بازخوانی حکایتی تلخ؛
به گزارش گروه فضای مجازی «خبرگزاری دانشجو»، «محسن صفایی فراهانی» از نقش‌آفرینان حوادث پس از انتخابات 88، اخیرا طی مصاحبه‌ای با یک نشریه ورزشی گفته است: «همچنان از تحصن مجلس ششم حمایت می‌کنم» ؛ این اظهار‌نظر تامل‌برانگیز بهانه‌ای شد تا بار دیگر به واکاوی رویدادی بپردازیم که جز «براندازی» واژه‌ای برازنده آن نیست؛ رخدادی که هدف و نتیجه‌ای جز لطمه به حیثیت انقلاب و نظام اسلامی نداشت.
مجلس ششم، جنجالیترین دوره تقنین در تاریخ انقلاب اسلامی محسوب می‌شود. از 7 خرداد 79 که آیین افتتاح این دوره از مجلس برگزار شد تا اسفند 82، میزان تشنج‌آفرینی‌ها توسط اعضای عمدتا اصلاح‌طلب این مجلس به حدی بود که به تعبیر یکی از مسئولان، هرگاه رادیو برای استماع دستور کار صحن علنی روشن می‌شد، تنها به لرزه می‌افتاد.
نخستین جنجال؛ رد اعتبارنامه‌ها، تقابل با شورای نگهبان
شاید بتوان اولین جنجال‌آفرینی مجلس پر‌حاشیهٔ ششم را در بررسی اعتبارنامه نمایندگان دانست. اعضای تندروی احزاب مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی که اکثریت کرسی‌های مجلس ششم را در تصاحب داشتند، با تشکیل کارگروه بررسی اعتبارنامهٔ نمایندگان، از میان 257 نماینده به اعتبارنامهٔ 18 نفر اعتراض کردند. اکثر این افراد از نمایندگان اصولگرایی بودند که به مجلس راه یافته بودند. غلامعلی حداد‌عادل از جمله این افراد بود.
رادیکال‌های مجلس ششم با رد اعتبارنامه حداد عادل از چهره‌های شاخص اصولگرا که از صافی شورای نگهبان به سلامت عبور کرده بود، شاید اولین شیپور اعلام ساختارشکنی را به صدا درآوردند هر چند که ماجرای رد اعتبارنامه حداد‌عادل با تذکر آیین‌نامه‌ای رئیس مجلس پایان یافت.
جنجال‌آفرینی به بهانه قانون مطبوعات
مصوبه آخرین روزهای مجلس پنجم در باب اصلاح قانون مطبوعات که بر مبنای آن، قوه قضاییه در برابر لجام گسیختگی مطبوعات اصلاح‌طلب، اختیارات بیشتری می‌یافت؛ دستاویزی شد برای حاشیه‌ای دیگر تا افراطیون مجلس ششم روی موج آن سوار شوند و مبانی نظام و انقلاب را آماج مواضع زهرآلود خود کنند.
در سال 81، جنجال‌آفرینی‌ها و حاشیه‌سازی‌های اعضای اصلاح‌طلب مجلس ششم، وارد فاز جدیدی شد و این بار رئیس وقت مجلس یعنی مهدی کروبی نیز به مشایعت دوستان مشارکتی خود پرداخت.
ماجرا از این قرار بود که پس از محکومیت «حسین لقمانیان» نماینده مشارکتی همدان از سوی قوه قضاییه بدلیل نطق هنجارشکنانه، مهدی کروبی در قامت رئیس مجلس، صحن علنی را ترک گفت و تهدید به استعفا کرد.
تقریر نامه‌ای زهرآلود
اما نقطه اوج، جنجال‌آفرینی‌های مجلس ششم در سال 81، تقریر نامه‌ای بود که به امضای 127 تن از اصلاح‌طلبان مجلس ششم رسیده بود، محتوایی جز وادادگی به بیرون و اهانت به درون نداشت. در بخشی از این نامه چنین آمده بود: «اگر جام زهری باید نوشید قبل از آنکه کیان نظام و مهم‌تر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد باید نوشیده شود.»
در واقع نویسندگان نامهٔ مزبور، همصدا با دشمنان قسم‌خورده نظام جمهوری اسلامی در‌صدد القاء این نکته بودند که استقلال و تمامیت ارضی کشور در گروی تجدید رابطه با قدرتهای هژمونیک است؛ ادعایی که در پی وقوع انقلاب شکوه‌مند سلامی، مهر ابطال خورده بود و مرامنامه ذاتی انقلاب اسلامی هر نوع باج‌دهی به قدرتهای زورگو را ممنوع اعلام کرده بود.
تحصن مجلس ششم، اوج خوشخدمتی به واشنگتن ـ تل‌آویو
اما شاید بتوان اوج خوشخدمتی پارلمان ششم به استکبار جهانی را ماجرای تحصن 27 روزه حدود 140 تن از عناصر افراطی این مجلس دانست. اقدامی که قند را در دل آمریکایی‌ها و دوستان صهیونیست آن‌ها آب کرد.
ماجرا زمانی آغاز شد که در سال 82، شورای نگهبان به موجب اصل 99 قانون اساسی، تعدادی از نامزدهای انتخابات هفتمین دوره مجلس شورای اسلامی را رد صلاحیت کرد. پس از این اقدام قانونی شورای نگهبان، ماشین تبلیغاتی و رسانه‌ای تیم دوم خرداد به راه افتاد و مبانی متقن و ساختارهای اساسی نظام اسلامی سیبل تهمت‌ها و درشت‌گویی‌های طیف رادیکال مجلس ششم قرار گرفت.
تحصن عناصر افراطی مجلس ششم در تاریخ 21 دی 1382 آغاز شد و تا 17 بهمن همان سال ادامه داشت. تحصن‌کنندگان با نفی اقدام قانونی شورای نگهبان، در تریبون‌های خود انتخابات مجلس هفتم را فرمایشی می‌خواندند.
پس از تحصن طیف رادیکال مجلس ششم در اعتراض به رد صلاحیت‌های شورای نگهبان، مقام معظم رهبری دستور تجدید بررسی صلاحیت‌ها را صادر کردند اما با این وجود متحصنین که گویی از جایی دیگر خط می‌گرفتند، در مقابل این انعطاف رهبری نیز مشی طغیان در پیش گرفتند و سخن از استعفا به میان آوردند.
سرانجام در تاریخ 12 بهمن 82، گروهی از تحصن‌کنندگان به نقش‌آفرینی در آخرین پلان پروژه آمریکایی ـ صهیونیستی پرداختند و از سمت نمایندگی استعفا دادند.
محسن میردامادی دبیر کل حزب مشارکت که ریاست کمیسیون امنیت ملی مجلس ششم را بر عهده داشت، متن استعفای این نماینده‌نما‌ها را در صحن علنی قرائت کرد.
محمد‌رضا خاتمی دیگر عضو مشارکتی مجلس ششم طی سخنانی، پایان مرحله تحصن و ورود به مرحله استعفا را اعلام کرد.
مواضعی هنجارشکنانه با چاشنی سوت و کف اجانب
اما همانگونه که ذکر شد، مجلس ششم به عنوان جنجال‌برانگیز‌ترین و حاشیه‌ساز‌ترین دوره تقنین در تاریخ نظام جمهوری اسلامی محسوب می‌شود. اظهارات و مواضع عناصر تندرو این مجلس‌گاه به حدی هنجارشکنانه بود که ساحت عالیترین مقام نظام نیز از این اظهارات مصون نمی‌ماند.
«علی‌اکبر موسوی خوئینی‌ها»، یکی از نمایندگان مجلس ششم بود که در نطق خود در اعتراض به رد صلاحیت‌ها، نظام جمهوری اسلامی و عالیترین مقام و نهادهای آن را با رژیم‌ها و شخصیت‌های مستبدی چون محمد علی شاه قاجار و رضاخان قزاق برابر دانست. این هتاکی در داخل و خارج مجلس با اعتراضات گسترده‌ای همراه بود.
اتفاقات مجلس ششم، بالاخص تحصن غیرقانونی و خارج از عرف سیاسی، نمایندگان تندرو این مجلس اگرچه با استقبال و سوت و کف سردمداران کاخ سفید و صهیونیست‌های کودک‌کش همراه بود؛ اما در داخل موجبات غم و اندوه دوستداران امام و انقلاب را فراهم آورد.
آیت الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در سال 86 در دیدار با نمایندگان مجلس هفتم، تحصن برخی نمایندگان مجلس ششم و استعفاهای پس از آن را ناشی از غفلت و مغایر با مبانی و اصول نظام دانستند.
واکنش‌ها و موضع‌گیری‌ها در تقبیح تحصن و استعفای عناصر رادیکال پارلمان ششم، تنها محصور شخصیت‌ها و چهره‌های جناح راست نبود؛ محمد‌رضا عارف معاون اول رئیس‌جمهور اصلاح طلب وقت، اقدام برخی نمایندگان مجلس ششم در تحصن را تندروی خواند. اظهار نظری که سبب شد طیف رادیکال جناح چپ، پرچسپ اصلاح‌طلب‌نما را به عارف بچسپاند.
کروبی رئیس مجلس ششم، حدود چهار سال پس از وقایع تاسف‌بار این مجلس در مصاحبه‌ای با روزنامه اعتماد ملی، ابعاد بیشتری از پشت پرده این جریان را افشا کرد. کروبی تحصن نمایندگان را ناشی از انحصارطلبی حزب مشارکت دانست. وی همچنین در این مصاحبه از طرح براندازانه خروج از حاکمیت که از سوی تحصن‌کنندگان طراحی شده بود، پرده برداشت.
تحصن 82 و فتنه 78، پیوندی ناگسستنی
پس از دوم خرداد 76 و روی کار آمدن دولتی اصلاح‌طلب که شعار حمایت از تنوع و تکثر فکری را سرمی‌داد، توسعه سیاسی بر سایر وجوه توسعه و پیشرفت، مقدم دانسته شد و نتیجه این تقدم و تاخر قائل شدن اطلاح‌طلبانه، چیزی جز نسیان مشکلات معیشتی مردم و اهتمام به مسائل حاشیه‌ای و غیر ضروری نبود.
آشوب‌ها و اغتشاشات سازمان‌دهی‌شده تیر ماه 78 یکی از همان مسائل حاشیه‌ای بود که با رنگ و لعاب جنبش دانشجویی، هدفی جز براندازی نظام اسلامی را جستجو نمی‌کرد. با واکاوی حوادث فتنه 78، به وضوح ردپای متحصنین پارلمان ششم در این حرکت براندازانه نیز نمایان می‌شود. در واقع، پس از شکست سهمگین دشمنان خارجی نظام و مزدوران داخلی آن‌ها در پروژه تیر 78، اتاق فکر بیگانه تصمیم گرفت با بکارگیری همان مهره‌ها، این بار با کودتایی پارلمانی، عقده‌های چندین سالهٔ خود را نسبت به عظیم‌ترین انقلاب قرن بیستم بگشاید.
علی تاجرنیا، علی اکبر موسوی خوئینی‌ها و فاطمه حقیقت‌جو که سابقه عضویت در دفتر تحکیم را داشتند، برای نخستین بار فراکسیون دانشجویی را در مجلس ششم تشکیل دادند و عمده تلاش خود را صرف احیای فتنه 78 کردند.
مجلس ششم با تمام حاشیه‌ها و جنجال‌های خود پایان یافت و مجلس هفتم در شرایطی عنان کار نظارت و تقنین را در دست گرفت که اکثریت کرسی‌های آن در اختیار نمایندگان اصولگرا بود در واقع پیام انتخابات مجلس هفتم به تمامی جریان‌های سیاسی فعال در کشور این بود که ملت برای رسیدن به توسعه، عدالت و پیشرفت ضمن التزام به مبانی نظام از هرنوع حاشیه، جنجال و تخریب گریزان است.
عاقبت متحصنین، پناه به آغوش سرویس‌ها و رسانه‌های بیگانه
اما با گذشت حدود یک دهه از اتفاقات ناگوار مجلس ششم، نگاهی گذرا به عاقبت متحصنین، خالی از لطف نیست؛ عاقبتی که بهترین حالت آن پناه بردن به آغوش سرویس‌های جاسوسی بیگانه و یا کاسه لیسی اجانب در رسانه‌های معاند است.
فاطمه حقیقت‌جو یکی از این متحصنین بود که بعنوان نخستین نماینده مستعفی، نامه استعفایش در 4 اسفد 82، پذیرفته شد. این اصلاح‌طلب فراری در حال حاضر علاوه بر حضور پررنگ در رسانه‌های معاند، با کت و دامن‌های رنگارنگ به دفاع از کشف حجاب زنان می‌پردازد.
رجبعلی مزروعی که در مجلس ششم به دلیل اظهارات مضحک خود به «آقای مرگ موش» شهره بود، در حال حاضر با سکونت در بروکسل به جیره‌خوار اتحادیه اروپا تبدیل شده است.
جمیله کدیو، از دیگر نمایندگان مجلس ششم بود که در حواشی این مجلس از جمله ارسال نامه توهین‌آمیز، تحصن و استعفا حضوری برجسته داشت. وی اکنون در کنار همسر خود عطاءالله مهاجرانی و برادر خود محسن کدیور با سکونت در لندن در بنگاه خبر‌پراکنی روپاه پیر به تبلیغ علیه نظام مشغول است.
علی‌اکبر موسوی خوئینی‌ها یکی دیگر از عناصر رادیکال پارلمان ششم محسوب می‌شود که در فتنه 88، برای تکمیل رسالت خود در مجلس ششم که همان تخریب ساختارهای نظام بود، در آغوش شبکه صدای آمریکا (VOA) التجاء یافت.
احمد شیرزاد از دیگر چهره‌های مشارکتی مجلس ششم بود که از پیشگامان تحصن محسوب می‌شد؛ وی که در مصاحبه با رسانه‌های بیگانه و ستون‌نویسی برای نشریات زنجیره‌ای ید طولایی دارد، طی مصاحبه‌ای با روزنامه ایتالیایی «لارپوبلیکا» به انتقاد از برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای کشورمان پرداخت.
بهزاد نبوی، علی تاجرنیا، محسن صفایی فراهانی، محسن آرمین، علی شکوری راد، محسن میردامادی، از دیگر متحصنین مجلس ششم بودند که در حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم در سال 88 به جرم اقدام و تبانی علیه نظام از سوی دادگاه مجرم شناخته شدند.
منبع: باشگاه خبرنگاران
ارسال نظرات