«نژادپرستی در ورزش ایران» و فرهنگی که باید اصلاح شود

به گزارش خبرنگار ورزشی «خبرگزاری دانشجو»، تیم ملی فوتبال ایران در سومین بازی خود در مرحله گروهی رقابت های جام ملت های آسیا موفق شد با یک گل برابر امارات به پیروزی برسد تا به عنوان تیم نخست گروه C گام به مرحله یک چهارم نهایی بگذارد.

پیش از این بازی و البته در جریان برگزاری آن، صحبت هایی مطرح شد که هرگز منافاتی به روح ورزش و البته از آن مهمتر فرهنگ اسلامی-ایرانی ندارد.

همانطور که همه می دانند، طی سال های اخیر مناقشات سیاسی بر سر مالکیت جزایر سه گانه ایران و همچنین نام "خلیج فارس" بین کشورمان و امارات وجود داشته است. بر همین اساس نیز هرگاه که تیم های ایرانی چه در سطح باشگاهی و چه در سطح ملی برابر حریفان اماراتی قرار گرفته اند، این مساله به میان کشیده شده است.

بدون شک عرق و تعصب هیچ ایرانی اجازه نمی دهد یک وجب از خاک وطن و حتی نام خلیجی که از ابتدا "خلیج فارس" بوده، جدا شود.

پیش از شروع بازی ها و در واقع از زمانی که مشخص شده بود تیم کشورمان با سه تیم عربی در یک گروه قرار گرفته، توهم توطئه در ذهن برخی افراد شکل گرفته بود و آنها اعتقاد داشتند که قطر، امارات و بحرین با یکدیگر همدستی می کنند تا ایران از گروهش صعود کند، اما اتفاقی که افتاد، این بود که ایران با سه برد راهی دور بعدی شد و قطر و بحرین بدون آنکه ضد فوتبالی ارائه کرده و همدستی کنند، اوت شدند.

دیروز تیتر اول دو روزنامه کاملاً ورزشی مضامینی کاملاً سیاسی داشت. یکی از این روزنامه ها کاریکاتوری را کشیده بود که یک فرد اماراتی زیر پای ایران له می شود.

نکته ای که باید در اینجا به آن اشاره کنیم، این است که دیروز تیم های فوتبال ایران و امارات با هم بازی داشتند، نه دو کشور. شاید بهتر بود برای آنکه از فضای سیاسی فاصله گرفته و کمی بیشتر به روح ورزش نزدیکتر باشیم، حداقل به جای آن فرد امارات، بازیکنی از تیم این کشور ترسیم می شد.

این فضایی بود که پیش از بازی دیروز وجود داشت. در حین بازی نیز گزارشگر مسابقه چندین بار انگ ضد فوتبال بودن را به امارات نسبت داد، بدون آنکه اصلاً توجهی به شرایط بازی داشته باشد.

امارات دیروز برای حفظ صدرنشینی فقط به یک تساوی نیاز داشت و می توانست به یک بازی ضد فوتبال به هدفش برسد، اما بازیکنان این تیم نه تنها ضد فوتبال بازی نکردند، بلکه عملکرد بسیار بهتری نیز داشتند؛ به طوری که پاس های آن بیش از دو برابر پاس های تیم ایران بود.

اینکه در طول هر مسابقه فوتبال یکی دو بازیکن از هر تیم برای یکی دو دقیقه به دلیل مصدومیت روی زمین بیفتند، تقریباً مساله ای عادی است، اما متاسفانه گزارشگر ایرانی هر بار که چنین شرایطی پیش می آمد، حریف را به ضد فوتبال بودن محکوم می کرد؛ آن هم در حالی که امارات واقعاً به دنبال این موضوع نبود.

در گذشته نیز بارها و بارها این طرز تفکر به بینندگان تلویزیونی القا شده است. اینکه چندین بار در سال های گذشته برخی از تیم ها با ارائه فوتبال ناجوانمردانه موفق به کسب امتیاز مقابل ایران شده اند را قبول داریم، اما این مساله را نمی توان به همه تیم های عربی نسبت بدهیم.

همین چند سال قبل که ایران در در ورزشگاه آزادی 6 گل به بحرین زد، تیموریان با اغراق در مصدومیتش باعث اخراج بازیکن حریف در دقیقه 1 شد و در ادامه نیز بحرین بدون آنکه به لاک دفاعی برود، بازی خودش را ارائه کرد و البته 6-0 نیز شکست خورد. سوال این است که اگر این شرایط به صورت معکوس اتفاق می افتاد، باز هم اوضاع را خوب می دانستیم؟

به نظر می رسد باید کمی هم منصف باشیم و با عدالت بیشتری رفتار کنیم. شاید این رویه بتواند به پیشرفت فوتبال مان نیز کمک کند.

موضوع دیگری که باید به آن اشاره کنیم، حرکت چند سال قبل حنیف عمران زاده برابر تماشاگران تیم الشباب امارات است. مدافع استقلال حرکت زشتی را انجام داد که در نهایت مسئولان باشگاه مجبور به عذرخواهی از طرف اماراتی نیز شدند. اگر این حرکت از سوی یک بازیکن اماراتی در مقابل هواداران ایرانی انجام می شد، این ما نبودیم که زمین و زمان را به هم می دوختیم تا انتقام بگیریم؟

مساله بعدی مربوط به فرهنگ بدی است که طی یکی دو سال اخیر در بین ایرانیان پدیده آمده است. توهین به چهره های ورزشی از جمله مسی ستاره بارسلونا، زایتسف بازیکن تیم والیبال ایتالیا و ... در صفحات اجتماعی  مدتی باب شده بود و این رویه همچنان تداوم دارد. این حرکت هیچ شباهتی به آنچه به ما در فرهنگ ایرانی-اسلامی آموخته اند، ندارد.

مبارزه با نژادپرستی در فوتبال یکی از اصولی است که حتی پلاکاردهایش نیز در استادیوم ها نصب شده و توسط بازیکنان حمل شده است. آیا کاری که انجام می دهیم، مصداق نژادپرستی نیست؟ آیا بازیکنان حریف نیز در زمین بازی دست به این اقدامات می زنند؟ تلفیق روحیه پاک ورزش با نگاه اسلامی به عدم نژادپرستی بدون شک شرایط جوانمردانه را رقم می زند که این مساله بیش از پیش می تواند فرهنگ بالای اسلامی-ایرانی را به رخ بکشد.