گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو- حنانه فقیه منزه: پس از جنگ اوکراین و روسیه و کاهش صادرات گاز روسیه به اروپا، موضوع تجارت گاز ایران و اروپا توسط برخی از صاحب‌نظران مطرح شد. جابه‌جایی گاز تفاوت زیادی با جابه‌جایی نفت دارد و به راحتی امکان‌پذیر نیست. انتقال گاز با دو روش خطوط لوله و ال. ان. جی انجام می‌شود که هر یک با محدودیت‌هایی همراه است. برای انتقال گاز به اروپا حدود ۳.۵ تا ۵.۵ هزار کیلومتر خط لوله لازم است که ساخت آن ۳ تا ۵ سال زمان می‌برد؛ و استفاده از ال. ان. جی نیز به دلیل تحریم‌پذیری آن، روش مناسبی برای ایران نیست.
از طرفی افزایش هزینه گاز در اروپا در چند وقت اخیر به دلیل کمبود صادرات گاز از روسیه بوده و باید توجه داشت که در دراز مدت قیمت گاز همواره با تغییر قیمت نفت، تغییر کرده است. بنابراین، توجه به قیمت بالای گاز در چند وقت اخیر، می‌تواند محاسبه هزینه و درآمد را دچار اشتباه کند. طبق محاسبات صورت گرفته در اندیشکده امیرکبیر، سود صادرات گاز ایران به اروپا از طریق خط لوله در قیمت‌های پایین گاز صفر سنت و در قیمت‌های بالای آن ۲۰ سنت برآورد شده است. در مقایسه با کشور‌های منطقه که صادرات گاز به آن‌ها حدود ۱۰ تا ۳۵ سنت بر مترمکعب، برای ایران سودآوری دارد، به نظر می‌رسد بازار منطقه گزینه مناسب‌تری برای تجارت گاز باشد.
عمده دلیلی که برخی کارشناسان درباره صادرات گاز به اروپا مطرح می‌کنند، ایجاد روابط مستحکم سیاسی با این کشور‌ها است. تحقق این امر منوط به صادرات گاز به کشور‌های مهم اروپایی یعنی آلمان، انگلیس یا فرانسه است. علاوه بر این، قرارداد‌ها باید بلند مدت باشند به طوری که ایران بتواند سهم زیادی از بازار کشور‌های اروپایی را تصاحب کند. با توجه به بند ۲۲ سند راهبرد اتحادیه اروپا در قبال ایران پس از توافق هسته‌ای، هدف اروپا از واردات گاز ایران، تنوع‌بخشی به سبد واردات خود و تامین گاز اروپای شرقی است. بنابراین، صادرات گاز به این قاره در بلند مدت آورده سیاسی و اقتصادی به خصوصی برای ایران نخواهد داشت و می‌تواند باعث کاهش تجارت با کشور‌های منطقه نیز شود.