همه در انتظار بهترین تیم ملی ده سال اخیر/ بازیکنان «کی‌روشی» برگ برنده مرد پرتغالی

گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو_ محمدصالح سلطانی، تیم ملی، در ده سال اخیر هیچ وقت شرایطی به خوبی امروزش نداشته است. انگار وقت برداشت محصول سال‌ها حضور و تلاش کی‌روش در ایران رسیده است. پنج و نیم سال از حضور مرد پرتغالی در ایران می گذرد و حالا بلوغ اندیشه ها و برنامه های او در تیم ملی، به وضوح دیده می شود. سبک بازی ملی پوشان به طور کامل «کی‌روشی» شده است. تیمی که بیش و پیش از هرچیزی، خوب دفاع می کند و سخت گل می خورد. و در کنار این موضوع، با تیمی غنی در فاز هجومی مواجهیم. سردار در روسیه و جهانبخش در هلند، انگار نسخه های  جدید و مدرنی از دایی و کریمی و باقری هستند. به همان اندازه پرشور و به همان اندازه درخشنده در اروپا! ساختار تیم کامل است و به قول عادل، کادر فنی تیم با یک «دردسر شیرین» برای انتخاب ترکیب اصلی روبروست.

از دروازه شروع کنیم. جایی که احتمالا حقیقی باز هم انتخاب اول کی‌روش است. گلر جوان، کم سروصدا و البته موفق این روزها که درخشندگی اش در جام جهانی،خاصه در نبرد با نیجریه و آرژانتین، به این زودی ها از یاد هواداران نخواهد رفت. حضور او، بیرانوند و مظاهری و عدم حضور سیدمهدی رحمتی، به تنهایی گویای یکی دیگر از اتفاقات مثبتی است که پس از ورود کی‌روش در فوتبال ایران افتاده است: رسوخ تفکر حرفه ای و حذف تدریجی بازیکن سالاری.

برای خط دفاع اما انتخاب از میان این همه مهره آماده کار سختی است. پژمان منتظری و جلال حسینی، سالهاست که در قلب دفاع تیم ملی حضور دارند و حالا هم آماده به نظر می رسند اما حضور پدیده هایی مثل محمد انصاری و سعید آقایی، کار آنها را برای حضور در ترکیب اصلی سخت کرده است. کی‌روش از حالا دارد نسل جدید تیم ملی، که احتمالا استخوان بندی تیم در جام جهانی و ملت های آسیای بعدی است، را سروشکل می دهد. نسلی که زیر پوست تیم آماده و بالغ این روزها، در حال رشد کردن است.

در خط هافبک، حضور امید ابراهیمی در کنار کاپیتان آندوی باتجربه، نوید بخش یک کمربند میانی محکم برای تیم ملی را می دهد. جلوی اینها باید منتظر درخشش اشکان دژاگه و احتمالا وحید امیری باشیم. داریوش شجاعیان، فانتزی باز ترین بازیکن حال حاضر تیم ملی هم گزینه ایده آلی برای بازی سازی و مدیریت نبض هجومی تیم است. چه کسی می داند، شاید علی کریمی بعدی فوتبال ایران، داریوش باشد!

در خط حمله  اما با یکی از آینده دار ترین ترکیب های تاریخ تیم ملی مواجهیم. سردار آزمون، با درخشش های اخیرش در لیگ روسیه، شانس اصلی ایستادن در نوک پیکان حمله است اما مهدی ترابی جوان، بدون شک رقیبی جدی برای اوست. حضور علیرضا جهانبخش، مسعود شجاعی، اشکان دژاگه و وحید امیری، با قابلیت های بالا در فاز هجومی، یکی از رشک برانگیز ترین ترکیب های هجومی فوتبال ایران را ساخته است.

از این حرفها گذشته، تیم ملی امروز چیزهایی دارد که در گذشته به ندرت می توانستیم آنها را ببینیم. این تیم، نظم و انضباطی مثال زدنی دارد، بازیکی در آن گردن کشی نمی کند، خبری از حاشیه و حواس پرتی نیست، تیم فقط یک ستاره دارد و آن، خود آقای سرمربی است.  مدرن ترین تجهیزات برای آنالیز عملکرد بازیکنان به کار گرفته می شود و حالا با تغییر اسپانسر لباس تیم ملی از شرکتی گمنام به آدیداس بزرگ، انگار همه چیز آماده ی درخشش یوزپلنگان است.

چهارسال پیش را به یاد می آوریم؛ روزهای پرفراز و نشیب تیم ملی را. برد ازبکستان به لطف داور، با گل دقیقه 91 خلعتبری. و بعد توقف مقابل همین قطر و تحقیر برابر لبنان. پایان دوران ناکامی با برد حماسی ده نفره مقابل کره، زیر باران آزادی. و دوباره فرود با شکست از ازبکستان زیر تگرگ. پرواز حاشیه ها و کنار گذاشته شدن دوسه بازیکن ستاره و محبوب. و یک پابان دراماتیک باورنکردنی 9 امتیازی با شکشت قطر و لبنان و کره جنوبی. تیم کی‌روش حالا بالغ تر از آن روزهاست. تاکتیک های منظم تری دارد و یاغی هایش، خسته و سرافکنده دیگر جایی در تیم ملی ندارند. همه بازیکنان خوب می دانند که در چه تیمی، برای چه پرچمی و تحت هدایت چه مربی بزرگی بازی می کنند. کی‌روش حالا خودش را در فوتبال ایران تکثیر کرده و با حضور مربیان جوانی چون ویسی، خطیبی، گل‌ محمدی و منصوریان، لیگ ایران بیش از هر زمان دیگری مدرن و استاندارد به نظر می رسد. روح فوتبال مدرن، به لیگ ایران دمیده شده است.

اگر اتفاق خاصی نیفتد، اگر حاشیه ای بی موقع گریبان تیم ملی را نچسبد، اگر کارشناسان وطنی قصد حمایت کنند و تحمل داشته باشند؛ به نظر می رسد داستان تیم باثبات و تکامل یافته کی روش به بهترین قسمت های خود رسیده است. فقط کافی است که ستارگان کم فروغ این روزهای استقلال و جوان های هنوز ندرخشیده ی ویسی در سپاهان هم به اوج برسند تا تیم ملی از این چیزی که امروز هست هم وحشتناک تر و مقتدرتر به نظر برسد.

مربی عالی، بازیکنان باکیفیت، تیم آنالیز قوی، حمایت مردمی، تجهیزات مناسب و البته روحیه جنگندگی. یک تیم ملی برای حماسه ساختن به چه چیزی بیشتر از اینها نیاز دارد؟