قهرمان بازی‌های آسیایی و نفر سوم جهان:
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو» علیرضا کتیرایی، قهرمان بازی‌های آسیایی و نفر سوم جهان، این بار با سمت مربیگری تیم ملی کاراته برای برافراشتن پرچم کشورمان در مسابقات قهرمانی آسیا در یوکوهامای ژاپن تلاش می‌کند.
کتیرایی مهمان سین جیم باشگاه خبرنگاران بود که گفتگوی با وی را می‌خوانید:
سین: در زندگی‌تان چیزی کم و کسر دارید؟
جیم: شکر خدا نه، کم و کسر ندارم و در کل آدمی نیستم که همه چیز را در مسائل مادی ببینم.
سین: اگر ورزشکار نمی‌شدید چه کاره می‌شدید؟
جیم: اگر ورزشکار نمی‌شدم دنبال شغل آزاد می‌رفتم.
سین: تا به حال در زندگی دروغ گفتید؟
جیم: بله، دروغ هم گفتم البته متأسفانه.
سین: خب به سراغ کاراته برویم، چطور شد سراغ رشته کاراته رفتید؟
جیم: برادر بزرگترم کاراته کار می‌کرد و همراه وی به باشگاه می‌رفتم و همانجا بود که علاقه‌مند شدم و ثبت نام کردم.
سین: چند سالگی وارد کاراته شدید؟
جیم: از 14 سالگی وارد دنیای کاراته شدم و ادامه دادم.
سین: بعد از کاراته، ورزش دیگری را دنبال کردید؟
جیم: نه به هیچ وجه، از همان ابتدا سراغ کاراته رفتم و از این بابت خوشحال هستم.
سین: اولین باشگاهی که ثبت نام کردید کدام بود؟
جیم: اولین باشگاهی که ثبت نام کردم، باشگاه کاراته انقلاب قم بود که هنوز هم عضو آن باشگاه هستم و همانجا تمرین می‌کنم.
سین: اولین مربی‌تان؟
جیم: اولین مربی‌ام غلامرضا دباغیان بود و با وی ادامه دادم و تا آخر هم مربی‌ام دباغیان بودند. من مثل خیلی‌ها مربی عوض نکردم و مربی‌ام از اول تا آخر یکی بود.
سین: اولین حقوقی که گرفتید چقدر بود و از کجا گرفتید؟
جیم: اولین حقوقی که در کاراته گرفتم، ماهی 15000 تومان بود که با تیم باشگاه فجر سپاه تهران بود و آن زمان 16 سالم بود و در آن سن تقریباً خوب پولی گرفتم چون یادم است ملی‌پوشان آن زمان 5 هزار تومان می‌گرفتند و من تقریبا خوب حقوق گرفتم.
سین: با اولین حقوق چه چیزی خریدید؟
جیم: البته اولین حقوق کاراته همان مبلغی بود که گفتم ولی در کل اولین حقوقم را من خیلی زودتر گرفتم، بچه که بودم بعد از مدرسه کار می‌کردم می‌رفتم کارگری و پول تو جیبی‌ام را خودم درمی‌آوردم و به این مسئله هم افتخار می‌کنم. یادم است 14 سالم بود که رفتم یک دست لباس خوب کاراته گرفتم، البته لباس کاراته داشتم ولی خیلی معمولی بود و با 250 تومان لباس کاراته خریدم.
سین: در چه سالی وارد تیم ملی شدید؟
جیم:از سال 72 عضو تیم ملی شدم آن زمان مسابقات بین‌المللی دهه فجر بود که شرکت کردم و در واقع اولین رقابتم با لباس تیم ملی بود نخستین باری بود که با لباس تیم ملی مسابقه دادم سال 72 بود ولی اولین باری که درمسابقات بین‌المللی خارجی شرکت کردم سال 74 مسابقات آسیایی فیلیپین بود.
سین: اولین مدالی که کسب کردید؟
جیم:اولین مدالی که گرفتم سال 72 بود در مسابقات بین‌المللی دهه فجر سوم شدم.
سین:اولین مدال آسیایی که کسب کردید چه زمانی بود؟
جیم:اولین مدالی که در آسیا گرفتم، مسابقات قهرمانی آسیا در فیلیپین اول شدم و 18 سالم بود اولین سفرم هم همین فیلیپین بود.
سین:اولین مدال جهانی را چه سالی گرفتید؟
جیم:اولین مدال جهانی‌ام سال 1998 در برزیل بود که سوم شدم و خوشحال بودم.
سین:چه سالی از دنیای قهرمانی خداحافظی کردید و آیا انتخاب خودم بود؟
جیم: بله انتخاب خودم بود سال 85 بود که تصمیم گرفتم که دیگه نباشم.
سین: چقدر سینما می‌روید؟
جیم: خیلی کم، چون در سینما خوابم می‌برد (باخنده).
سین:ازمسیری که به حال طی کرده‌اید راضی هستید؟
جیم:راضی هستم و خدا را شاکرم.
سین: نظرتان در مورد شغل خبرنگاری؟
جیم: شغل خیلی سختی است که فکر می‌کنم عشق می‌خواهد و از عهده هر کسی برنمی‌آید.
سین: ساکن کجا هستید؟
جیم: ساکن شهر قشم منطقه باجک هستم.
سین: با تیپ و مد میانه دارید؟
جیم:همیشه دوست دارم لباسهای خوب بپوشم.
سین:ماشین مورد علاقه‌تان؟
جیم:من در رویا زندگی نمی‌کنم هر چیزی که داشته باشم به نظرم بهترین است به طور مثال ماشین حال حاضرم بهترین ماشین دنیاست.
سین: دوست دارید روزی ثروتمند شوید؟
جیم:الان ثروتمندترین آدم دنیا هستم چون از زندگی‌ام راضی هستم.
سین: دوست دارید هنرپیشه شوید؟
جیم:اصلا فکرش را هم نکردم.
سین: هنرپیشه محبوبتان؟
جیم:پرویز پرستویی بازی ایشان را دوست دارم و برایشان آرزوی سلامتی دارم.
سین: نقطه عطف زندگی شما کجا بوده؟
جیم:ازدواجم و تولد دخترم ریحانه خانم گل.
سین: به عنوان سخن پایانی از وضعیت کنونی کاراته درایران بگویید؟
جیم: در حال حاضر کاراته وضعیت خوبی ندارد و باید خیلی بهتر از این باشد آن جایگاهی که باید داشته باشد را ندارد چون از پتانسیل بالایی برخوردار است ولی متاسفانه جایگاه واقعی‌اش را ندارد آرزویم این است که جایگاه واقعی‌اش را پیدا کند و نگاه‌ها به این ورزش مدال‌آور مهربان شود چون بچه‌های کاراته وقعا زحمت‌کش هستند به نظرم کاراته در ورزش ایران حکم بچه سر راهی را دارد و در کشور فقط به 2 الی 3 ورزش اهمیت قائل هستند و نگاه‌ها معطوف شد به چند ورزش که امیدوارم این شرایط بهتر شود و کاراته جایگاه واقعی خود را پیدا کند.
ارسال نظرات