یادداشت/
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ همین چند روز پیش بود که اعضای سازمان ملل، همان ها که دور یک میز دایره می نشینند و برای دنیا تصمیم گیری می کنند تا مبادا حقی از مظلومی سلب شود، به احترام سقوط هواپیمای مسافربری مالزی یک دقیقه ایستادند. یک دقیقه هیکلشان را از روی صندلی هایشان جدا کردند. یک دقیقه به احترام 200، 300 نفری که در هواپیما جان دادند خودشان را جا به جا کردند. یک دقیقه ساکت شدند. یک دقیقه حرف نزدند. یک دقیقه دهانشان را بستند تا با بازماندگان یک سانحه هوایی هم دردی کنند.
حاکمان غربی آنقدر هم نوع هایشان را دوست دارند که برای خرس قطبی غمگین آرژانتینی طومار امضا می کنند و دستور می دهند هرچه زودتر با یک هواپیمای مجهز او را به باغ وحش های بهتر و خوش آب و هواتر منتقل کنند تا بشاش شود. در غرب همه منتظرند تا خرس قطبی افسرده، لبخند بزند مثلا! دوربین ها از چهره ی شاد او عکس یادگاری بگیرند. حتی اگر این وضعیت ادامه پیدا کند شاید تا چند روز آینده، سازمان ملل، همان ها که از صندلی هایشان جدا شدند و ایستاده برای هواپیمای مسافری سکوت کردند، قطعنامه علیه آرژانتین صادر کنند. اصلا چه معنا دارد که خرس قطبی لبخند نزند. سیاستمدار بلند پایه انگلیسی پیام داده است که هرچه زودتر لبخند را روی لبان خرس قطبی برگردانید!
شاید مضحک به نظر برسد ولی اصلا شوخی نیست که در همین استرالیا برای مرگ نهنگ هایی که خودکشی کرده اند! (یعنی هیچ انسانی در مرگ آنها دخیل نبوده و دلایل آن هنوز نامکشوف است) سالانه میلیون ها دلار هزینه می شود تا آن ها را به دریا برگردانند و حتی برای آنهایی که ناکام می شوند مراسم برگزار می کنند و غصه می خورند به شدت! حتی ممکن است تا چندی دیگر سازمان ملل مجبور شود یک روز خاص را نامگذاری کند به نام نهنگ و کلا در آن روز حرف نزنند اعضای آن. چون نهنگ ها حیوانات بزرگی هستند، یک دقیقه کفاف نمی دهد و باید کل روز سکوت کنند آقایان و خانم های محترم!
بعضی ها معتقدند که سازمان ملل دلسوزترین سازمان جهانی است. حتی از حزب سبزها که برای قطع درخت ها گریه می کنند نیز دلسوزانه تر با مسائل برخورد می کنند. فعلا بحث بر سر «دلسوزی» ، «دلواپسی» یا «دلاوری» سازمان ملل نیست. ما خیلی سوال داریم. ما خیلی حرف نگفته در گلویمان مانده است که به خاطر دلسوزی های آقایان و خانم ها نمی توانیم بگوییم. اگر حرف بزنیم انگ می خوریم که از تروریست ها دفاع کردیم. ما هیچ شکایتی نداریم اگر سازمان ملل سگ هایش را کنار خرس های قطبی در باغ وحش هایش نگه داری کند. درخواست ما از سازمان ملل این است که سگ های هارشان را با نهنگ های قاتلشان را در همان مکان های خوش آب و هوای اروپایی حفظ کنند. باور کنید اینجا هوا خوب نیست.
سازمان ملل خیلی سکوت به ما بدهکار است. خیلی باید سرپا بایستند. خیلی باید به خاطر ما از صندلی هایشان جدا شوند. خیلی باید این زن و مردها هیکل هایشان را جا به جا کنند. ما به جای 200، 300 نفر در یک سانحه، 200، 300 هزار نفر در یک جنگ نابرابر از دست دادیم. هزار برابر باید سرتان را پایین بیندازید، دست هایتان را در هم گره بزنید، مثل آدم های متمدن (فقط مثل آنها) دستمال سفید روی چشم بکشید و افسوس بخورید. به خاطر این همه جانباز شیمیایی و قطع نخاعی چند ساعت باید سکوت کنید؟! این سازمان ملل دلسوز که برای نهنگ ها جلسه فوق العاده تشکیل می دهد، نهنگ های قاتلش را از خاورمیانه ببرد تا نفس راحتی بکشند اهالی این نقطه ی زمین. اصلا این سگ ها و خرس هایشان را که دستشان به خون هزاران فلسطینی، آلوده است ببرند در مرکز اروپا اسکان دهند.
این سبزهایی که برای قطع درخت ها ناله می کنند، به خودشان بیایند. صدها کودک و زن و مرد را درو کردند و صدایشان درنیامد. این سکوت های سیاسی معنا ندارد. اگر راست می گویید همین جمعه یک راهپیمایی راه بیندازید در دفاع از مردم قلع و قمع شده ی فلسطین. راستی همه ی اعضای سازمان ملل هم دعوت هستند. می خواهیم «راهیپمایی سکوت» برگزار کنیم.
سازمان ملل نشینان عزیز و دلسوز! حالا هیکل هایتان را تکان دهید. از صندلی هایتان جدا شوید. به احترام 1000 کشته و زخمی فلسطینی به خیابان بیایید. مشت هایتان را گره کنید. ابروهایتان را درهم فرو ببرید. فریاد بزنید که با این نهنگ های قاتل هیچ بده بستانی ندارید. از سگ هایتان کمترید، اگر سر حرفتان نمانید.
ارسال نظرات