فصل الخطاب عاشقی ما رسیده است / ای قطره‌های تب زده، دریا رسیده است

گروه فرهنگی «خبرگزازی دانشجو»؛ امروز روز میلاد حضرت عصمت، حضرت مهر و صلابت، کوه صبر و دریای غزبت، حضرت بانو زینب است. «خبرگزاری دانشجو»، با تقدیم اشعاری به ساحت حضرت ولی عصرمان (عج)، عرض تبریکی خدمت شان عرض می کند:

قاسم صرافان
آرامش زیبای دو دریاست نگاهش
این دختر آرام و صبوری که رسیده
از شوق، علی سفره به اندازه یک شهر
انداخت، به شکرانه‌ی نوری که رسیده
*
کاشانه‌ی اهل دل و میخانه‌ی هستی
دنیا و سماوات و عوالم همه روشن
عطر خوش او پر شده در شهر مدینه
به به چه گلی! چشم و دلت فاطمه! روشن
*
لبخند نشسته به لب حضرت ساقی
مرضیه دلش وا شده از دیدن دختر
تا آمده لبریز شده چشمه‌ی تسنیم
کامل شده با آیه‌ی او سوره‌ی کوثر
*
بی تاب شدی، دختر مهتاب رخ عشق!
بارانی اشک است چرا صورت ماهت؟
گریانی و پیش کسی آرام نداری
دنبال کدام آیت حق است نگاهت؟
*
باران بهاری شده‌ای دختر حیدر!
زهرا چه کند گریه‌ی تو بند بیاید
باید که بگویند: کنار تو حسینت
تا شاد شوی، با گل و لبخند بیاید
*
همسایه ندیده‌ به خدا سایه‌ای از تو
تمثیل حیایی تو و تندیس وقاری
پیداست ولی دختر سردار حنینی
از شور کلام و دل شیری که تو داری
*
شعر شب میلاد تو هم پر شده از اشک
بانو! چه کنم روی دلم سوی فرات است
جز اشک چه گویم که همه هستی عالم
عشق تو، حسین تو، قتیل العبرات است
*
اینقدر نریز اشک، صبوری کن و بگذار
هر قطره‌ی این اشک برای تو بماند
وقتی شب باریدن اشک است که مادر
در گوش تو لالایی پرواز بخواند
*
یک روز بیاید که پدر را تو ببینی
با چشم پر از اشک در آن غسل شبانه
با چادر خاکی برود مادر و فردا
با چادر کوچک بشوی خانم خانه
*
یک روز بیاید که حسن را تو ببینی
با اشک بشوید تن پاک پدرش را
فردا خود او بی رمق و رنگ پریده
در تشت بریزد قطعات جگرش را
*
روزی برسد، ... کاش که می‌شد نرسد... نه
آن لحظه‌ی سنگین خداحافظی از یار
ای کاش که هرگز به سراغ تو نیاید
تا پیرهن کهنه‌ بخواهد ز تو دلدار
*
آن لحظه نیاید که تو باشی و بیفتد
آن سایه‌ی سر، بی سر و بی سایه به صحرا
ناموس خدا باشی و بر ناقه‌ی عریان
بنشینی و یک شهر بیاید به تماشا

محسن عرب خالقی
با دست شوق چاک گریبان گرفته ایم
از فرط شور باده ی طوفان گرفته ایم
در اوج ناز تخت سلیمان گرفته ایم
امشب به دست زلف پریشان گرفته ایم
شکر خدا ز جام جنونش لبالبیم
شکر خدا که گوشه نشینان زینبیم
 *
امشب دلم به تاب و سرم گرم از تب است
شمع است و شاهد است و شرابی که بر لب است
شور و شگفتی است و شبی عشق مشرب است
شامی که روشنایی روز است امشب است
امشب تمام گرمی بازار زینب است
امشب شب ملیکه ی دادار زینب است
 *
فصل الخطاب عاشقی ما رسیده است
ای قطره های تب زده دریا رسیده است
زیباترین حماسه ی دنیا رسیده است
زینب به دست حضرت زهرا رسیده است
چشمی گشود و چشم شقایق به خواب شد
زیباترین دعای علی مستجاب شد
 *
باور نداشت چشم فلک دختر این چنین
در بین چند کعبه دل دلبر این چنین
از هرچه سرفراز زنی سرتر این چنین
غیر از خدا نداشت کسی باور این چنین
حتی فلک به خواب خیالش ندیده است
امشب خدا دوباره حسین آفریده است
 *
تا کوچه اش قبیله ی لیلا ادامه داشت
تا خانه اش گدایی عیسی ادامه داشت
در قامتش قیامت مولا ادامه داشت
زینب که بود حضرت زهرا ادامه داشت
زهرا نبود زهره دگر نُه فلک نداشت
زینب نبود سفره ی خلقت نمک نداشت
 *
زینب اگر نبود اثر از کربلا نبود
زینب اگر نبود علم حق به پا نبود
زینب اگر نبود کتاب خدا نبود
یک یا حسین بر لب ما و شما نبود
بیخود که نیست عاشق و مجنون زینبیم
این یا حسین را همه مدیون زینبیم
 *
ای برترین عقیله ی ایل و تبارها
صبرت صلابت همه ی اقتدارها
ای کرده با صدای علی کارزارها
ای خطبه ات بُرنده تر از ذوالفقارها
با خطبه هات حیدر کرار زنده شد
در هیبتت شکوه علمدار زنده شد
 *
نهج البلاغه خوان علی آتشِ کلام
ای مرتضای دوم کوفه، حسین شام
حُسن ختام کرب و بلا تیغ بی نیام
با خطبه ات گرفته ای از دشمن انتقام
ای زینب مدینه و زهرای کربلا
تو تیغ می گرفتی اگر وای کربلا
 *
تو آمدی که صبر شوی مجتبی شوی
تو آمدی حسین شوی کربلا شوی
تو آمدی به آل کسا هم کسا شوی
هم ما رأیت سمت جمیلا رها شوی
تو آمدی که کعبه دل کربلا شود
در سینه ها حسینیه غم رها شود
 *
از کودکی برای برادر گریستی
از کودکی به خاطر مادر گریستی
گاهی کنار سرو صنوبر گریستی
گاهی کنار پیکر بی سر گریستی
حقت نبود تا که به زنجیرتان کشند
با خط تازیانه به تفسیرتان کشند

ژولیده
کائنات افتاده ی دام علیست
خضر هم لب تشنه ی جام علیست

نام مولا زینت عرش است اگر
نام زینب زینت نام علیست

علی موسوی گرمارودی
مستوره پاک پرده شب
ای پرده کائنات، زینب

ای جوهر مردی زنانه
مردی ز تو یافت پشتوانه

از چادر عفت تو لولاک
از شرم تو، شرم را جگر چاک

یک دشت شقایق بهشتی
بر سینه زداغ و درد، کِشتی

از بذر غم و شکوفه درد
بر دشت عقیقِ خون، گلِ زرد

افراشته باد، قامت غم
تا قامت زینب است، پرچم

از پشت علی، حسین دیگر
یا آنکه علی است، زیر معجر

چشمان علی ست در نگاهش
توفان خداست ابر آهش

در بیشه سرخ غم نوردی
سرمشق کمال شیر مردی

آن لحظه داغ پر فروزش
آن لحظه درد و عشق و سوزش

آن لحظه دوری و جدایی
آن، آنِ اراده خدایی

چشمان علی ز پشت معجر
افتاد به دیدگان حیدر

خورشید ستاده بود بی تاب
و آن دیده ماه، غرقه آب

یک بیشه نگاه شیر ماده
افتاد به قامت اراده

این سوی، غم ایستاده والا
 آن سوی، شرف بلند بالا

دریای غم ایستاده، بی موج
در پیش ستیغ، رفعت و اوج

این دشت شکیب و غم گساری
آن قلّه اوج استواری

این فاطمه در علی ستاده
وآن حیدر فاطمی نژاده

این اشک، حجاب دیدگانش
وآن حُجب، غلام و پاسبانش

شمشیر فراق را زمانه
افکند که بگسلد میانه

خورشید شد و شفق به جا ماند
اندوه، سرود هجر بر خواند

این ماند که باغمان بسازد
وآن رفت که نردِ عشق بازد