به گزارش گروه فضای مجازی« خبرگزاری دانشجو»، اصل 65 قانون اساسی می گوید: پس از برگزاری انتخابات، جلسات مجلس شورای اسلامی با حضور دو سوم مجموع نمایندگان رسمیت می یابد، بنابراین هنگامی که تابلوی مجلس عدد کمتر از مجموع دو سوم نمایندگان را نشان دهد، مجلس رسمیت ندارد و هر دوره با توجه به تعداد کل نمایندگان، تعداد نمایندگانی که باید در مجلس جهت رسمیت جلسات حضور داشته باشند، مشخص می شود. طبق ماده 85 آیین نامه داخلی مجلس، نمایندگان یک ماه در سال را می توانند غیبت کنند و این غیبت مجاز شناخته می شود. همچنین در صورت ضرورت و با تایید رییس مجلس در راستای وظایف نمایندگی خود می توانند مسافرت هایی را انجام دهند. البته در بعضی اوقات غیبت نمایندگان غیر موجه می باشد که بارها این مساله توسط رییس مجلس تذکر داده شده است
صبح دیروز بحث و بررسی آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی در جلسه علنی به درازا کشید و به پیشنهاد علی لاریجانی، ریاست مجلس، نمایندگان پذیرفتند که با حضور در جلسه علنی عصر، کار را دنبال کنند. نشست علنی بعدازظهر با حضور 145 نماینده که کمتر از حد نصاب بود آغاز و با گذشت یک ساعت نیز، باز هم این تعداد به حد نصاب (194 نفر) نرسید، تا جایی که این جلسه آغاز نشده پایان یافت!
رییس مجلس پس از قرائت اسامی نمایندگان غایب، با ابراز تاسف از عدم حضور این افراد، اظهار داشت: "آقایان با نیامدن به صحن علنی مجلس، وقت نمایندگان حاضر را تلف کردند.
لاریجانی ضمن اعلام ختم جلسه از نمایندگان غایب خواست که از مردم عذرخواهی کنند. آما به راستی فقط عذرخواهی کافی است؟
البته این خبر جدیدی نیست و هر از گاهی میشنویم که جلسات مجلس به دلیل غیبت تعدادی از نمایندگان ملت، یا به حد نصاب نرسیدن و یا به خاطر تاخیر های مکرر برخی نمایندگان در ورود به مجلس، دیرتر از ساعت مقرر شروع به کار کرده و یا کلا آن جلسه کنسل شده است و حتی چندی پیش هم شنیدیم که جلسه شورای شهر تهران هم به دلیل به حد نصاب نرسیدن لغو شد که البته دیدن و شنیدن اینجور خبرها دیگر موضوع عجیبی نیست و کم کم به امر طبیعی مبدل شده است.
جلسات هفتگی مجلس از جمله جلسات مهم کشور است که با حضور نمایندگان منتخب مردم می تواند نقش به‌سزایی در پیشبرد اهداف کشور علی الخصوص امر مهم قانونگذاری داشته باشد.
در برخی از اصول قانون اساسی، نمایندگی بهعنوان سمتی قائم به شخص معرفی شده که هیچ نمایندهای نمیتواند آن را به دیگری واگذار کند. هیچگاه کشور نباید بدون مجلس باشد و هیچ اقدامی در کشور بدون تصویب مجلس، صورت و وجاهت قانونی ندارد، با این حال آییننامه داخلی مجلس نیز به دفعات، وظایف خطیر نمایندگان را در موارد مختلف بیان و تاکید کرده که هر نماینده باید طبق مفاد این آییننامه و سایر قوانین بالادستی، رفتاری مطابق با شأن و جایگاه این نهاد قانونی از خود نشان بدهد.
ولی به نظر می‌رسد برخی از نمایندگان در اجرای وظایف نمایندگی، دارای جدیت و پشتکار لازم نیستند و برخی از آنان بدون اینکه دلیل موجهی برای اهمالکاری خود داشته باشند، در جلسات صحن علنی و کمیسیونها حاضر نمیشوند و معلوم نیست در کجای این کشور پهناور مشغول انجام دادن کارهایی بهغیر از وظایف نمایندگی خود هستند!
اگر نمایندگان دارای شغلی هستند که نمی توانند در مجلس حضور پیدا کنند، پس به خاطر دو شغله بودن بهتر است از یکی از دو شغل استعفا دهند! و یا اگر به هر دلیلی نمی توانند در مجلس حضور پیدا کنند، پس آن همه اشتیاق قبل از رای گیری و چسباندن عکس و پوستر برای جمع آوری رای مردم برای حضور در مجلس برای چه بود؟
اینکه در جلسات علنی، اسامی نمایندگان غایب و کسانی که با تاخیر در صحن حاضر شدهاند، قرائت میشود، سنت و قانون خوبی است که در مقابل بعضی بینظمیهای بیدلیل، ممکن است مانع کوچکی ایجاد کند، ولی باید به این نکته اذعان کرد که برای برخی از نمایندگان، نه تنها قرائت نامشان بهعنوان رد غایب، وجه چندان نامطلوبی ایجاد نمیکند، بلکه اعتراض و نارضایتی مردم حوزه انتخابیه این دسته نمایندگان نیز تأثیری در سوء عملکرد آنها به جا نمیگذارد، برای اینکه نباید از یاد برد در قوانین سیاسی ایران، برخلاف بسیاری از کشورهای دیگر، ساز و کار حقوقی شفاف و خاصی برای سنجش عملکرد نمایندگان و به تبع آن، بازخواست یا مجازات نماینده خاطی وجود ندارد.
در برخی از کشورها مانند سوئیس و آمریکا، در صورتی که نماینده برخی از رفتارها را از خود بروز دهد و یا تعداد مشخصی از اهالی مناطق رأیگیری، به دلایلی با عملکرد نماینده موافق نباشند، امکان سلب وظیفه نمایندگی از این شخص وجود دارد، با این حال در ایران این مسائل حاکم نیست و آنچه که هست، تلاش رسانهها بهعنوان رکن چهارم دموکراسی، تنها حربه بازدارنده و اهرم تأثیرگذار بر اصلاح رفتار اینگونه از وکلای مردم است.
از سوی دیگر، نباید از نظر دور داشت که طبق آییننامه مجلس، حضور 194 نماینده از تعداد 290 نفر نماینده برای رسمیت یافتن جلسات علنی، شرط لازم است، ولی کیست که نداند زمانی که مجلس برای تصمیمگیری درباره مسائل کلان کشور، وارد بحثهای حساس و دقیق میشود و حضور نمایندگان بهعنوان وکلای مردم در جایگاه تقنین و نظارت، واجب ترین مسئله قلمداد میشود؛ تشکیل جلسه علنی با حداقل تعداد مورد نیاز و در نتیجه عدم رای آوردن یک لایحه یا طرح و یا به قیاس مخالف، رای آوردن موضوعی که به صلاح کشور و مردم نیست، چه لطمات جبرانناپذیری را به مردم تحمیل میکند.
از طرفی، برای نمایندهای که بر سر صندلی سبزرنگ خود حاضر نیست و در نقطهای دیگر مشغول (به فرض انجام وظایف نمایندگی) است، چگونه میتوان تعیین تکلیف کرد که اولویت اصلی و ماموریت ویژه و رسالت بنیادین تشکیل مجلس شورای اسلامی، حضور به موقع و فعال در جلسات تصمیم گیری، بهعنوان نماینده و وکیل جمع زیادی از هوطنان، است و نه هیچ کار دیگری.
به نظر می رسد لازم است قدمی برای بازنگری و اصلاح برخی رفتارهای دون شان نمایندگی مانند غیبت در جلسات علنی برداشته شود، هرچند باید به این نکته نیز توجه کرد که نمایندگی، شغلی بسیار پیچیده و وظیفهای در نهایت سختی است که نمایندگان، خود از کم و کیف آن بیشتر آگاهند و البته این را هم نیز باید اضافه کرد که برخی از صندلی‌های خالی نیز به علت ماموریت‌ها و پیگیری سایر وظایف نمایندگان می‌باشد.
به هر حال سوالی که هنوز پاسخی برای آن دریافت نشده این است که چه کاری مهمتر از وضع قوانین مفید و ضروری برای کشور و نظارت بر اجرای آنها وجود دارد که منتخبان مردم به جای حضور به موقع و منظم در نهاد قانونگذاری کشور، وقت خود را مصروف آن کرده‌اند؟ این سوالی است که تاکنون هیچیک از غایبان و متاخران جلسات علنی مجلس به آن پاسخ روشن نداده‌اند، و به نظر نمی رسد بتوان آن را با هیچ عذری توجیه کرد.
البته این نوشته، تنها نکتهای از باب تذکر دلسوزانه به نمایندگان ملت است ولاغیر.
منبع: دانا
ارسال نظرات