خودمراقبتی با احیای طب سنتی-11؛
به گزارش خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، از جمله دستاوردهای استراتژی طب سنتی و مکمل سازمان جهانی بهداشت تدوین سیاستها و مقررات ملی و منطقه ای برای ترویج دسترسی به پزشکان و استفاده ایمن از رویکردها و محصولات طب سنتی و مکمل در بسیاری از کشورهای عضو است.
از جمله مسئولیت های کلیدی کشورها، اطمینان از ایمنی عملکرد و شیوه های درمانی طب سنتی و مکمل و کاهش خطرات و عوارض احتمالی جهت محافظت از سلامت جمعیت خود است.
اگر چه اصل اساسی وجود امکان دسترسی و انتحاب شیوه های درمانی مختلف ایمن و حفاظت از سلامت جامعه است اما در نحوه تنظیم قوانین و سیاست گذاری برای ساختار نظارتی دولت بر عملکرد پزشکان، شیوه ها و محصولات در کشورهای مختلف، تفاوت هایی وجود دارد و با توجه به اولویت های ملی، منابع و زمینه تاریخی و فرهنگی، کشورها قوانین لازم در جهت حفظ سلامت مردم خود را انتخاب می کنند.
قوانین مربوط به محصولات
در حال حاضر در اکثر کشورهای عضو، قوانین مربوط به محصولات گیاهی تنظیم شده است و روند به روز رسانی و تدوین مقررات جدید مورد نیاز نیز طی می شود. وجود قوانین و روشهای نظارتی ضمانت اجرایی حفاظت از بهداشت مصرف کننده و ارائه داروهای ایمن و با کیفیت مناسب است.
با توجه به این واقعیت که بازار این محصولات بین المللی است و اغلب داروها در یک کشور ساخته شده و در کشورهای دیگری نیز به فروش می رسد، اطمینان از امنیت و کیفیت محضولات را چالش برانگیز می کند. به منظور رسیدگی به این موضوع، همکاری فزاینده ای بین کشورهای عضو در جهت آموزش و استفاده از تجارب یکدیگر در زمینه تدوین قوانین و سازمان های نظارتی به وجوود آمده است. تدوین قوانین و سیاست گذاری برای گیاهان دارویی و دیگر محصولات گیاهی در برخی از نهادهای منطقه ای انجام شده است.
به عنوان مثال، در اتحادیه اروپا اتخاذ قانونی یکنواخت برای محصولات طب سنتی و مکمل تجویز و یا توصیه شده توسط پزشکان در سراسر منطقه اروپا، هدف اصلی است و در منطقه جنوب شرق آسیا، تلاش برای تدوین قوانین تنظیم داروهای گیاهی و دیگر محصولات گیاهی از سال 2004 در حال انجام است.
قوانین مروبط به درمانگران
دانش و صلاحیت پزشکان در کیفیت و ایمنی خدمات ارائه شده به بیماران اهمیت دارد. راه های کسب مهارت و دانش طب سنتی و مکمل در کشورهای مختلف، متفاوت است. در برخی از کشورها، برای تعدادی از شیوه های طب سنتی و مکمل، دانشکده و مراکز آموزشی تاسیس شده که پزشکان ملزم به تکمیل برنامه های این مراکز هستند.
به عنوان مثال، در بسیاری از کشورهای اروپایی و در شمال آمریکا، پزشکان برای استفاده از کایروپراکتیک، درمان طبیعی و گیاهی و درمان امراض استخوانی لازم است آموزش های دانشگاه داشته باشند. به طور مشابه در چین، جمهوری کرده، هند و ویتنام، پزشکان برای انجام شیوه های طب سنتی و مکمل باید از دانشگاه فارغ التحصیل شوند. علاوه بر دوره ها و برنامه های آموزشی در بسیاری از کشورهای عضو مقررات خاصی برای شیوه عملکرد پزشکان و درمانگران طب سنتی و مکمل تدوین شده است.
با این حال، در بسیاری از کشورهای در حال توسعه که دانش و مهارت طب سنتی از نسلی به نسل دیگر و به صورت شفاهی منتقل شده است، ارزیابی کیفیت ارائه خدمات و شناسایی پزشکان واجد شرایط مشکل است. کشورهای عضو لازم است که وضعیت خود را در نظر گرفته و نیازهای خاص خود را شناسایی کنند. این موارد شامل ارتقاء دانش و مهارت ها افزایش همکاری بین پزشکان طب سنتی و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولی و در موارد لزوم، توجه به قوانین و مقررات و شرایط تایید شیوه های طب سنتی است.
قوانین کنونی پزشکان سنتی در کشورهای مختلف
در هنگ کنگ و چین دستورالعمل هایی برای تنظیم موارد کاربرد، تجارت و تولید محصولات طب سنتی چین، تحت حمایت و نظارت شورای طب چینی در سال 1999 به تصویب رسید.
بر اساس این دستورالعمل، هر فرد با مدرک رسمی کارشناسی برای آموزش پزشکی در چین که مایل به تحصیل به عنوان درمانگر است، باید امتحان داده و مجوزهای لازم تعیین شده توسط انجمن پزشکان طب چینی را دریافت کند.
از آن جا که طب چینی دارای سابقه ای طولانی در هنگ کنگ است، دستورات و قوانین طب چینی ارائه شده برای ثبت نام و پذیرش پزشکان طب چینی در آن جا انجام می شود.
از سال 2000شخصی که برای اقدام به طب چینی در هنگ کنگ ثبت نام شده است، باید گواهینامه اقدام به طب چینی را نیز کسب کند که به مدت سه سال معتبر بوده و برای تمدید آن باید دوره های آموزش مداوم طب چینی را طی کند.
ارسال نظرات