بر خلاف انتظارم مسئولان در برابر «۳۳ سال سکوت» یک جانباز سکوت کردند

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ در سالروز ولادت حضرت ابوالفضل(ع) که به عنوان روز جانباز نامگذاری شده است به سراغ حسین شمقدری رفتیم در مستند «33 سال سکوت» خود به سراغ جانبازی رفته که به دلیل بی‌توجهی برخی نهادهای داخلی، کشورش را ترک کرده و برای مداوا به آلمان رفته است و با این حال، هیچگاه زبان به گلایه از کشورش باز نکرده است.

حسین شمقدری درباره چگونگی انتخاب این سوژه گفت: در مستند «میراث آلبرتا 2» که قبل از «33 سال سکوت» آن را کار کردم، با جمعی از ایرانیان جانباز مهاجر به اروپا مواجه شدیم، مسئله ای که در ذات خود دارای تضاد و قصه ای دراماتیک بود؛ چرا که این افراد از جان خود برای حفظ وطن و کشورشان گذشته بودند و اکنون مجبور به پناهندگی به کشور دیگر شده بودند.

وی ادامه داد: در یکی از آثار ابراهیم حاتمی کیا به نام «از کرخه تا راین»، قضاوتی در مورد این افراد می شود که آن ها به کشورشان پشت کرده اند اما ما در هنگام برخورد با آن ها سعی کردیم ببینیم این قضاوت تا چه میزان صحیح است و پس از صحبت متوجه شدیم که خیلی از این جانبازان حق داشتند که پناهنده شدند و دیدیم که تناقض و دو قطبی در این میان وجود دارد و در تحقیقاتمان با جانبازان مختلفی روبرو شدیم و به آقای دوزنده رسیدیم و به خاطر ویژگی هایی که داشت بهترین گزینه ما برای پرداخت و ساخت اثر بود.

این مستندساز افزود: اما در مجموع دغدغه ای که داشتیم پیرامون این بود که مسئولینی که در کشور اقداماتی انجام می دهند به اسم نظام تمام می شود و باید روزی پاسخگو باشند و مرام این جانبازان باعث شده بود، آن ها هرگز حاضر نشوند در برابر دوربن بیگانگان سخنانشان را مطرح کنند.

شمقدری در ادامه سخنانش درباره مراحل ساخت این مستندد اظهار داشت: از زمان یافتن جناب دوزنده و صحبت پیرامون ساخت اثری یا موضوع جانبازان پناهنده، حدود دو هفته ای طول کشید تا مرحله ارتباط و آشنایی کامل شد و پس از قطعی شدن کار و قبل از آغاز فیلمبرداری، آقای دوزنده استخاره ای کرد که حرف هایش را در فیلم بزند یا نه که خوشبختانه استخاره خیلی خوب آمد و جلوی دوربین ما حاضر شد.

این مستندساز تصریح کرد: پس از نوشتن طرح اولیه این مستند با موضوع زندگی جانبازان پناهنده، بسیاری از نهادها این طرح را رد کردند و ضرورتی جهت پرداخت به این مسئله احساس نکردند، اما پس از ساخت نظرشان عوض شد و شاید ذهنیت شان این بود که مصاحبه با این افراد برای نظام هزینه هایی به همراه دارد؛ در حالی که دیدیم صحبت های این جانبازان نه تنها سبب تضعیف نظام نمی شود بلکه در راستای مسیر ارزش های اسلامی و بازگشت به اصول نظام است و این اثر بدون قرارداد و حمایت ارگانی خاص مرحله تولید را پشت سر گذاشت.

وی خاطرنشان کرد: پس از ساخت مستند نیز متأسفانه هیچ واکنشی از این مسئولان دریافت نکردیم و آن ها سکوت را در برابر «33 سال سکوت» انتخاب کردند و من انتظار داشتم حداقل یکی از مسئولان بنیاد جانبازان یا بنیاد شهید، واکنشی منفی یا مثبت نسبت به سخنان مطرح شده در این مستند داشته باشد، اما سکوت کردند  و به نظرم این سکوت جالب نیست و شاید هنوز آن چنان که باید و شاید وادار به پاسخگویی نبوده اند.

شمقدری تاکید کرد: من دعوت می کنم تا مسئولان بیایند و پاسخگوی کم کاری خود باشند و بگویند که چقدر از حال و روز جانبازان در دیار غربت خبر دارند؟ و چقدر به این جانبازان رسیدگی می شود؟ جانبازان پناهنده شده به کشورهای اروپایی تعدادشان کم نیست و ما در مسیر ساخت این مستند دوزنده های بسیاری در اروپا پیدا کردیم.

این مستندساز درباره تاثیر آثار ابراهیم حاتمی‌کیا در ساخت این مستند بیان کرد: برای نسل من فیلم های حاتمی کیا بسیار الهام بخش و از جمله فیلم هایی بود که از طبقه شبه روشنفکر در کشور جدا بود و این مسئله سبب شد تا نسبت فیلم های وی حس نوستالوژیکی برای من ایجاد شود و این مسئله که بخش هایی از فیلم های آقای حاتمی کیا در آثار من دیده می شود امری اتفاقی است و در مستند «33 سال سکوت» نیز سوژه اثرمان دقیقا همان شخصیت فیلم «از کرخه تا راین» بود.