گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محمدحسین طارمی؛ سال‌های گذشته در ۱۶ آذر چند جوان در خون خود غلتیدند و حال ما به مناسبت این روز جشن می‌گیریم، استندآپ کمدی اجرا می‌کنیم و را به را دوستت دارم گروه سِون را پخش می‌کنیم و اصلا نمی‌دانیم چرا ۱۶ آذر روز دانشجو نام‌گذاری شد. ۱۶ آذر در این کشور روز دانشجو است. روزی که در آن شاه دانشجویان را به گلوله بست. در دههٔ ۲۰ پس از سقوط رضا پهلوی و ایجاد فضای بازتر، فعالیت‌های سیاسی در بین دانشجویان دانشگاه تهران بسیار افزایش یافت.
در این دوران حزب توده، از نفوذ بسیاری در بین دانشجویان برخوردار بود چنان‌که بنا به اخبار گوناگون، بیش از نیمی از دانشجویان دانشگاه تهران عضو یا هوادار این حزب بودند؛ اما در دوران نخست‌وزیری محمد مصدق و افزایش محبوبیت جبههٔ ملی در اوایل دهه ۱۳۳۰، محوریت این حزب در دانشگاه به چالش کشیده شد. پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، سازمان‌های سیاسی تشکیل دهنده جبهه ملی، برای دوره کوتاهی در یک ائتلاف ضعیف، به مقاومت سیاسی دست زدند و تظاهرات‌ها و اعتصاب‌های پراکنده‌ای در پاییز همان سال در دانشگاه تهران در تاریخ ۱۶ مهر و ۲۱ آبان، در اعتراض به محاکمه مصدق برگزار شد.
چند هفته پس از این وقایع، اعلام شد که روابط ایران و بریتانیا از سر گرفته خواهد شد و ریچارد نیکسون نایب ریاست جمهوری وقت آمریکا برای دیدار رسمی به ایران خواهد آمد. این موضوع بهانه لازم برای اعتراضات را فراهم کرد و در ۱۶ آذر به سفارش نهضت مقاومت ملی، دانشجویان فعال به سخنرانی در کلاس‌ها پرداختند و ناآرامی تمامی محوطه دانشگاه تهران را فرا گرفت. سربازان و نیروهای ویژه ارتشی پس از هجوم به دانشگاه، به کلاس‌های درس حمله کرده و صدها دانشجو را بازداشت و زخمی نمودند. نیروهای امنیتی در دانشکده فنی، اقدام به شلیک تیر کردند که موجب مرگ سه دانشجوی این دانشکده به نامهای احمد قندچی، آذر (مهدی) شریعت‌رضوی و مصطفی بزرگنیا شد. ۱۶ آذر توسط کنفدراسیون دانشجویان ایرانی خارج از کشور که مرکز اجتماع و مباحثه مخالفان حکومت پهلوی در خارج از ایران بود، روز دانشجو نامیده شد.
دانشجو موذن جامعه است
جمله معروف شهید بهشتی که دانشجو موذن جامعه است، اهمیت دانشجو بودن را بیان می‌کند. دانشجو باید در پی کسب دانش باشد و بخش اعظم این دانش مربوط به زمینه‌های علمی می‌شود که این مهم از اهمیت والایی برخوردار است؛ البته در کنار آن باید به این فهم رسیده باشیم که دانشگاه محلی برای فعالیت‌های اجتماعی، رشد کردن و آماده شدن برای ورود به جامعه است. تشکل‌های دانشجویی که از دهه ۲۰ فعال شدند، محدود و انحصاری بودند و به مرور زمان به گستردگی امروز رسیدند. فعالیت تشکل‌ها ادامه پیدا کرد تا در جریان انقلاب اسلامی پشت امام (ره) و مردم ایستادند. پس از انقلاب هم برخی تشکل‌ها از میان رفتند و برخی دیگر به قوت باقی ماندند. در اصل وظیفه تشکل ایجاد یک پایگاه برای رشد فرهنگی و سیاسی دانشجویان در دانشگاه است. تشکل های دانشجویی در عرصه های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و رفاهی حضوری فعال دارند.
دانشگاه پلی برای ورود به دنیای واقعی
در دوره دانشجویی آزادی عمل و فرصت بیشتری دارید. شما به‌یکباره مدیر زمان و اموال و بحران‌هایتان می‌شوید و باید تصمیم بگیرید آن‌ها را چطور خرج کنید و با چه دست‌فرمانی حل و فصلشان کنید، اما این کافی نیست؛ یعنی به عنوان کسی که در یک قدمی ورود به محیط کار دنیای واقعی و بیرون از دانشگاه هستید، نیاز دارید تا مدلی کوچک اما واقعی از محیط کار جمعی را چه در ارتباط با رشته تحصیلی و چه در ارتباط با علاقه‌مندی تجربه کنید و شبکه دوستانتان را گسترده‌تر. شما در دانشگاهید تا فاصله تصور و واقعیت را کوتاه کنید و این محقق نمی‌شود مگر با جدی‌گرفتن علاقه و دغدغه‌هایی که به‌خاطرش پا به دانشگاه گذاشتید. پس باید رشتۀ دغدغه خود را بگیرید و سررشته‌اش را در یکی از تشکل‌های دانشجویی پیدا کنید. حضور در تشکل‌های دانشجویی این فرصت را به شما می‌دهد تا زمان، اموال و بحران‌های یک مجموعه کوچک را هم اداره کنید و برای بحران‌های بزرگتر در آینده پخته شوید.
ابتدا تشکل‌ها را به خوبی بشناسید و به آن‌ها فرصت دهید خودشان را به شما معرفی کنند و بعد دست‌به‌کار شوید. همان‌طور که فضای انحصارگونه و تک صدایی تنوع را از بین می‌برد، در بسیاری از موارد حضور بیش‌ازحد و رقابت‌آمیز تشکل‌ها، آن‌ها را به‌جای حفظ جبهۀ مشترک، به جنگ داخلی می‌کشاند و به فضای دانشگاه آسیب می‌زند؛ پس موظف به حفظ تعادل هستیم.
کارگاه و دوره، سرگرمی قدیمی تشکیلاتی‌ها
شاید نیاز باشد به مناسب روز دانشجو، ذره بین نقد را به روی خودمان یعنی تشکیلاتی‌ها بگیریم. معضلی که شاید تشکیلاتی‌ها اخیرا درگیرش شده‌اند، رزومه‌های قطور است. اگر اهل بررسی سرمایه‌های انسانی یا گزینش بوده باشید در رزومه مراجعین طیف تشکیلاتی با تکثر حضور در دوره‌های آموزشی و مهارتی مواجه خواهید شد. گاهی به عنوان فراگیر و برخی به عنوان آموزگار. رزومه‌هایی که صاحب خود را آچار فرانسه‌ای بی‌بدیل و همه‌فن حریف معرفی می‌کند. خلق پول می‌دانید چیست؟ یعنی تولید و خرید و فروش که بازاری برایش نباشد ولی دولت‌ها برای رفع موقت مشکل و بدهی‌هایشان اسکناس بدون پشتوانه تولید می‌کنند. کار بعضی تشکیلاتی‌ها مثل خلق پول است. مدام خلق رزومه می‌کنند، بدون اینکه کاری رخ دهد و تولیدی شکل بگیرد. لشگری از رزومه داران می‌سازند، بدون آنکه اتفاق مثبتی رقم بخورد. در اصل تخصصی در این میان شکل نمی‌گیرد و فقط خلق تفاخر صورت می‌گیرد. خلق تفاخر به رزومه‌های قطور.
آفت خود برتربینی گریبان‌گیر تشکیلاتی‌ها
تشکیلاتی‌ها رصد خوبی دارند و مشکلات را بهتر و سریعتر از بقیه می‌بینند، دغدغه دارند و درد شناس هستند، وقایع را مشاهده می‌کنند و در پی راه حل مناسب هستند اما چند سالی می‌شود که خودشان دچار آفت شده‌اند! متاسفانه برخی تشکل‌ها سریع و دقیق‌ترین واکنش را برقراری دوره آموزشی می‌دانند که البته باید گفت سهل‌الوصل‌ترین کار هم همین است. راهکاری که ریشه‌اش در " ما می‌دانیم و دیگران نمی‌دانند" دارد و آفت خود برتربینی گریبان تشکل‌های دانشجویی-مردمی را گرفته است. متاسفانه در حال حاضر برخی خودشان را معلم تئوری‌های گوناگون می‌دانند و مربی میدانی شدن را کم ارزش می‌شمارند. باید گفت برخی تشکیلاتی‌ها کم نظیر هستند. هر شخصی که بعد از ثبت نام در تشکل اسم و رسمی دست و پا می‌کند و زمانی که به سطحی از اطلاعات می‌رسد، می‌شود آموزگار و حلال تمام معضلات. شاید چیزی شبیه معلم بازی کودکان باشد که امروز یکی شاگرد و فردا روز دیگری معلم. دوره‌هایی هم که برگزار می‌شود جالب است؛ از یمین تا یسار دوره‌ها را آباد می‌کنند و به قولی «فقط کم مانده به فرنی نمک بزنند». امیدوارم رفقای تشکیلاتی دلخور نشوند و به دنبال مصداق نباشند. بنده هم به شخصه در این دوره‌ها شرکت کرده‌ام و صد البته بر این باور هستم که کارگاه داریم تا کارگاه و بنده کاملا واقف بر برخی شرایط هستم.
محمدحسین طارمی - دبیر واحد تشکیلات جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.