گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ نخستین فرستنده تلویزیونی تاریخ ایران ساعت 17 جمعه، یازدهم مهرماه سال 1337 آغاز به کار کرد و از آن تاریخ به بعد، ایران نیز صاحب این تکنولوژی شد که هنوز که هنوز است جایگاه ویژه‌ای در میان ایرانیان دارد و کمتر خانه‌ای در ایران پیدا می‌شود که تلویزیون نداشته باشد.
تا سال 1337 رادیو یکه‌تاز تکنولوژی‌های ارتباطی موجود در ایران بود و ایران هنوز تلویزیون را وارد نکرده بود، اما در این سال یکه‌تازی رادیو به پایان رسید و پای جعبه‌ای که بعدها جعبه جادو نام گرفت به ایران و خانه‌های ایرانیان باز شد.
وقتی تأسیس تلویزیون قسمت جوان کازرونی نشد و قرعه به نام پاسال افتاد
البته گویا قبل از سال 37 هم برای راه‌اندازی تلویزیون تلاش‌هایی شده بود، اما آن تلاش‌ها در نهایت به سرانجام نرسید؛ این در حالی است که فکر راه‌اندازی تلویزیون در ایران به سال 1335 برمی‌گردد. در آن سال جوانی اصفهانی به نام کازرونی که خانواده ثروتمندی داشت و در خارج از کشور، کارگردانی سینما خوانده بود به این فکر افتاد که در ایران تلویزیون تاسیس کند تا از این طریق هم ایران صاحب تلویزیون شود و هم یک منبع درآمد مطمئن برای خود او ایجاد گردد. او حتی با شرکت‌های خارجی که فرستنده‌های تلویزیونی تولید می‌کردند، وارد مذاکره شد، اما این صحبت‌ها به نتیجه نرسید و قرعه به نام حبیب‌الله پاسال افتاد تا تأسیس تلویزیون در ایران را به نام خود ثبت کند.
اولین تلویزیون ایرانی هم یک تلویزیون خصوصی بود که حبیب‌الله ثابت پاسال پیشنهاد تأسیس آن را داد. از آنجایی که پاسال مورد اعتماد دربار و شخص شاه بود، با پیشنهاد او موافقت شد و مجلس شورای ملی در تیر ماه سال 1337 ماده‌ای را با چهار تبصره تصویب کرد که طبق آن اجازه داده می‌شد یک فرستنده تلویزیونی تحت پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران ایجاد شود. این فرستنده تا پنج سال از پرداخت مالیات معاف بود و تمام برنامه‌های آن از مقررات اداره کل انتشارات پیروی می‌کرد.
منوچهر نوذری اولین مجری تاریخ تلویزیون ایران بود
به این ترتیب بود که اولین فرستنده تلویزیونی ایران ساعت 17جمعه، یازدهم مهرماه 1337 اولین برنامه خود را پخش کرد. اولین مجری تاریخ تلویزیون ایران هم مرحوم منوچهر نوذری بود که اولین جمله را در تلویزیون گفت؛ «تصویر من را در جعبه‌ای می‌بینید که اسمش تلویزیون است» و در واقع این جعبه عجیب و غریب را به مردم معرفی کرد.
این فرستنده که «تلویزیون ایران» نام گرفته بود، از آن جایی که خصوصی بود و از طرف دولت بودجه‌ای برای آن در نظر گرفته نشده بود، به درآمدهایی متکی بود که از آگهی‌های تجاری و تبلیغاتی بدست می‌آورد.
برنامه‌هایی که در روز افتتاح تلویزیون پخش شد
در روز افتتاح تلویزیون نمایندگان مطبوعات یکی، دو ساعت زود‌تر از موعد تعیین شده که ساعت 5 عصر بود در محل افتتاح حاضر شدند تا چیزی از چشمانشان دور نماند. مراسم طبق وعده از ساعت 5 آغاز شد. پخش پیام شاه که از کاخ اختصاصی‌اش قرائت شد، به اضافه پخش فیلم مسافرت او به ژاپن، قرائت پیام نخست‌وزیر و صحبت‌های وزیر پست و تلگراف و حبیب‌الله ثابت و پسرش ایرج (مدیرعامل تلویزیون) و پخش چند برنامه نمایشی و موسیقایی از برنامه‌های روز افتتاح تلویزیون بود.
پخش برنامه‌های تلویزیون ایران از فردای آن روز یعنی شنبه، دوازدهم مهر به طور رسمی آغاز شد. برنامه‌های تلویزیون در نخستین روزها از ساعت 6 عصر شروع می‌شد و تا 10 شب ادامه داشت. در این چهار ساعت معمولاً هر روز ابتدا برنامه‌هایی مخصوص خردسالان و کودکان و سپس برنامه‌های ورزشی، فیلم سینمایی، تدریس زبان، اخبار و بحث‌های روان‌شناسی پخش می‌شد.
وقتی مانع شرعی تماشای تلویزیون از میان برداشته شد
در ابتدای ورود تلویزیون، مانند هر تکنولوژی دیگری تنها ثروتمندان بودند که می‌توانستند آن را بخرند و از آن استفاده کنند و مردم عادی از تماشای آن محروم بودند، اما پس از گذشت سال‌ها و افتتاح تلویزیون ملی و ارزان‌تر شدن این جعبه جادو اقبال مردم به خرید آن افزایش یافت. البته تا پیش از پیروزی انقلاب، تماشای تلویزیون چندان رواج پیدا نکرده بود که تمام خانواده‌های ایرانی را شامل شود؛ چون بسیاری از مردمی که اعتقادات مذهبی داشتند به علت برنامه‌های ضد اخلاقی که از تلویزیون پخش می‌شد، طبق فتوای مراجع تقلید خود تماشای آن را تحریم کرده بودند. پس از پیروزی انقلاب بود که موانع شرعی تماشای تلویزیون نیز از میان برداشته شد و با توجه به ارزان‌تر شدن، باعث شد تلویزیون از حالت یک کالای لوکس خارج شده و به یکی از لوازم ضروری هر خانه و خانواده ایرانی تبدیل شود.
امروز دیگر خبری از تلویزیون خصوصی نیست و رسانه ملی تنها تلویزیون ملی و دولتی ایران است که شبکه‌های متعددی دارد و شامل 16 شبکه سراسری، 10شبکه برون مرزی و 34 شبکه استانی و محلی می‌شود.