باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی* یادم هست حدود 3 سال پیش بود که تازه دولت جدید با شعار تدبیر و امید دل عده ای را گرم کرده بود و مدام صحبت از جامعه جهانی و دیپلماسی و مذاکره و رابطه با کشور ها می زد، عده ای هم که «تازه به دوران رسیده بودند»، می گفتند: وااای چه می شود اگر با آمریکا و پنج کشور اروپایی بنشینیم پای میز مذاکره و بخندیم و توافق کنیم و آن همه دشمنی، شعار و احساسی بازی های انقلابی را برای همیشه کنار بگذاریم و کمی عاقلانه برخورد کنیم دولت قبل که یک مشت «موجی های زمان انقلاب» بودند و هنوز در حال و هوای سال57 و در سازمان ملل به جای اینکه کاری کنند که همه تشویق و تحسینشان کنند طوری سخن از جنایات و خیانت های آمریکا و هم پیمانانش علیه ایران میگفتند که چندین کشور اروپایی و نماینده آمریکا مجلس را ترک میکرد، گویی الان اوایل انقلاب است اما حالا عده ای سر کار آمده اند که «الحمدلالله موجی نیستند» یعنی اصلا زمان جنگ و انقلاب ایران نبودند؛ بلکه در آمریکا مشغول تحصیل بودند و بسیار باسوادند و منطقی نه احساسی و افراطی.
هر چه نیروهای انقلابی داد زدند، فریاد زدند همایش برگزار کردند، التماس کردند که به پیر به پیغمبر این راه نیست چاه است ما دلواپسیم ما نگرانیم در مقابل به آنها برچسب بی سوادی و بی شناسنامه بودن و کاسب تحریم بودن میزدند و برای مردم مدام تبلیغ میکردند و وعده می‌دادند و جشن برگزار می کردند و خودشان از خودشان تقدیر میکردند، هرچه هم رهبری فرمود : من به این مذاکرات خوش بین نیستنم، من به آمریکا اعتماد ندارم، کلید حل مشکلات کشور در لوزان و ژنو و نیویورک نیست، چشمتان به دست دشمن نباشد که کی فلان تحریم را برمیدارد به درک، نگاه کنید ببینید خودتان چکار میتوانید بکنید؛ اما گوششان بدهکار نبود که نبود. مدام وعده مدام مذاکره مدام جشن و اما . . . بالاخره پس از 2 سال و اندی مذاکره اعلام کردند که به توافق جامع رسیدیم و اجرایی می شود و این پایانی است بر تحریم و دشمنی و آغازی است بر ورود به بازارهای جهانی و . . .
روزها گذشت ما به همه تعهدات خود طبق گزارش آژانس انرژی اتمی عمل کردیم تمام دستاورد مصطفی احمدی روشن و شهریاری ها و علی محمدی ها را به باد دادیم / دو سوم از سانتیریفیوژ ها را از بین بردیم و از چهار مرکز غنی سازی سه تا را تعطیل کردیم، از 300 تن اورانیوم غنی شده فقط 400 کیلو باقی گذاشتیم و از همه مهمتر قلب رآکتور آب سنگین اراک را با آن همه زحمت و هزینه خارج کردیم و جای آن را پر از سیمان پر کردیم و تعهد دادیم تا سال‌ها جاسوس های بازرس نمای آژانس بر حساس ترین نقاط کشور نظارت کنند تا اقتصاد کشور متحول شود؛ اما زهی خیال باطل که وقتی موقع عمل تعهدات طرف مقابل شد او چنان کلاهی سرمان گذاشت که در طول تاریخ سر هیچ کس نرفته بود صحبت از حقوق بشر کرد از سامانه موشکی ایران از عدم رعایت حقوق همجنس بازان از تحریم های بیشتر از تحدید‌های مکرر سوئیفت همچنان بعد از گذشت چند ماه مسدود ماند و فقط چند کانال محدود ارائه شد آمریکا هم همچنان درصد بالایی از پول های بلوکه شده ما را نگه داشته، هر روز یکی از سخنگو های کاخ سفید ما را تحدید به تحریم می کند و خبر از طرح تحریم های جدید به بهانه های گوناگون می دهد.
آه آه که ما مایه عبرت دنیا شدیم و سال‌های بعد وقتی که نیستیم از حماقت ما سخن می‌گویند که چقدر راحت حاصل سال‌ها زحمت دانشمندانمان را به باد دادیم و سال‌ها دشمن خود را ناظر برخود کردیم و خود را تحقیر کردیم.
یادتان هست رهبر مظلوم انقلاب فرمود هسته ای بهانه است . . .
یادتان هست فرمود اگر هسته ای را بدهید به بهانه حقوق بشر و دفاع از تروریست و غیره دوباره تحریممان می کنند . . .
یادتان هست که فرمود: من به این مذاکرات امیدی ندارم و خوش بین نیستم . . .
یادتان هست فرمود: کلید حل مشکلات در لوزان و ژنو و نیویورک نیست.
حالا پس از این همه وعده و جشن و سر و صدا 13 طرح جدید تحریم علیه ایران در مجلس سنا در حال پیگیری است همچنان مشکل عدم آرامش در منطقه ماییم و همچنان گزینه نظامی روی میز است و هر روز حرف از هماهنگی بیشتر جهت مقابله با ایران می زنند و علیه ما به شوای امنیت شکایت می کنند و آش همان آش است و کاسه همان کاسه فقط ما تحقیر شدیم و تمام زحمات دانشمندان شهیدمان را به هوای گندم ری از دست دادیم .
آری این است حاصل کار بی سواد های تحصیل کرده، خرید چند هواپیما و رفت و آمدهایی که به تعبیر رهبری تا کنون هیچ اثر مثبتی نداشته حالا فهمیدم چرا رهبری فرمود:
من دیپلمات نیستم من انقلابی ام
احمدمحمدزاده - فعال دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است
ارسال نظرات