، یمن، عراق و غزه حمایت کرده است. این موضوع سبب شده است که آمریکا ایران را در ردیف سه کشور حامی تروریسم قرار دهد. تحت این توافق، ایران حداقل 50 میلیارد دلار در آینده نزدیک دریافت خواهد کرد و بدون شک از آن برای دو برابر کردن تلاشهایش برای ایجاد مشکلات بیشتر در خاورمیانه و شاید ماوراء آن استفاده کند.
سرانجام اینکه ایران می تواند از منابع آزاد شده برای ساخت موشک های بالستیک خود و به محض رفع تحریمها استفاده کند و آمریکا را تهدید کند. محدودیت‌هایی که وجود داشته است چگونگی استفاده ایران از این منابع را محدود کرده بود.
ارسال نظرات