چگونه برای کاندیدای موردعلاقه‌مان در انتخابات تبلیغ کنیم؟/ نامزدبازی در وقت اضافه!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ بلاخره انتظارها به سر رسید و فهرست رسمی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری رسماً رونمایی شد. حالا  ماییم و یکی از جذاب‌ترین رقابت های انتخاباتی تاریخ پس از انقلاب که جنس نامزدهایش، جور ِ جور است. بیست روز پر از تبلیغ، هیجان،شور و البته استرس انتظارمان را می‌کشد.

سراغ هر فعال دانشجویی یا سیاسی را که بگیرید، خاطرات شیرینی از روزهای حضور در «ستاد» برایتان خواهد داشت. واقعیت این است که تجربه حضور مستقیم و بی‌واسطه در ستاد انتخاباتی یک نامزد ریاست جمهوری و انجام  چندین کار جدی و عمیق در یک بازه زمانی کوتاه، از آن تجربه‌هایی است که هر جوان پرشور و دنبال هیجانی باید حداقل یک بار آن را تجربه کند. فعالیت در ستاد انتخاباتی نامزدها و کسب این تجربه های بامزه البته فوت و فن هایی دارد که می‎‌خواهیم مرورشان کنیم.

اول: اصلحت را قورت بده!

هشتگ‌ها و تَکرارها را، برای این یک انتخابات هم که شده کنار بگذارید. نامزد اصلح از دل این چیزها پیدا نمی‌شود. پیش از آنکه تصمیم‌تان را بگیرید، سراغ چند سایت و خبرگزاری بروید، یا اینکه اسم نامزدهای انتخابات را گوگل کنید تا سوابق و برنامه‌هایش را ببینید. البته هم ما می‌دانیم و هم شما، که انتخاب کاندیدای ریاست‌جمهوری با انتخاب همسر خیلی متفاوت است و لازم نیست روزها و هفته‌های متمادی را در پی یافتن نامزد آرزوها(!) صرف کنید. وضعیت کاندیداهای این دوره هم طوری است که  اگر سرتان را بالا بیاورید و وضعیت کشور را  به صورت اجمالی از نظر بگذرانید، همان اول یک نفر و یک ضربه‌گیر از دایره انتخاب‌‎هایتان کنار خواهند رفت.

پیشنهاد ما برای صرفه‌جویی در وقت و انرژی، سایت «آقای رئیس‌جمهور» به آدرس  irentekhabat96.com است. کاری از بروبچه‌های شبکه کانون‌های تفکر ایران(ایتان) که نامزدهای انتخابات را فقط و فقط با عینک «برنامه برای حل مسائل کلان کشور» رصد می‌کند. می‌توانید به این سایت بروید و نظرات نامزدها درباره مهم‌ترین مشکلات جاری کشور را مشاهده کنید. آخرش هم با شرکت در آزمون «انتخاب من»ِ این سایت، نظرات خودتان را با نظرات نامزدها بسنجید و ببینید نظرتان به کدام‌شان نزدیک‌تر است. گذشته از این راه‌های تحقیقاتی مجازی، اگر کمی زرنگ باشید و خودتان را یک طوری به رفقای تشکلی‌تان بچسبانید، می‌توانید همراه آنها در جلسات خصوصی با نامزدهای انتخابات یا نمایندگان آن‌ها حضور به هم برسانید. در این زمینه معمولاً بچه‌های بسیج از بقیه جلوتر اند و هنوز هیچ چیزی رسماً آغاز نشده، دوره می‌افتند و با نامزدهای مختلف از طیف‌های مختلف جلسه برگزار می‌کنند. حضور در این جلسه‌ها ضمن اینکه تجربه قشنگی است و حال می‌دهد، به شما در شناخت نامزد اصلح شدیداً کمک خواهد کرد. یک راه خیلی ساده‌تر هم، رفتن سراغ هواداران نامزدها و بحث‌کردن با آنهاست. معمولاً تیپ و نحوه بحث و قدرت استدلال هواداران یک نامزد،به شما دید خوبی می‌دهد و در انتخاب اصلح، موثر است.

تحقیقات‌تان که تمام شد و همه‌ اخبار را که زیر و رو کردید،می‌توانید به عالم هشتگ‌ها بازگردید و حالا برای نامزدی که اصلح می‌دانید، تبلیغ کنید. البته هنوز اصل قصه که ورود به هزارتوی «ستاد» است، باقی مانده.

دوم: ستاد، ستاد که میگن اینجاست؟

حالا که فرد مورد نظرتان را پس از تحقیقی سخت و جدی انتخاب کردید، وقت عمل است. پیدا کردن ستاد مرکزی نامزد اصلح‌تان در شهر و استان، کار سختی نیست و  با یک پرس و جوی ساده قابل حصول است. معمولاً هم اگر سراغ همان بچه‌های تشکلی دانشگاه‌تان بروید، راه را نشان می‌دهند و چه بسا همراه‌تان هم بشوند. ترجیحاً سعی کنید در اولین نوبت، با چندتا از رفقای هم‌فکرتان وارد ستاد بشوید تا همان اول ، احساس غریبی نکنید.

مراجعات به ستاد نامزدها معمولاً از چند حالت خارج نیست که یکی از مهم‌ترین حالت‌هایش، حالت ِ «میخوام کار کنم» است. شما هم علی‌القاعده برای همین هدف وارد شده‌اید و خب خیلی رک و صریح بروید سر اصل مطلب. تجربه نشان داده در بیش از 90 درصد ستادهای انتخاباتی، 90 درصد کارها روی زمین است و اعضای ستاد ،«آدم نداریم» و «بابا این چه وضعشه؟» از دهان‌شان نمی‌افتد. فلذا خیلی شیک و مجلسی از شما توانایی‌هایتان را می‌پرسند و شما هم می‌گویید و از همان لحظه می‌توانید کار خود را در ستاد نامزد اصلح‌تان شروع کنید.

سوم: لپ‌تاپ یا میکروفن؛ مساله این است!

کاندیداها در هر زمینه‌ای که فکرش را بکنند و اجازه‌اش را داشته باشند، ورود تبلیغاتی دارند. دم دستی ترین و البته مهم‌ترینش هم زمینه‌های رسانه‌ای است. تولید محتوا و خوراک در حوزه رسانه برای نامزدهای انتخاباتی از نان شب هم واجب‌تر است  و از این رو، واحد تولید محتوا قلب یک ستاد انتخاباتی محسوب می‌شود. می‌توانید آنجا را انتخاب کنید. در این صورت، باید علی‌الدوام پای لپ‌تاپ باشید، سرچ بزنید و برای فرد مورد نظرتان محتوای مناسب تبلیغاتی تولید کنید. این محتوا می‌تواند عکس‌نوشت، اینفوگرافی، متن، کلیپ یا هر چیز دیگری باشد.

پخش این محتواها هم البته سازوکارهای خاص خودش را دارد که این روزها موثرترینش، فضای کانال‌های تلگرامی و اکانت‌های توییتر است. احتمال دارد اگر وارد واحد فضای مجازی ستاد بشوید، مدیریت یک کانال یا یک حساب کاربری در یک شبکه اجتماعی را بدهند دست‌تان. شما هم باید بنشینید پای گوشی و محتوا منتشر کنید و به کامنت‌های ملت پاسخ بدهید. این تجربه از حیث تعامل با مخالفین کاندیدا، قطعاً قدرت استدلال‌تان را بهبود می‌بخشد و البته به همان میزان، شماره عینکی که به چشم می‌زنید یا خواهید زد را بالا می‌برد.

یکی از جذاب‌ترین واحدهای ستادی اما، واحدی است که اسمش در ستادهای مختلف متفاوت است اما کارش، یکی است: فرستادن سخنران به نقاط مختلف شهر و استان برای تبلیغ نامزد مورد نظر. به هر حال فرصت تبلیغات انتخاباتی بیست روز بیشتر نیست و نامزد عزیز روزی به یک استان هم که برود، نمی‌تواند تمام کشور را از فیض حضور خودش مستفیض کند. اینجاست که کار لایه‌های بعدیِ پیرامون نامزد جدی‌تر می‌شود. لایه اولی‌ها معمولاً سخنرانی‌های سراسری و مرکزاستانی را سروشکل می‌دهند و لایه‌های بعدی به ترتیب در سطح شهرستان و بخش و محله و شاید روستا. سهم شما در این پروپاگاندای چند لایه، احتمالاً می‌تواند یک سخنرانی در میان اهالی یک محله‌ی مرکز استان یا یک شهر از توابع استان‌تان باشد. به هیچ وجه چنین فرصتی را از دست ندهید. تردید نکنید حضورتان به عنوان سخنران در جمع مردم، هم قضاوت‌تان از جامعه را واقعی می‌کند، هم اعتماد به نفس‌تان تا سقف بالا می‌برد و هم یک عالمه مهارت دیگر را به آپشن‌هایتان می‌افزاید. حالا که دارید وقت می‌گذارید و برای نامزد اصلح‌ از نظر خودتان کار می‌کنید، چنین فرصت‌هایی را از دست ندهید.

چهارم: اینها را «پین» کنید

رقابت‌های انتخاباتی، شبیه یک تیغ دولبه است، همین‌قدر کلیشه‌ای و البته همین‌قدر مهم. حضور در این صحنه اگر با اصول و اسلوب‌های شرعی و اخلاقی همراه باشد، بی‌تردید هم حال‌تان را خوب می‌کند و هم خیر و برکت دارد. اما اگر برای کسب قدرت، تبدیل شدن به «چهره‌ی شیرین» ستاد فلان نامزد و یا احیاناً تخریب رقبا وارد ستاد کسی بشوید، احتمالاً آورده‌ای انتظارتان را نمی‌کشد. نگاه به آدم‌هایی نکنید که با هدف ماندن در قدرت و زدن رقبا، حتی در توییتر و تلگرام هم تروریسم ِ شخصیتی راه انداخته‌اند. نگاه به آنهایی نکنید که برای دو روز بیشتر توی پاستور ماندن، افتاده‌اند به فریب دادن مردم. شما با نیت ِ درست و اخلاقی وارد این کارزار بشوید. این طوری هم آخرت دارد، هم دنیا.

حواس‌تان به رفاقت‌ها باشد. مراقب باشید وسط دعوا و بحث و کل‌کل، رفاقت‌های چندین و چند ساله را قربانی رقابت‌های گذرای سیاسی نکنید. هر وقت دیدید کار دارد بالا می‌گیرد و صدایتان بالا رفته، نفس عمیق بکشید، بحث را قطع کنید و با خودتان این جمله را سه بار زمزمه کنید:« هر نامزدی که صلاحیتش توسط شورای نگهبان تایید شده، صالح است.» بعد هم بحث را جمع کنید و  با رفقایتان یک قرار تفریحی بگذارید.

گفتگو درباره عملکرد نامزدهای انتخاباتی و نقد آنها از مصادیق غیبت نیست اما مراقب باشید وارد زندگی شخضی نامزدها نشوید چون آنها هم پیش از آنکه کاندیدای ریاست‌جمهوری باشند، آدم اند و در مسائل شخصی می‌توانند مورد غیبت واقع شوند. کلاً اگر کار جدی انتخاباتی می‌کنید، باید مواظب احکام شرعی غیبت و تهمت و تمسخر باشید، چیزی که معمولاً کمتر به آن توجه می‌شود.

و پیشنهاد آخر اینکه سعی کنید حتماً خاطرات‌تان از این روزهای پر کار و جذاب را یک طوری ثبت کنید. شاید روزی آدم مهمی شدید و کسی پیدا شد و خواست خاطرات شما را منتشر کند و ملتی را در جریان تجربیات زیسته‌ی شما قرار دهد. حتی اگر چنین کسی هم پیدا نشد، حداقل در آینده یک نوه خواهید داشت که دوست دارد از خاطرات جوانی ِ بابابزرگش بداند و آنجاست که تجربه‌های روزهای انتخابات سال 96، حسابی به کمک‌تان خواهد آمد.