سفره های خالی را از یاد نبریم!

گروه دین و اندیشه «خبرگزاری دانشجو»- سید محمد مهدی موسوی، پرسیدند:«چرا خداوند روزه را بر ما واجب کرد؟» امام حسن عسکری (ع) در پاسخ فرمود: «برای اینکه ثروتمند گرسنگی را حس کند تا به فقیر ببخشد».

بی شک یکی از فلسفه های روزه گرفتن، همین درک مشقت و محنتِ فقرا و البته احساس مسئولیت برای دستگیری از آنان است که این دستگیری و رسیدگی، نشانی از «رسم مسلمانی» ماست تا کماکان «اسم انسانی» مان پا برجا باشد.

گرچه در آغازین روزهای ضیافت الهی- این ماه خوب خدا- هستیم، اما به هر طریق گریزی از سنت گذر ساعت ها، دقیقه ها و ثانیه ها نیست؛ از این روست که با چشم بر هم زدنی شاهد اتمام این ماه عزیز خواهیم بود و این که عید فطر آمده و بدین سان، رمضان سال 1392 خورشیدی نیز به تاریخ پیوسته است.

با وجود گرمای طاقت فرسای هوا و حدود 17 ساعت گرسنگی و تشنگی، اما اگر نیک بنگریم باید بگوییم که از حیث معنوی، روزها و ساعات خوبی را پشت سر می گذاریم؛ روزهایی که حتی خوابیدن در آن توام با ثواب است و کاری عبادی.
 

این ایام تکرار ناشدنی سال زیباست، اما زیباتر می شود اگر همراه با برانگیخته شدن احساسات، عواطف و وجدان‌های خفته ای باشد که در دیگر ایام سال، عموما دچار مَرض مُسری روزمرگی و بی تفاوتی است.

این روزمرگی ها و بی تفاوتی ها به ویژه در مسایل اجتماعی به شدت مورد نکوهش اسلام است چه آن که قرآن کریم، این قانون اساسی مکتب، ما را نسبت به شهروندان جامعه اسلامی و رسیدگی به وضعیت آن ها مسئول می داند که این مسئولیت البته در قبال خویشان و همسایگان یک مسئولیت مستقیم به شمار می رود.

به ویژه آن که این کتاب آسمانی در آیه 36 سوره مبارکه نساء پس از رسیدگی به اقوام و خویشاوندان، ما را به لزوم رعایت حال همسایگان سفارش فرموده است؛ «وَ الْجارِ ذِی الْقُرْبی وَ الْجارِ الْجُنُبِ»؛ البته بر اساس آموزه های ناب اسلامی، هم همسایه نزدیک و هم همسایه دور، هم خویش و هم بیگانه، از جمله کسانی هستند که ما موظف به رسیدگی به حال آنان هستیم.

این روزها افطار و سحر که می شود، سفره های بسیاری برای روزه‌داران ضیافت الهی پهن می شود. بعضی سفره ها معمولی‌اند و برخی رنگین تر و پر زرق و برق تر، اما در این میان و در این اوضاع نابه‌سامان اقتصادی، کم نیستند سفره هایی که خالی تر از گذشته، از اندک مواد غذایی نیز گاه بی بهره اند!

دستگیری از نیازمندان و یاری رسانی به محرومان گرچه وظیفه ای انسانی برای همه ایام سال است، اما در ماه مبارک رمضان این ضرورت بیشتر خود را نشان می دهد و به راستی مگر هدف ما از انجام عباداتی چون روزه و نماز ، رسیدن به خدا و رنگ و بوی الهی گرفتن نیست پس چه خوب است که روزه داری ما و اقامه نماز ما توام باشد با حس مسئولیت مسلمانی ما در قبال برادران و خواهران ایمانی مان که بر حسب شرایط و اوضاع زندگی ،از وضعیت اقتصادی خوبی برخوردار نیستند.
 

این که ما در دعای روزهای ماه رمضان می گوییم : «اللهم اغن کل فقیر - اللهم اشبع کل جائع- اللهم اکس کل عریان» نیز دقیقا در همین راستاست.

بی تردید، این دعا و ادعیه ای از این دست ، تنها برای خواندن و احیانا حال خوش معنوی یافتن نیست؛ بلکه برای آن است که همه خود را برای مبارزه با فقر و مجاهدت در راه زدودن غبار محرومیت از چهره محرومان و مستضعفان موظف بدانیم.

حسن ختام این وجیزه را به کلامی گهربار از رهبر فرزانه و حکیم انقلاب اختصاص می دهیم که در آذرماه سال 81 با تاکید بر این نکته مهم که همه باید خود را موظف به مواسات بدانند، اظهار داشتند: «مواسات یعنی هیچ خانواده ای از خانواده های مسلمان و هم میهن و محروم را با دردها و محرومیتها و مشکلات خود تنها نگذاشتن ؛ به سراغ آنها رفتن و دست کمک رسانی به سوی آنها دراز کردن . امروز این یک وظیفه ی جهانی برای همه ی انسان هایی است که دارای وجدان و اخلاق و عاطفه ی انسانی هستند؛ اما برای مسلمانها علاوه ی بر این که یک وظیفه ی اخلاقی و عاطفی است، یک وظیفه ی دینی است.»