به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محیط طباطبایی - مشاور ریاست پژوهشکده میراث فرهنگی اظهار داشت: زمانی که برای رویدادی روزی در تقویم تعیین می‌شود بهانه‌ای ایجاد خواهد شد تا به آن فرد، پدیده یا رویداد بیندیشم و درباره آن گفت‌وگو کنیم. به عبارتی به یاد بیاوریم که تهران کجاست و تهرانی‌ها چه کسانی هستند و تهران چه نقشی در کشور دارد؟ جایگاه آن در امروز و فردای ما در بحث توسعه کجاست؟
وی افزود: در واقع روز بهانه است تا به فرد یا رویداد یا پدیده بیشتر توجه شود. ضمن اینکه اگر پدیده‌ای با مشکلی مواجه نباشد نیاز ایجاد روز در تقویم ندارد. قطعاً برای معضلات، پدیده‌ها و موضوعاتی که باید به آنها بپردازیم و سعی کنیم تا وضع آن پدیده را بهبود ببخشیم برای توجه مجدد نیاز به ایجاد یک روز است.
این مشاور ریاست پژوهشکده میراث فرهنگی و گردشگری درباره تاثیرات مخرب توسعه بر پایتخت ادامه داد: حال اینکه روز تهران چه روزی است، بحث دیگری است اما پائیز، فصل خوبی برای تهران است و نسبت به سایر فصول تهران از ویژگی‌های خوبی برخوردار است البته تا قبل از این تغییرات اقلیمی دارای پائیز بسیار طولانی در شهر تهران بودیم اما امروز تهران از آن پائیز به علت رفتارهایی که در قالب توسعه انجام دادیم، برخوردار نیست و محیط زیست خودمان را دچار آسیب و صدمه کردیم.
محیط طباطبایی با طرح پرسشی درباره مشکل ترافیک تهران در این برنامه رادیویی با موضوع (روز تهران) بیان کرد: تهران مشکلات اساسی دارد که با ساختن پارکینگ، کشیدن اتوبان، افزایش طول و عرض خیابان‌ها مشکلات آن حل نمی‌شود. این در حالی است که شهری مانند لندن با جمعیت و تعداد ماشین بیشتر دارای معضل ترافیک تهران نیست.
وی عنوان کرد: در اروپا، شهر را شهر می‌بینند در حالی ما در مدیریت شهری، تمام تهران را شهر نمی‌بینیم. اگر با این نگاه تهران را می‌دیدیم در وسط شهر اتوبان نمی‌کشیدیم! زیرا اتوبان یک پدیده ارتباطی بین شهری یا جاده است. وقتی می‌گوییم جاده، منظور خارج از شهر است. در حالی که درون شهر را خیابان به هم وصل می‌کند و خیابان یک عرصه مدنی حیات اجتماعی است.
این رئیس کمیته ملی ایکوم ایران خاطرنشان کرد: خیابان خود یک مقصد شهری است. بر همین اساس زمانی جاده ولی‌عصر داشتیم و زمان دیگری تبدیل به خیابان ولی‌عصر شد. این تغییر به دلیل تحولات اجتماعی است که آن را به صورت یک عرصه اجتماعی درآورد. بنابراین کشیدن اتوبان در وسط شهر نتیجه این است که مدیریت شهری داخل یک شهر است و با ساختن اتوبان را تبدیل به یک مجمع‌الجزایر می‌کند. اتفاقا این اتوبان نه تنها فاصله‌ها را نزدیک نمی‌کند بلکه فاصله‌ها را دور و هزینه‌ها را بیشتر می‌کند.