امروز غزه و فلسطین عرصه رسوایی غرب است/ حمایت از فلسطین واجب کفائی است

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ امام خمینی (ره) در 16 مرداد سال 1358 پس از بمباران جنوب لبنان توسط اسرائیل، آخرین جمعه ماه رمضان را به عنوان «روز قدس» انتخاب کردند تا در این روز مسلمانان تمام دنیا همبستگی خود را با مردم مسلمان فلسطین در قالب برگزاری راهپیمایی نشان دهند. به این ترتیب، آخرین جمعه ماه رمضان در تقویم جمهوری اسلامی، «روز قدس» نام گرفت و 35 سال است که مردم روزه‌دار ایران و سراسر دنیا با برگزاری راهپیمایی این روز را گرامی می‌دارند.

در این گزارش نگاهی داریم به سخنانی که مقام معظم رهبری پیرامون مساله فلسطین و غصب آن توسط صهیونیست‌ها و اهمیت برگزاری روز قدس بیان کرده‌اند.

گاهی شنیده می‌شود که کسانی می‌گویند: فلسطین یک مسئله عربی است. این سخن به چه معنی است؟ اگر مقصود آن است که عرب، احساسات خویشاوندانه‌تری دارد و مایل است خدمت و مجاهدت بیشتری تقدیم کند، ‌این چیز پسندیده‌ای است و ما به آن تبریک می‌گوییم. ولی اگر معنی این سخن آن است که سران برخی کشورهای عربی به ندای یاللمسلمین مردم فلسطین کمترین توجهی نکنند و در قضیه مهمی مانند فاجعه غزه با دشمن غاصب و ظالم همکاری کنند و بر سر دیگران که ندای وظیفه، آرامشان نمی‌گذارد فریاد بکشند که شما چرا به غزه کمک می‌کنید، در این صورت هیچ مسلمانی و هیچ عرب‌ غیور و با وجدانی این سخن را نمی‌پذیرد و گوینده آن را از سرزنش و تقبیح معاف نمی‌سازد.

کمک همه جانبه به مردم فلسطین و حمایت کامل از آنان واجب کفائی بر همه مسلمانان است. دولت‌هائی که به جمهوری اسلامی ایران و برخی دیگر از کشورهای مسلمان به خاطر کمک به فلسطین خرده می‌گیرند، خود متحمل این کمک و حمایت شوند تا تکلیف اسلامی از دیگران ساقط شود، ‌و اگر همت و توان و شجاعت آن را ندارند، بهتر است به جای خرده‌گیری و کارشکنی، قدرشناس اقدامات مسئولانه و شجاعانه دیگران باشند.

«بیانات در چهارمین کنفرانس حمایت از ملت فلسطین، 14/12/1387»

هر کس در دنیای اسلام، امروز قضیه غزه را یک قضیه منطقه‌ای و شخصی و محلی بداند، دچار همان خواب خرگوشی‌ای است که پدر ملت‌ها را تا حالا درآورده است. نه، این قضیه غزه، فقط قضیه غزه نیست؛ قضیه منطقه است. فعلاً آنجا نقطه ضعیف‌تر است، تهاجم را از آنجا شروع کردند و اگر موفق شدند، دست از سر منطقه بر نمی‌دارند.

دولت‌های کشورهای مسلمانی که حول و حوش آن منطقه هستند و کمکی که باید بکنند ومی‌توانند بکنند، نمی‌کنند، دارند اشتباه می‌کنند؛ اشتباه می‌کنند. هر چه در این منطقه میخ اسرائیل بیشتر فرو برود، تسلط استکبار بیشتر بشود، بدبختی این دولت‌ها و ضعف و ذلت این دولت‌ها بیشتر خواهد شد. چرا ملتفت نیستند؟ و دولت‌ها، ملت‌ها را هم دنبال خودشان به ذلت می‌کشانند. یک دولت ذلیل و مطیع و وابسته، یک ملت را مطیع و ذلیل و وابسته می‌کند. این است که ملت‌ها باید به خود بیایند.

«بیانات در دیدار مردم قم به مناسبت قیام نوزدهم دی، 19/10/1387»

امروز ترفند صهیونیست‌ها و پشتیبانان‌شان - که دولت امریکا مهم‌ترین پشتیبان آنهاست - این است که از نام زیبای صلح استفاده می‌کنند: آقا صلح کنید؛ این حرف‌ها چیست!؟ بله؛ صلح چیز خیلی خوبی است؛ اما صلح کجا و با چه کسی!؟ کسی وارد خانه شما شده، به‌زور در را شکسته و شما را کتک زده، به عیال و اولادتان اهانت کرده و از سه اتاقی که شما دارید، دو تا و نصفش را گرفته نشسته است؛ بعد بگوید شما چرا بیخودی مرتب به این و آن شکایت می‌کنید؛ مرتب دعوا و معارضه می‌کنید؛ بیایید با هم صلح کنیم. آیا این صلح شد!؟

صلح این است که شما از خانه بیرون بروید؛ اگر با هم جنگی داشتیم، آن وقت بیایند صلح‌مان بدهند. . . اگر آنها به حق خودشان قانع شوند - یعنی خانه را که فلسطین است، به صاحبان خانه واگذار کنند و سراغ کار خودشان بروند؛ یا از دولت فلسطین اجازه بگیرند و بگویند به ما اجازه دهید تعدادی از ما، یا همه ما در این کشور بمانیم - کسی با آنها جنگی نخواهد داشت. جنگ این است که آنها غاصبانه و زورگویانه وارد خانه دیگران شده‌اند؛ آنها را از خانه بیرون کرده‌اند و الان هم به آنها ظلم می‌کنند. الان هم به همه کشورهای منطقه ظلم می‌کنند و تهدیدی برای همه هستند. بنابراین، اینها صلح را هم مقدمه‌ای برای تجاوز بعدی می‌خواهند! اگر صلحی برقرار شود، مقدمه‌ای است برای این‌که بعد بتوانند طور دیگری تجاوز و تعدی کنند.

«بیانات در خطبه‌های نمازجمعه، 10/10/1378»

امروز یکی از بزرگ‌ترین مصائب دنیای اسلام این است که دشمنان اسلام کاری کرده‌اند که آنچه باید وسیله اتحاد مسلمین شود - یعنی وجود دشمن، وجود صهیونیست‌های غاصب - وسیله اختلاف آنها شده است! کاری کرده‌اند که بعضی از دولت‌های مسلمان، این را وسیله‌ای برای قرار گرفتن در مقابل برادران خود بکنند و حقیقتاً اختلاف به وجود آید؛ در حالی که بودن چنین دشمنی در قلب کشورهای اسلامی، باید مسلمانان را به هم نزدیک کند؛ جبهه واحد تشکیل دهد و ید واحد به وجود آورد. این گناه هم به دخالت و دست‌اندازی‌های استکبار برمی‌گردد. اگر حمایت‌های استکبار و در رأس آنها امریکا از اشغالگران فلسطین و تروریست‌های بین‌المللی، که در قلب کشورهای اسلامی متمرکز شده‌اند - یعنی همین حاکمان فعلی دولت جعلی اسرائیل - نبود، قدرت ماندن نداشتند.

«بیانات در دیدار کارگزاران نظام، 21/4/1377»

امروز غزه و فلسطین عرصه رسوایی غرب است. غرب با ادعای حقوق بشر بزرگ‌ترین و فجیع‌ترین نقض حقوق بشر را در غزه ندیده گرفته. تا روزهای متمادی غربی‌ها در سال گذشته یک کلمه حرف به نفع مردم غزه و در دفاع از آنها نزدند. روزهای متمادی پشت سر هم می‌گذشت، ما هی گوشمان بود ببینیم آیا از اروپا - از امریکا که هیچ - از سازمان‌های حقوق بشر، از سازمان‌های به اصطلاح مدافع آزادی، یک کلمه حرف به نفع مردم غزه صادر می‌شود؟ نمی‌شد. بعد از آنی که سر و صدای مردم بلند شد، مردم در کشورهای مختلف سر و صدا کردند، راهپیمایی کردند، تظاهرات کردند، حرف زدند، رسوایی بالا گرفت، شروع کردند به حرف زدن؛ فقط حرف! غرب هیچ گونه حمایتی از مردم غزه نکرد؛ در مقابل یک چنین فاجعه عظیمی که جلوی چشم همه داشت اتفاق می‌‌افتاد. تا امروز هم باز غرب در همان مواضع است. سازمان ملل خودش را رسوا کرد. امریکا رسوا بود و رسواتر شد.

«بیانات در دیدار شرکت کنندگان در افتتاحیه همایش غزه، ‌8/12/1388»

دستگاه‌های استکبار و سیاست‌های استکباری همه تلاش خودشان را به کار بردند که جمهوری اسلامی را منصرف کنند از حمایت فلسطین. ما ایستادیم پای مسئله فلسطین. سعی کردند مسئله مذهبی و طائفی را بزرگ کنند؛ جمهوری اسلامی در کنار برادران مسلمان خود از هر مذهب، از شیعه و سنی و فرَق مختلف اسلامی ایستاد.

هر جا حرکت اسلامی است، هر جا دفاع از هویت اسلامی است، هر جا دفاع از مظلوم است، جمهوری اسلامی آنجا حاضر است و حاضر خواهد بود و امریکا و صهیونیسم و شبکه فاسد سیاسی مستکبرین نتوانستند بر جمهوری اسلامی فائق بیایند و نخواهند توانست. ما به توفیق الهی، در کنار ملت فلسطین ایستادیم، در کنار ملت‌های انقلاب‌کرده مسلمان ایستادیم، در کنار مردم مظلوم بحرین ایستادیم، در کنار همه کسانی که در مواجهه با امریکا و صهیونیسم قرار دارند، ما ایستادیم و از آنها دفاع می‌کنیم و در این مورد از هیچ کس و هیچ قدرتی ملاحظه نمی‌کنیم.

«بیانات در دیدار شرکت‌کنندگان در اجلاس جهانی زنان و بیداری اسلامی، 21/4/1391»