به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سرتیپ دوم حسین انصاری از فرماندهان تکاور لشکر ۷۷ پیاده ارتش درباره منطقه‌ای با عنوان «دیوار مرگ» توضیح داد: در مناطق عملیاتی کشور به ویژه منطقه عملیات جنوب شهر‌ها و ارتفاعاتی وجود دارد که هر کدام علاوه بر داشتن موقعیت استراتژیک برای نیرو‌های خودی و دشمن بخشی از تاریخ و هویت این کشور پهناور است.
در جنوب کشور خرمشهر و آبادان و فکه و بستان ... نمونه‌های آن است. فکه بخش کوچکی از استان بزرگ خوزستان است که تقریباً در منتهی الیه شمال غربی استان و در حاشیه رودخانه «دویرج» که قسمتی از مرز ایران و عراق محسوب می‌شود واقع شده است. روز ۳۱ شهریور سال ۱۳۵۹ ارتش عراق با هدف فتح سه روزه خوزستان از مرز‌های جنوب و غرب وارد ایران شد و پس از ویران کردن شهر‌های مرزی همچون، بستان موسیان، فکه و... به طرف رودخانه کرخه پیشروی کرد که با رشادت یگان‌های محدود موجود در منطقه که چند برابر کمتر از نیروی دشمن بودند.
همچنین خلبانان شجاع هوانیروز قهرمان هواپیمایی نیروی زمینی ارتش و تیزپروازان نیروی هوایی، تانک‌های خط مقدم ارتش عراق که در دشت‌های خوزستان همچون سیل حرکت می‌کردند متوقف و ارتش عراق عملاً در پشت کرخه و امتداد شوش، پادگان حمیدیه و رودخانه کارون و خرمشهر زمین گیر شد در فاصله سال‌های ۶۰ تا ۶۴ نیرو‌های دلاور و جان برکف نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران و با پشتیبانی نیروی هوایی و دریایی ارتش سپاه پاسداران و نیرو‌های بسیجی داوطلب مردمی در عملیات مختلف مانند: ثامن الائمه، طریق القدس، فتح المبین و بیت المقدس ارتش عراق را مجبور کردند با هزاران کشته و زخمی و صد‌ها هزار اسیر و از دست دادن بخش عظیمی از ماشین جنگی خود به پشت مرز‌های بین المللی عقب نشینی کند.
بخشی از رودخانه دویرج
دشمن بعضی از شهر‌ها و نقاط استراتژیک را همچون میمک و فکه را حفظ و به سختی از آن‌ها دفاع می‌کرد. فکه و ارتفاعات مشرف به رودخانه دویرج از جمله نقاط حساس بود که ارتش عراق با سه تیپ کماندویی ارتفاعات دوطرف رودخانه دویرج را تصرف و با احداث سنگر‌ها و کانال‌های مستحکم منطقه فکه و راه‌های تدارکاتی و ارتباطی مرزی را زیر پوشش داشت و تلفات و ضایعات زیادی به نیرو‌های خودی وارد می‌کرد. ارتفاع بلند و شیب تند کناره‌های رودخانه دویرج و عدم توفیق نیرو‌های ایرانی در تصرف ارتفاع مذکور باعث شده بود که این ارتفاع به «دیوار مرگ» مشهور شود.
ارسال نظرات