شب پرستاره قدس و جیغ نتانیاهو

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، شب‌های قدس برای سال‌ها تاریک بود. ستاره‌ها بودند، ماه بود، خورشید هم هر روز از مشرق طلوع و در غرب غروب می‌کرد؛ اما روزگارِ آنجا تاریک بود. سالیان سال آنجا و در سرزمین‌های اشغالی کسی نشانی از امید ندیده بود. آنجا سرزمینی اشغالی است که چشمِ صاحبان اصلی‌اش همچنان روی آن مانده و خواهد ماند.

بالاخره در پس هر تاریکی، روشنایی در راه است و شب قدس هم بالاخره ستاره‌باران شد، ستاره‌هایی به‌بزرگیِ ستاره‌های تخیلِ ونسان ونگوگ در تابلوی مشهور «شب پرستاره»؛ ونگوگ زمانی که براساس تخیلاتش تابلوی «شب پرستاره» را کشید، شاید هرگز تصور نمی‌کرد که روزی روزگاری این تصور ذهنی او تا این حد به واقعیت تبدیل شود.

نخستین ساعات بامداد یکشنبه را در فلسطین اشغالی هرگز کسی از یاد نخواهد برد. موشک‌ها و پهپادها بر فراز سرزمین‌های اشغالی پرواز می‌کردند؛ پرواز موشک‌ها آن‌چنان پرتعداد بود که هر کدام مانند ستاره‌ای بزرگ بر آسمان اورشلیم می‌درخشیدند و طی مسیر می‌کردند. شخصی آنجا و کنار مسجدالاقصی از زاویه‌ای که گنبد مسجد در تصویر مشخص است، حرکت پهپادها و موشک‌ها را بر فراز آسمان اورشلیم ثبت کرده است؛ تصویری که خیلی زود جهانی شد.

انتشار همین تصویر بود که ایدۀ آسمان پرستارۀ اورشلیم را شکل داد. آسمان اورشلیم در شب حمله ایران به سرزمین‌های اشغالی،‌ در حالی به نقاشی ونگوگ تشبیه شد که نفْسِ حمله به اسرائیل، شباهت‌های مفهومی بسیاری به نقاشی «شب پرستاره» ونگوگ دارد.

نخستین بار مهدی سرکانی، این تصویر را که خودش مبدع آن بوده در اینستاگرام منتشر کرده است.

نام این اثر ونگوگ همان‌طور که گفته شد، شب پرستاره بود؛ در عملیات ایران هم شب فلسطین اشغالی پرنور شد؛ هر کدام از موشک‌ها‌ و پهپادهای ایران مثل چراغی آسمان را روشن می‌کردند و آنها که «باید» از پدافند می‌گذشتند هم گذشتند و به هدف اصابت کردند.

با شب پرستارۀ ایران می‌شود ماه‌ها و سال‌های بعد هم آثار هنری خلق کرد.

ونسان ونگوگ از نقاشان سبک پست‌امپرسیونیسم بود، این سبک زمانی به وجود آمد که نقاشی از فضای سنتی خود خارج شده و دریچه‌ای به‌روی ذهن و روح هنرمندان باز کرده بود،
در واقع نقاشانِ سبک پست‌امپرسیونیسم به‌نوعی برای دیگر هنرمندان الهام‌بخش بودند و دریچه‌های تازه‌ای را برای آنها باز کردند.

پاسخ موشکی ایران به شیطنت اسرائیل هم برای تمام کشورهای منطقه و البته دنیا الهام‌بخش بود. آنها فهمیدند که گنبد آهنینی که رژیم صهیونیستی از آن دم می‌زد، نفوذپذیر است. این حمله تمام معادلات را درباره اسرائیل به هم زد، دنیا انگشت به دهان مانده است از آنچه رخ داده است.

از سوی دیگر مردمان ساکن در سرزمین‌های اشغالی بودند که از چندین روز قبل از حمله موشکی و پهپادی ایران، در وحشتی عجیب فرو رفته بودند. آنها همه چیز را تعطیل کرده بودند و حتی خبر آمد که به جمع کردن آذوقه هم روی آورده‌اند. اگر بخواهیم وحشت مردمان ساکن در سرزمین‌های اشغالی و البته وحشت مسئولان رژیم صهیونیستی از حملۀ موشکی و پهپادی ایران را به‌تصویر بکشیم، شاید بهترین گزینه تابلوی «جیغ» باشد.

«جیغ» را ادوارد مونک نقاش سبک اکسپرسیونیسم کشیده است که روایتی از وحشت یک مرد روی یک پل است، شاید به‌جای تصویر آن مرد روی آن پل در نقاشی ادوارد مونک، بتوان چهرۀ بنیامین نتانیاهو را تصور کرد که از پاسخ مقتدرانۀ کشورمان به‌شدت در وحشتی عجیب فرو رفته است.

دو تابلوی ماندگار در دنیای هنر، چه روایتگران صادقی برای عملیاتی تاریخی بودند، عملیاتی که البته در دفاع و در پاسخ به جنایات رژیم صهیونیستی شکل گرفت؛ وگرنه ایران هرگز آغازگر هیچ درگیری نبوده است.

ترکیب دو تابلوی «شب پرستاره» اثر ونسان ونگوگ و تابلوی «جیغ» اثر ادوارد مونک؛ به‌خوبی حال‌وروز سرزمین‌های اشغالی و بنیامین نتانیاهو را در شب «وعده صادق» روایت می‌کند.