دانشجوی دکترای فردوسی مشهد:
به گزارش خبرگار خبرگزاری دانشجو از مشهد، حسین آبادی شب گذشته در سلسه «نشست‌های بازخوانی انتقادی و روانکاوی» که در سازمان مرکزی جهاد دانشگاهی مشهد برگزار شد، گفت: هنگامی که از کلمه خودشیفتگی استفاده می‌کنیم در فرهنگ عامه، دو معنای خودشیفتگی یک نفر و یا اختلال شخصیت یک نفر برداشت می‌شود؛ اما منظور ما از خودشیفتگی در این جلسه یک دوره رشد روانی و جسمی است.
وی در ادامه به مقاله‌ای از فروید در رابطه با نارسیزیسم اشاره کرد و افزود: فروید در این مقاله کامل‌ترین مفهوم را برای کلمه نارسیزیسم به کار برده و در چند مقاله این مفهوم را گسترش داده است.
این دانشجو ادامه داد: برخی گمان می‌برند که خودشیفتگی دلالت بر یک انحراف جنسی البته نه آن مفهومی که عامه از انحراف جنسی تصور می‌کنند، دارد؛ اما فروید در مقاله‌ای مشخص می‌کند این امر دلالت بر هیچ انحرافی ندارد.
حسین آبادی با اشاره به این‌که فروید تصمیم گرفت از خودشیفتگی به عنوان یک مرحله‌ای بهنجار از یک رشد نام ببرد، در رابطه با تفاوت بین بیماران روان پریش و بیماران نوروتیک تصریح کرد: بیماران نوروتیکی دچار فقدان رابطه با واقعیت شده و از خاطرات کمک می‌گیرند و از نوعی دخل و تصرف در رابطه با بیرون استفاده می‌کنند.
وی ادامه داد: اما رابطه روان پریش‌ها با بیرون از بین رفته است و به دنیای درون می‌پردازد. این بیماران جایگزینی از بیرون برای خود می‌سازند و در حقیقت دچار توهم می‌شوند.
این دانشجو با بیان این موضوع که قبایل بدوی و کودکان نیز دچار نوعی خودشیفتگی و روان پریشی هستند، بیان داشت: به طور مثال شاید بارها از کودکان خود شنیده باشید که گفته باشد من هواپیمایی در آسمان را لمس کرده‌ام. بزرگسالان این سخنان را باور نمی‌کنند؛ اما کودکان می‌توانند با تخیلات خود به این امور دست یابند و یا قبایل بدوی نیز تصور می‌کنند با بیان برخی کلمات و وردها از آنان محافظت می‌شود.
حسین آبادی گفت: فروید معتقد است خودشیفتگی مرحله‌ای است که ممکن است باقی مانده آن تا انتهای زندگی با فرد بماند.
ارسال نظرات